خواهرم، تو خيلى بزرگ‏تر از آنى كه من بتوانم در وصف تو چيزى بنويسم چون خودت مى‏دانى كه بايد فرد مفيدى براى جامعه باشى و مردم را فاطمه وار ارشاد كنى.

خانواده‌ عزيزم، به همه بگوييد كه او فقط و فقط براي اسلام رفت، براي وطن رفت، براي كمك و امداد به برادران دين خود رفت، نه براي اسم در كردن و خودنمايي و يا خداي نكرده غنايم. شما به آنها بگوييد كه به اينجا بيايند و از اين جوانان كوچك و بسيجي و پيرمردان و روحانيون درست انقلابي، ايمان داشتن را ياد بگيرند.

دلدادگان معشوق چون كبوتري خوش‌الحان از ميان شبنم اشكهاي نيم شب با بالهاي خونين و با وجودي آتش گرفته در قرب به وصال يار به ديدار خدايشان مي‌شتابند. «شهادت» مرگ نيست، رسالت است. جان دادن نيست، بلكه جان يافتن است. به اجبار رفتن نيست، به اختيار رفتن است. مردن نيست، تولد است. تنفر نيست، عشق است. ما نيامده‌ايم كه بمانيم؛ پس، چه بهتر كه درست برويم.

من در پيشگاه خداوند بزرگ خود سوگند ياد كرده‌ام كه تا آخرين قطرة خون خود با اين لشگر كفار صدام يزيد كافر بجنگم، و طبق پيماني كه با خداوند خود بستم بايد به اين جنگ بروم و هيچ قدرتي هم مانع از شهيد شدن من نمي‌تواند بشود،‌ مگر قدرت خدا.

خواهران و برادران عزيز!همواره راهى را كه امام خواهان است بايد طى نمود و نبايد امام را تنها گذاشت. اى امام ما اهل كوفه نيستيم كه شما را تنها بگذاريم. شما با ما هستيد و ما با شما. اى امام ما را دعا كن كه بتوانيم بر نفس خويش پيروز گرديم و هم جهاد اكبر و هم جهاد اصغر هر دو را با هم انجام دهيم .

الآن اسلام بيش از هر زماني به انسانهايي احتياج دارد كه با خون گلگونشان نهال نوشكفته انقلاب اسلامي را آبياري كنند.

امام را كه هديه‏اى از طرف خداوند است يارى كنيد .

مادرم، هر وقت ناراحت شدى به ياد زينب »س« و فاطمه زهرا(س) باش تا قلبت تسكين يابد.

من از اين شهر مي‌روم، از شهر خودم، نمي‌دانم به كجا مي‌روم، نمي‌دانم سرنوشتم چه خواهد بود! آيا مثل يك برگ پاييزي در دست باد به اينجا و آنجا كشيده مي‌شوم و زير قدمهاي عابران خُرد مي‌شوم؟ آيا در دورترين شهرها گم مي‌شوم؟ نمي‌دانم، ولي هر چه هست احساس مي‌كنم كه دلم نمي‌خواهد از اين شهر جدا شوم؛ ولي مثل پرنده‌اي شده‌ام كه مجبور است آشيانه خودش را ترك كند. من از اينجا مي‌روم همراه غمهاي دلم، همراه اشكهايم، همراه خاطرات ديدني كه با شما بودم، همراه با شما مي‌روم.

خدايا، پاكي را ر زلال اشك‌هايم، كه در مظلوميت سرخ شهيدان جاري گشت، چشيدم؛ و شهادت را، به عنوان يگانه طريق رهايي از اسارت‌هاي بي‌حصار، برگزيدم. خدايا، سفرم را از آگاهي شروع كردم... خدايا، اگر قرار است زندگي و حياتم راگاه شيطان شود، مرگ باعزت، را نصيبم بفرما؛ و اگر مشيت تو بر آن‌ات كه حياتم به اطاعت و بندگي خالصانه‌ات توأم شود، عمري به بلنداي افتابم عنايت فرما.

امام را دعا كنيد،امام را تنها نگذاريد،مسجد سنگر است سنگر را حفظ كنيد .

راهي را كه رفته‌ام، و اگر خداوند «شهادت» در اين راه را نصيبم كند، آگاهانه و از صميم قلب بوده است و در اين دنياي فاني يكي از آرزوهاي بزرگم همين «شهادت» در راه خداست، كه اميدوارم اين بار شهد گواراي «شهادت» را بنوشم.