صبر در مقام حجاب عالم

حجاب در مکتب حق يعنی ستری که هم پوشش حق است و هم نشانگر حق و حق جز با حجاب شناخته نمی شود.

حجاب در مکتب يار يعنی حضور مرحمتی که بودنش ستر راز سر به مهر است و شناخت سر ّ عالم ، توامان.

و تو خوب می دانی که از که سخن می گويم....
زيـنـب ، نشانه حـسـيـن است.
چونانکه والده مکرمه اش که حجاب عظمای خلقت است و فرمود در وصفش:
((( انّها سُمّيت فاطمه لان ّ النّاس فُطموا عن معرفتها )))
و دهان همين بسته به در وصف مقام آن دردانه حق که حق مطلق بود و هست کماکان.

زيـنـب در مکتب يار يعنی اگر نباشد حـسـيـن را نخواهی شناخت.
او يک تنه پرده پوش راز حقيقت حـسـيـنِعلی است و تجلّی ديدار حـسـيـن هم.
برای همين است که کعبة الرزايا ست.
که قبله گاه مصائب است.
که در عالم هر مصيبتی حادث شود، به پای دامنه کوه مصائب آن يگانه نمی رسد؛ چونان که در عالم هر عشقی تبلور يابد، قطره ای از عشق ارباب در آن نهفته است.
و نيز بر همين مدار است که او صبر تامّ است.
که صبر خداوند از فيض وجود او بر عالم گسترش يافته است.
زيـنـب در لحن عاشورا يعنی همه چيز را از دور بنگری و صبر تو تنها دليل فرو نريختن کائنات باشد.

زيـنـب يعنی وقتی صبر عرشيان تمام شد و صيحه ملائک گوش عالم را سرشار کرد، خيام را رها کنی و سوی ميدان بدوی.

زيـنـب يعنی وقتی دلت پريشان می شود و اضطرار زانوانت را می لرزاند و نفس بی تابی می کند و می دانی که ساعتی ديگر رخ يار را خضاب خون خواهی ديد،

فرياد بزنی : مـهـلا ً... مـهـلا ...
 

آنگاه که پای مبارک بر زانوی عباس ِ علی نهاد و آه از نهادش بر کشيده شد در ميانه طف

آنگاه که هجوم اشک اجازه نداد آخرين بار دو شيرمرد غريبش را ببيند

نعوذ بالله؛ آنگاه که چادر مبارکش به خاک آميخت

وقتی جانب قتلگاه می دويد

سلـام بـر زيـنـب

وقتی نماز شبش را نشسته خواند