شکرخدا که سینه پراز حبِّ حیدر است
شکرخداکه زمزمه ام وای مادر است

شکرخدا لباس غم فاطمیِّه را
دارم به جسم وچشم ترم حوض کوثراست

شکرخدا که سینه زن مجلسی شدم
که روضه خوان ونوحه سَرایش پیمبراست

شکرخدا دلم حرمی شد که نیمه شب
بااشک وآه فاتحه خوانان منوَّر است

شکرخدا که گریه امانم نمی دهد
وقتی که حرف فاطمه و آتش و در است

شکرخدا شبانه واز روی پیرُهن
شُست و ندید ردِّ چه ها روی پیکراست؟!

شکرخدا که می رسد آن ساعتی که تیغ
با نیَّت تقاص غمت دست دلبر است







طفلی کنار دفتر خود یک بدن کشید
قد تمام درد دلش یک کفن کشید
قدری مرور کرد و کمی هم به فکر رفت
که ناگهان برای بدن، پیروهن کشید
وقتی کشید پیروهن پاره پاره را
عکسی شبیه فاطمه مثل حسن کشید
طاقت نداشت، بند دلش را به آب داد
عکس شبیه فاطمه را پاره تن کشید
حالا برای پاره بدن گریه می کند
با گریه چند قطره ای خون دهن کشید
مقتل کشید مثل همیشه، ولی فقط
آن صید دست و پا زده را بی وطن کشید
وقتی تمام صفحه خود را مرور کرد
بالای صفحه چند نفر سینه زن کشید 




به بستر فاطمه افتاده و مولا پرستارش
ببین حال پرستار و مپرس احوال بیمارش

کسی از آشنایان هم به دیدارش نمی آید
بود چشمش به در تا کی اجل آید به دیدارش

علی از چشم زهرا چشم خود را بر نمی دارد
مجسم می کند عشق و فداکاری و ایثارش

کند اشک علی را پاک با دستی که بشکسته
نخواهد اشک مظلومی فرو ریزد به رخسارش

علی گه در بغل زانو گهی سر بر سر زانوست
تو گویی از جدایی می کند زهرا خبردارش

به زحمت وا کند چشم و به سختی می نهد بر هم
رمق رفته دگر از دیده تا صبح بیدارش

دوای درد خود تنها ز مرگ خویش می خواهد
که در فصل جوانی از جهان گردیده بیزارش


شاعر : حاج علی انسانی



پرستوی مهاجرم چرا ز لانه می‏روی؟
اگر ز لانه می‏روی، چرا شبانه می‏روی؟
قرار من، شکیب من، مهاجر غریب من
فدای غربتت شوم که مخفیانه می‏روی
حیات جان! امید دل! علی بود ز تو خجل
که با کبودی بدن ز تازیانه می‏روی




دیگر آن خنده‌ی زیبا به لب مولا نیست 

همه هستند ولی هیچ کسی زهرا نیست

قطره‌ی اشک علی تا به ته چاه رسید

چاه فهمید که کسی همچو علی تنها نیست




در حریم فاطمیه مرغ دل پر میزند

ناله از مظلومی زهرای اطهر میزند

السلام علیک یا فاطمة الزهرا . . .