 من تشنه لبم آب حیاتم بدهید... اگر لحظه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای به زمزم چشم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایم نگاه کنی، می‌بینی که گناه آن را خشکانیده است ولی آب حیات روضه های تو آن را زنده می‌‌‌‌‌کند. تنها یک نگاه بارانی کافیست تا چشمه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی چشمانم را دریای بی‌کرانه‌ی معرفتت بکنی. مگر نه این است که صادق ـ علیه‌السلام ـ فرمود برای گریه بر تو اجر و ثواب معین نیست.۱ مگر رضا ـ علیه‌السلام ـ نفرمود هرکه مصیبت ما را یاد کند و بگرید بر آن‌چه بر ما رفته روز قیامت با ما و در درجه‌ی ماست.۲ من که این‌ها را می‌دانم بیشتر آتش می‌گیرم اگر شب و روز اشک نریزم. تو خود درد عطش را می‌دانی؛ جان آدم را می‌کاهد و نفس را به شماره می‌اندازد. چشمان من از عطش روضه هایت می‌سوزد در خاک خشک صورتم. چشمانم لب تشنه‌اند آب حیاتشان بده ... حسین جان! سلام بارانی من از راه دور به محضرتان السّلام علیک یااباعبداللّه... پی‌نوشت: ۱.کامل‌‌الزیارات ص۱۰۶/ح۶ ۲.بحارالانوار ج۴۴/ص۲۷۸ |