یک روز گرم با آفتابی سوزان ،
صحرایی بود پر از آدم .
یک طرف آدم‏های خوب ، هرچند کم .
یک طرف آدم‏های بد ، هرچند زیاد .
آدم‏های خوب امید داشتند ، هرچند کم بودند .
آدم‏های بد ترس داشتند ، هرچند زیاد بودند .

آخر آدم‏های خوب « عباس » داشتند .

***

یک روز گرم با آفتاب سوزان ،
شهری بود پر از آدم .
درون ِ خانه ، آدم‏های خوب ، هرچند کم .
بیرون ِ خانه ، آدم‏های بد ، هرچند زیاد .
آدم‏های خوب ، امیدی نداشتند ،
و آدم‏های بد نیز ترسی نداشتند .

ای‏کاش آن روز ، زهرا و آدم‏های خوب «عباس » داشتند .

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست