خلق در ظل خودى محو و تو در نور خدا

ما سوى در چه مقیمند و مقام تو کجاست

زنده در جان و دل ما بدن کشته توست

جان مائى و تو را قبر حقیقت دل ماست

دشمنت کشت ولى نور تو خاموش نگشت

آرى آن جلوه که فانى نشود نور خداست

بیرق سلطنت افتاد کیان را ز کیان

سلطنت سلطنت توست که پاینده لو است

نه بقا کرد ستمگر نه بجا ماند ستم

ظالم از دست شد و پایه مظلوم بجاست

زنده را زنده نخوانند که مرگ از پى اوست

بلکه زنده است شهیدى که حیاتش ز قفاست

دولت آن یافت که در پاى تو سر داد ولى

این قبا راست نه بر قامت هر بى سر و پاست

ما فقیریم و گدا بر سر کوى تو حسین

پادشاه است فقیرى که در این کوچه گداست