بعد مرگ همســـــــر خود ، خاک بر سر میکنند !
دشت داغ سینه ی خـــــــود ، لاله پرور می کنند
چون مجانین ! خیره بر دیوار و بر در مــــــی شوند
خاک زیر پای خود ، از گریه ، هی ! تر می کنند
روز و شب با عکــــس او ، پیوسته صحبت می کنند دیده را از خون دل ، دریای احمــــــــر مــــی کنند!
در میان گریه هاشان ، یک نظر! با قصد خیــــــر !!!(
بر رخ ناهیـــــد و مینـــــــا و صنــــــــــوبر می کنند !
بعدِ چنــــدی کز وفات جانگداز ! او گذشـــــــــت بابت تسلیّت خود ! فکـــــر دیگــــــر مــــی کنند
دلبری چون قرص ماه و خوشگل و کم سن و سال جانشـــــــین بی بدیل یار و همســـــر می کنند
کج نَیَنـــــــدیشید !! فکر همســـــــــــر دیگر نیَند ! از بــــرای بچه هاشان ، فکر مـــــــــادر می کنند !! |
)
