بانوی آفتاب جمعه ۱۵ اسفند ۱۳۹۳ ۰۹:۴۲ قبل از ظهر        پس از قرن و هزاره     هنوزم كه هنوز است      دو چشمش     به راه است   و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش      زیاد است    كه گویند   به اندازه یك « بدر » علمدار ندارد!  و گویند چرا این همه مشتاق، ولی او چرا یار ندارد!     تو خودت! مدعی دوستی و مهر شدیدی!    كه به هر شعر جدیدی،    ز هجران و غمم ناله سرایی، تو كجایی؟   ** تو كه یك عمر سرودی «تو كجایی؟» تو كجایی؟   باز گویی كه مگر كاستی ای بُد ز امامت،         ز هدایت،     ز محبت،     ز غمخوارگی و مهر و عطوفت     تو پنداشته ای هیچ كسی دل نگران تو نبوده؟     چه كسی قلب تو را سوی خدای تو كشانده؟     چه كسی در پی هر غصه ی تو اشك چكانده؟      چه كسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟      چه كسی راه به روی تو گشوده؟     چه خطرها به دعایم ز كنار تو گذر كرد،  چه زمان ها كه تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر كرد...     و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی كجایی!؟     و ای كاش بیایی!     هر زمان خواهش دل با نظر یار یكی بود، تو بودی ...     هر زمان بود تفاوت، تو رفتی، تو نماندی.     خواهش نفس شده یار و خدایت،     و همین است كه تاثیر نبخشند به دعایت،     و به افاق نبردند صدایت،     و غریب است امامت.     من كه هستم،     تو كجایی؟     تو خودت! كاش بیایی.     به خودت كاش بیایی...

Powered by FAchat