بخشندگی را باید از آن کودکی آموخت که هر چقدر دلگیر باشد و هر چقدر کینه به دل داشته باشد می بخشد، بی آنکه در چهره اش نه اثری از خشم دیده شود

نه کینه... نه کلامی و نه ملامتی ... نه سرزنشی و نه زخم زبانی ...هر بار که آشتی می کند ما را به کشتی خود می برد و لبخندش زندگی را معنا می بخشد...کودکان

جسم کوچکی دارند ولی دل هایشان خیلی بزرگ است.مثل بزرگترها نیستند،انگار گذشت سال ها ما را بی گذشت می کند، بی رحمی را فرا می گیریم و خطاهای

دیگران ، هر چند کوچک باشد تا مدت ها بر ذهنمان می ماند و در پس شکست هایمان همیشه انتقام نهفته است تا آسوده شویم.
کاش بدانیم :

فقط یک بار شانس زیستن داریم.

پس عشق  را همراه همیشگی زندگیمان کنیم تا دیر نشده است.




برای کِشتی های بی حرکت موج ها تصمیم میگیرند...

 

هیچ وقت به خودت مغرور نشو

برگ ها همیشه وقتی می ریزند

که فکر می کنند،طلا شده اند.


چه کسی می داند که تو در پیله تنهایی خود تنهایی ؟

چه کسی می داند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی ؟

پیله ات را بگشا ، تو به اندازه پروانه شدن زیبایی ........!


 

وقتی راه رفتن آموختی ،دویدن بیاموز.
وقتی دویدن آموختی،پرواز را
راه رفتن بیاموز،زیرا راههایی که میروی جزئی از تو میشودو سرزمینهایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند.

دویدن بیاموز،چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زود باشی دیر
...
و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی،برای آن که به اندازه

فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی.

گاهی باید کسانی را از گذشته مان فراموش کنیم

به یک دلیل ساده:

آنها به آینده مان تعلق ندارند....


از گابریل گارسیا مارکز می پرسند اگر یک کتاب صد صفحه ای در مورد امید بنویسی چه می نویسی؟ در جواب می گوید:

نود و نه صفحه آن را خالی می گذارم، صفحه آخر می نویسم امید آخرین چیزی است که می میرد



همه کسانی که به زندگی ما وارد می شوند ، دلیلی دارند! یا شما به آنها برای تغییر نیاز دارید ، یا خود کسی هستید که زندگی آنها را تغییر خواهید داد.


خوشبختی می تواند مجموعه بدبختی هایی باشد که به سرمان نیامده است

امواج زندگی را بپذیر حتی اگر گاهی تو را به عمق دریا ببرد، آن ماهی آسوده که بر سطح آبها می بینی مرده است

انسان هم ميتواند دايره باشد و هم خط راست. انتخاب با خودمان هست : تا ابد دور خودمان بچرخيم يا تا بينهايت ادامه بدهيم..