دعایت می کنم، عاشق شوی روزی
 

بفهمی زندگی بی عشق نازیباست


دعایت می کنم با این نگاه خسته، گاهی مهربان باشی
 

به لبخندی تبسم را به لب های عزیزی هدیه فرمایی
 

بیابی کهکشانی را درون آسمان تیره شب ها
 

بخوانی نغمه ای با مهر
 

دعایت می کنم، در آسمان سینه ات

خورشید مهری رخ بتاباند

دعایت می کنم، روزی زلال قطره اشکی
 

بیابد راه چشمت را

سلامی از لبان بسته ات، جاری شود با مهر

دعایت می کنم، یک شب تو راه خانه خود گم کنی

با دل بکوبی کوبه مهمانسرای خالق خود را

دعایت می کنم، روزی بفهمی با خدا

تنها به قدر یک رگ گردن، و حتی کمتر از آن فاصله داری

و هنگامی که ابری، آسمان را با زمین پیوند خواهد داد

مپوشانی تنت را از نوازش های بارانی

دعایت می کنم، روزی بفهمی

گرچه دوری از خدا، اما خدایت با تو نزدیک است

 بدانی جای او در سینه های پاک ما پیداست

شبانگاهی، تو هم با عشق با نجوا بخوانی خالق خود را

اذان صبحگاهی، سینه ات را پر کند از نور

ببوسی سجده گاه خالق خود را

دعایت می کنم، روزی خودت را گم کنی

پیدا شوی در او

دو دست خالیت را پرکنی از حاجت و با او بگویی:

بی تو این معنای بودن، سخت بی معناست
 

دعایت می کنم، روزی

نسیمی خوشه اندیشه ات را

گرد و خاک غم بروباند

کلام گرم محبوبی

تو را عاشق کند بر نور

دعایت می کنم، وقتی به دریا می رسی

با موج های آبی دریا به رقص آیی

و از جنگل، تو درس سبزی و رویش بیاموزی

بسان قاصدک ها، با پیامی نور امیدی بتابانی

لباس مهربانی بر تن عریان مسکینی بپوشانی

به کام پرعطش، یک جرعه آبی بنوشانی

دعایت می کنم، روزی بفهمی
 

در میان هستی بی انتها باید تو می بودی
 

بیابی جای خود را در میان نقشه دنیا

برایت آرزو دارم

که یک شب، یک نفر با عشق در گوش تو

اسم رمز بگذشتن ز شب، دیدار فردا را به یاد آرد ...

دعایت می کنم، عاشق شوی روزی

بگیرد آن زبانت

دست و پایت گم شود
 

رخساره ات گلگون شود

آهسته زیر لب بگویی : ... آمدم

به هنگام سلام گرم محبوبت

و هنگامی که می پرسد ز تو، نام و نشانت را

ندانی کیستی

معشوق عاشق؟

عاشق معشوق؟
 

آری، بگویی هیچ کس

دعایت می کنم، روزی بفهمی ای مسافر، رفتنی هستی

ببندی کوله بارت را

تو را در لحظه های روشن با او

دعایت می کنم ای مهربان همراه

تو هم ای خوب من     گاهی دعایم کن ...

غم کرده در این، کوره دل ِ ما خانه...

بغض میکنم..

گلویم بد جور هوایی است ،

هوای لبخند ندارم چه کنم دست دلــم نیست.

چشمهایم یک ساز را بلد ند..!

 دلم باز نا آرام است.

خودم هم نمیدانم چه شده مرا!؟

پُر از تنهایی ام..

به این فکـــر می کنم که ...

تنها تر از مــن چه کســـی ستــ ....؟ 

»گاهی وقتها نوشتنت نمی اید   ...

قدم زدن را هم دوست نداری.

از حرف زدن با دیگران حالت بهم میخورد.

خسته نیستی.

 دل زده نیستی

اما تا دلت بخواهد غــــم داری ..

بعضی وقتا حالتان مثل همیشه ی من است