به این سادگی ها نمیشه از پنجره فولاد دل کند  ...اولین چیزی که کنار پنجره فولاد میخوام ، اولین دعام شفای همه مریضا، مخصوصا مریضهای بی شمار کنار پنجره فولاد آقان ...

مریضهایی که با پارچه های سبز دخیل امام رئوف شدن.... شاید تو نگاه اول خیلی رنجور و مریض به نظر برسن و دلت بسوزه براشون 

اما خوب که نگاشون می کنی ، باید غبطه بخوری به حال زیبایی که دارن کنار مولاشون نشستن و دارن با دلشون با چشماشون با آقاشون نجوا میکنن

آرامشی و امیدی دارن که کمتر کسی داره ... 

از آقاشون مطمئنن ... دلشون قرصه ... که دست خالی بر نمی گردن ! اصلا همین که کنارشن ، خودش شفاست !!

اونا باید برای ما دعا کنن 

برای ما که به ظاهرا سالمیم اما پر از دردیم ...

 يا ضامن اهو منم شفا بده........

 و اما دومین دعا که همه ی زائرای دل شکسته آقا اینجا ازشون میخوان :

کرب و بلا ... 

راسته میگن امام رضا (ع) ، پنجره فولاد شما برات کربلا میده ، چقدر دیگه باید بیام، چقدر دیگه باید بخوام ، چقدر دیگه باید بگم :

ای همه کربلای من  

برات کربلای من ...

وقتی بتوانی قلبی را تکان دهی.یعنی توانستی دنیایی را متولد کنی..مواظب دنیایت باش..این حرف رو همیشه امیر ارسلان بم میگه...هوای دیدنت را امیر ارسلان به سرم انداخت..او بود که گفت بریم کمی هوا تازه کنیم..کمی غصه کباب کنیم..او بود که به من گفت حرفهایمان را هم بگذاریم وسط..مدل هفت سنگ هم بچینیمشان..بعد هرکدام با بودنش با یاداوری اینکه همیشه هست طبقه به طبقه هفت سنگ را با توپ خودش بزنیم بریزد پایین ..بعد انقدر که احساس سبکی کنیم که یادمان برود طبق قاعده بازی دوباره ان ها را باید بچینیم وبعد دلمان را بگیریم وتا انجا که میشود با صدای بلند بخندیم..تو حوالی همین فکرها بودم کنار صحن انقلاب..که یهو با صدای امیر ارسلان به خودم اومدم...بگیر شادی این استکان چایی رو بخور تا راه بیفتیم...دیروخته ....فردا کلی کار داریم...