هرچه از دوست رسد نيكوست ...

به نام خدا
روزي كه فهم انسان باز شود، خواهد ديد كه ابتلائات و گرفتاري هايي كه خدا براي او پيش آورده است، چه خيرهايي براي او داشته و خداوند از رهگذر آنها، محبتي به او كرده كه در خوشي ها و نعمت ها چنان محبتي به او نكرده است. به همين خاطر است كه وقتي خدا پرده را بر مي دارد، انسان غصه مي خورد كه..

جواني كه از كودكي پدرش را بسيار اذيت كرده بود، بعد از اينكه بزرگ شد و ازدواج كرد، به ياد اذيت هايي كه در حق پدر كرده بود و خوبي هايي كه پدر به او كرده بود، افتاد. نزد پدر رفت و به او گفت: من شما را خيلي اذيت كرده ام و شما محبت هاي زيادي در حق من كرده ايد؛ مرا حلال كنيد. پدر هم به او گفت: حلالت كردم.

 مدتي بعد جوان به ياد سيلي اي افتاد كه روزي پدرش به او زده بود و او به خاطر كودكي از پدر رنجيده خاطر شده و كينه او را به دل گرفته بود، اما امروز مي فهميد كه آن سيلي او را از چه انحراف و خطر بزرگي حفظ كرد، لذا نزد پدر رفت و به او گفت: پدر جان، همه خوبي هايي كه تا به حال به من كرده اي يك طرف و آن سيلي كه آن روز به من زدي يك طرف. امروز مي فهمم كه آن سيلي از همه محبت هاي ديگري كه به من كرده اي بالاتر است و به خاطر آن از شما سپاسگزارم.

روزي كه فهم انسان باز شود، خواهد ديد كه ابتلائات و گرفتاري هايي كه خدا براي او پيش آورده است، چه خيرهايي براي او داشته و خداوند از رهگذر آنها، محبتي به او كرده كه در خوشي ها و نعمت ها چنان محبتي به او نكرده است. به همين خاطر است كه وقتي خدا پرده را بر مي دارد، انسان غصه مي خورد كه چرا به خاطر ابتلائات و محروميت هاي دنيا غصه خورده است و آن روز بيش از آنچه براي نعمت ها و گشايش ها شاكر است، به خاطر محروميت ها و ابتلائات شاكر خواهد بود.

اين است كه خداوند فرموده است: «ل كيلا تأسوا علي ما فاتكم و لا تفرحوا ب ما اتاكم» تا بر آنچه از دست تان مي رود، اندوهگين و متأسف نشويد و به خاطر آنچه به دست تان مي آيد، فرحناك نگرديد. پس يقيناً خداست كه همه چيز را از ما مي گيرد يا به ما مي دهد و خداوند خيرخواه و عالم به مصالح بندگان خود مي باشد، پس وقتي چيزي از دست مان مي رود، مصلحت ما در نداشتن آن است و وقتي به دست مان مي رسد، خير ما در داشتن آن است. اگر اين يقين نبود، العياذ بالله اين حرف زور بود. كليه نا همواري هايي كه بر انسان تحميل مي شود، در حقيقت نعمت است.

امام حسن عسكري(علیه السلام) مي فرمايند: هيچ بلايي نيست، مگر اينكه نعمتي دارد كه محيط بر آن بلاست.
همان وقتي كه مغموم شده ايد و زانوي غم در بغل گرفته ايد و خود را از همه محروم تر مي بينيد، لطف حق بالاي سرشماست و فرج نزديك است؛ «اِن مَعَ العُسرِ يُسراً» همانا با سختي راحتي است.

ابتلا و امتحان، فضل ثانوي خداوند است كه انسان را متوجه ضعف هاي خود مي سازد و امكان مي دهد در مسير رفع آنها گام بردارد. احساس خسارت و شكست در امتحان الهي موجب مي شود انسان گام هاي بلندتري در اين مسير بردارد.

برگرفته از كتاب مصباح الهدي
به نقل از حاج محمد اسماعيل دولابي(ره)