 مدینه النبی را آذین بسته‌اند، فرشتگان بین آسمان و زمین در حرکت‌اند، خانه‌ی موسی ی زمان مهبط فرشتگانی‌ست که بشارت مولودی مبارک را می‌دهند. مولودی که با ولادتش غم شهادت شیخ اهل بیت از دلها زدوده شد و تبسمی فراموش شده را بر لبها آورد. نوزادی که هدایت عالمیان شد و مصداق عروه الوثقی، تا جهانیان به گرد ولایتش جمع آیند. انگار از فردای آن روز، خورشید از چشمان این مولود طلوع می‌کند و مدینه مشرقی‌ترین جای جهان می‌شود برای طلوع. او مولودی مبارک است که خدا از او راضی‌ست، او رضاست، او پاره‌ی تن نبی‌ست که زیارتش غم از دل ها می‌رباید. [۱] به حرمت همین مولود است که خاک طوس توتیای چشم همگان شده که خورشید از مشهد طلوع می‌کند و دلها به سوی طوس روان است. و چه سعادتمند است آن زمین که قنداغه‌ی رضا را به او نهادند و چه خوش لحظه‌ایست هبوط این خورشید عالم تاب به زمین، تا نوری شود به دیدگان جهانیان تا خورشیدی شود فرای خورشیدها ___________________________________ پی‌نوشت: [۱] مفاتیح الجنان، فضیلت زیارت امام رضا علیه‌السلام |