به نام خدا
سليمان بن عبداللّه حكايت كند:
روزي با عدّه اي به منزل حضرت موسي بن جعفر عليهما السلام وارد شديم و در حضور آن حضرت نشستيم .
پس از لحظاتي ، زني را كه صورتش به عقب برگشته بود، آوردند و از حضرت خواستند كه او را معالجه نمايد.
امام كاظم عليه السلام دست راست مبارك خود را بر پيشاني زن و دست چپ را پشت سر او نهاد و سر و صورت او را به حالت طبيعي برگرداند؛ و زن سالم شد.
سپس حضرت زن را مخاطب قرار داد و فرمود: مواظب باش بعد از اين مرتكب چنين خلافي نشوي .
افراد در مجلس سئوال كردند: يا ابن رسول اللّه ! اين زن چه كار خلافي را انجام داده ، كه دچار اين عقاب شده است ؟
امام عليه السلام فرمود: نبايد راز او فاش گردد، مگر آن كه خودش مطرح كند.
هنگامي كه از زن سئوال شد كه چه عملي انجام داده بودي ؟ گفت : شوهرم غير از من همسر ديگري دارد و هر دو در يك منزل هستيم ، در حالي كه هووي من پشت سرم نشسته بود، من بلند شدم تا نماز بخوانم ؛ شوهرم حركت كرد و رفت ، من گمان كردم پيش آن همسرش رفته است ، پس صورت خود را برگرداندم تا ببينم چه مي كنند، هوويم را تنها ديدم و شوهرم حضور نداشت . و چون چنين گمان خلافي را نسبت به شوهرم انجام دادم ، به آن مصيبت گرفتار شدم و به دست مبارك مولايم ، آن عقاب برطرف شد و توبه كردم.