ببخشید یک شوخی ........ - پرینت موضوع

یاسر	شنبه ۱۸ بهمن ۱۳۹۳ ۰۹:۴۱ بعد از ظهر

وقال علی عليه السلام: مَا مَزَحَ امْرُؤٌ مَزْحَةً إِلاَّ مَجَّ مِنْ عَقْلِهِ مَجَّةً.

ترجمه:

هيچكس شوخى نكرد، مگر آن كه، با پرداختن به شوخى، پاره‏يى از عقل خود را به دور انداخت.

نهج البلاغة » الحكم » الحكمة ٤٤٧

شرح:

يكى از نشانه‏هاى سنگين و با وقار بودن آن است كه انسان، از شوخى كردن بپرهيزد و متن و جدى باشد. كسانى كه در هر محفل و مجلسى لب به شوخى باز مى‏كنند و سخنان مضحك به زبان مى‏آورند و ديگران را مى‏خندانند، پيدا است كه وقار و متانت ندارند و افرادى جلف و سبك مغز هستند.
امام عليه‏السلام، در جاى ديگرى، هنگامى براى فرزندان گرامى خود، امام حسن مجتبى (ع) وصيت نامه مى‏نويسد، او را به‏شدت از شوخى كردن بر حذر مى‏كند. امام (ع) به فرزند خود مى‏فرمايد (( نه تنها خودت، هيچگاه در حضور مردم شوخى مكن و حرفهاى خنده آور مزن، بلكه حرفهاى خنده آور ديگران را هم نقل مكن. چون اين كار، باعث سبكى و جلفى مى‏شود و ارزش انسان را از بين ميبرد)).
شيخ سعدى نيز به پيروى از امام (ع)، در يكى از شعرهاى خود گفته است:
ز شوخى، بپرهيز، اى باخرد شوخى، تو را، آبرو مى‏برد!
ما نيز اگر در اطراف خود دقت كنيم، خواهيم ديد كه مردم، كسانى را كه زياد شوخى مى‏كنند و حرفهاى خنده آور مى‏زنند.
چندان جدى نمى‏گيرند و براى آنها ارزش و احترام قائل نمى‏شوند.
به خاطر همين است كه امام (ع) فرموده است: وقتى كسى شوخى مى‏كند مثل آن است كه قسمتى از عقل خود را بيرون ريخته و به دور انداخته است‏
معنى اين سخن آن است كه با هر شوخى مقدارى از عقل انسان در نظر مردم از بين مى‏رود و اگر كسى زياد شوخى كند، مثل آن است كه قسمتهاى زيادترى از عقل خود را دور ريخته است و در نظر مردم به صورت كسى در آمده كه ديگر در سرش عقل باقى نمانده است.