به نام خدا
زكريا بن آدم (ره) مي گويد: در محضر حضرت رضا(علیه السلام) نشسته بودم ،
ناگاه حضرت جواد (علیه السلام) فرزند برومند آن حضرت را به حضورش آوردند، او در آن وقت كمتر از چهار سال داشت ، وقتي كه وارد شد، دستش را بر زمين زد وسرش را به طرف آسمان بلند نمود و مدت طولاني در فكر فرو رفت .
امام رضا (علیه السلام) به فرزندش فرمود: قربانت گردم ، چرا اين گونه در فكر غم گونه ، فرو رفته اي ؟! حضرت جواد (علیه السلام) در پاسخ گفت : به خاطر آن مصيبتهايي كه بر مادرم زهرا (سلام الله علیها) وارد شد سوگند به خدا آن دو نفر را از قبر بيرون مي آورم سپس با آتش آنها را مي سوزانم ، و بعد خاكسترشان را به سوي دريا پراكنده مي سازم .
امام رضا (علیه السلام) فرزندش را در آغوش گرفت و دلداري داد و بين دو چشمش را بوسيد و فرمود: پدر و مادرم به فدايت ، تو شايسته اين امر (امامت) هستي.