رویای یکی از علمای بزرگ

عقیق	سه شنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۴ ۰۷:۳۰ بعد از ظهر

رؤیای یکی از علمای بزرگ‏

ابا عبدالله علیه‏السلام در شب عاشورا فرمود: من اصحابی بهتر و باوفاتر از اصحاب خودم سراغ ندارم. یکی از علمای بزرگ شیعه گفته بود: من باور نداشتم که این جمله را اباعبدالله فرموده باشد به این دلیل که با خودم فکر می‏کردم اصحاب امام حسین خیلی هنر نکردند. دشمن خیلی شقاوت به خرج داد. امام حسین است، ریحانه پیغمبر است ، امام زمان است، فرزند علی است، فرزند زهرا است؛ هر مسلمان عادی هم اگر امام حسین علیه‏ السلام را در آن وضع می‏دید، او را یاری می‏کرد. آنها که یاری کردند خیلی قهرمانی به خرج ندادند، آن‏ها که یاری نکردند خیلی مردم بدی بودند، این عالم می‏گوید: مثل اینکه خدای متعال می‏خواست مرا از این غفلت و جهالت و اشتباه بیرون بیاورد. شبی در عالم رؤیا دیدم که صحنه کربلاست و من هم در خدمت اباعبدالله آمده‏ ام اعلام آمادگی می‏کنم. خدمت حضرت رفتم، سلام کردم. گفتم: یابن رسول الله! من برای یاری شما آمده‏ ام، من آمده ‏ام جزء اصحاب شما باشم. فرمود: به موقع به تو دستور می‏دهیم. وقت نماز شد (ما در کتب مقتل خوانده بودیم که سعید بن عبدالله حنفی و افراد دیگری آمدند خود را سپر اباعبدالله قرار دادند تا ایشان نماز بخواند) فرمود: ما می‏خواهیم نماز بخوانیم، تو در اینجا بایست تا وقتی دشمن تیر اندازی می‏کند، مانع از رسیدن تیر دشمن شوی. گفتم: چشم، می‏ ایستم. من جلوی حضرت ایستادم. حضرت مشغول نماز شدند، دیدم یک تیر دارد به سرعت به طرف حضرت می اید . تا نزدیک من شد، بی اختیار خود را خم کردم. ناگاه دیدم تیر به بدن مقدس اباعبدالله اصابت کرد. در عالم رویا گفتم: (استغفر الله ربی و اتوب الیه) عجب کار بدی شد! دیگر نمی‏ گذارم. دفعه دوم تیری آمد. تا نزدیک من شد خم شدم. باز به حضرت خورد! دفعه سوم و چهارم هم به همین صورت خود را خم کرد و تیر به حضرت خورد! ناگهان نگاه کردم دیدم حضرت تبسمی کرد و فرمود: (ما رایت اصحاباً ابر و افی من اصحابی) **روضة الواعظین، ج 1 / ص 219. ***اصحابی بهتر و باوفاتر از اصحاب خودم پیدا نکردم. در خانه خود نشسته و مرتب می‏گوید: (یا لیتنا کنا معک فنفوزا فوزا عظیماً) ای کاش ما هم می‏ بودیم، ای کاش ما هم به این رستگاری نائل می ‏شدیم. پای عمل به میان نیامده است تا معلوم شود که در عمل هم اینچنین هستید یا نه. اصحاب من مرد عمل بودند نه مرد حرف و زبان.

http://www.ghadeer.org/Book/2399/367870