گاهی آن قدر در این دنیا غرق می شویم که یادمان می رود
ما هم مهمان هستیم در این دنیا
گاهی آن قدر ناراحت میشویم برای مردن یک جوان یا کودک
که یادمان می رود به این فکر کنیم
که این یعنی
نزیدک است برای تو که
کودک
نوجوان
جوان
میان سال
وحتی پیر هستی
مرگ.........
گاهی یادمان
می رود
دنیا فقط یک
اتوبوس است
که به محض اینکه
به مقصد برسیم
باید پیاده شویم
گاهی گم می کنیم
خودمان را
هدف مان را
که چرا آمده ایم
و چه کار باید بکنیم
بعضی از ما آن قدر غرق در این دنیا شده ایم که
فراموشش کرده ایم اینجا دنیا ست
ومعنی دنیا را
دنی =پست
وگاهی آنقدر به فکر راه هایی هستیم
برای بهترین
بودن
که غرق در تجملات
پستی ها
گناهان
وبی راهه ها
و هدف های پست
وظاهر
وظاهر
وظاهر
و...........
می شویم
کاش زمان را درک
می کردیم زمان می گذرد وما همچنان
در اول را ه که هیج
اول راه راهم گم کردهایم
خدایا ما را به حال خود وامگذار

صدایـــ بارانـــ را دوستـــ دارمـــ . . . . . .
خدایا ...
خسته ام ...
خسته ...
نه از جهاد و تلاش در راه تو ...
نه از آسیب دیدن بدنم ..
. نه ...
خسته ام که چرا هنوز از قفس تن آزاد نشده ام و ...
به سویت پر نکشیده ام .
خدایا ...
شهیدم کن

گاهی وقت ها شبیه وقت های دیگر نیست!

گاهی از وقتها

برای مدت کوتاهی

ساکت است جهان

تو را نگاه می کند

و از خودش می پرسد

"هنوز نمرده ای!؟"

به اولین فرصت مرگ
دوباره چشم توی چشم نگاه می کند آدم را
هر فرصتی که پیش آمد
و یاد آدم می آرد
که هنوز هم نمرده ای
هنوز دستهای زخمی تو
تایپ می کنند
و هنوز هم گاهی
یاد کودکی هایت می افتی
بعد دست می اندازد گردن آدم
و می گوید
خیلی نگذشته
هنوز به قدر کافی خیلی نگذشته

 

کـــــــــــاش می شد.....

آدمــــــــــی ، گاهـــــی...

فقط گــــــاهی!!!

به اندازه نیاز بمیرد...

بعد بلند شود...

آهسته آهسته...

خاک هایش را بتکاند...!

اگر دلش خواست ...

 

بر گـــــــــــــــــــردد به زندگـــــــــــــــــــــی...
 خدایا عاشقتم
که برگردوندیم به زندگی
 

این جا همه مشغولند و فقط حرف میزنند،
و من سرم را تکیه داده ام به شیشه ی اتوبوس مسیر زندگیم و
به بهانه های خوشبختی خویش می اندیشم.
. ====
با همه ی لحن خوش آوایی ام ، در به در کوچه ی تنهاییم..
 می خواهم برگردم به زندگیییییییییییییییییییییییییی
خدا کند که بشود

نمیدانم این روز هامن مرده ام
یا هر لحظه سایه ی بودنم محو و محوتر می شود
نمی دانم اسمش را چه باید بگذارم اصلا
ولی به هر حال خیلی سخت است این که هرروز باچشم های خودت
کم رنگ شدنت در دنیا را ببینی
خیلی سخت است باشی
وندیده شدن را با تمام وجودت
تک تک سلول هایت حس کنی
حالازمین وزمان هم شهادت بدهند که تو هستی  چه فایده ؟!
چه فایده وقتی کسی بودنت را نمیبیند...
بیخیال این حرف ها
فقط می خواستم یک چیز را بنویسم ازاینجا
تا بیشتر روی قلبم سنگینی نکند
"چه بودن های بدرد نخوری داریم بعضی هایمان این روزها ..."
همین

دیگر نمیدانم چه بگوییم و چه چیزی را به توصیف بکشانم. انگار تمام کلمات ته گرفتند و چیزی برای گفتن باقی نمانده است.انگار چشمانم را بسته ام و دیگر نظاره گر هیچ چیزی نیستم و گویی کاملا نسبت به اطرافم بی تفاوت شده ام و احساسی برای ابراز نمی بینم.
مثل اینکه سازهایم برای رقصیدن از بین رفته اند.

ممکن است دلیلش این باشد:

زندگی آنطور که بخواهد پیش می رود حتی اگر من نخواهم...

خدایا چقدر دورم از تو

سلام شهید پلارک
 برایت این جا می نویسم این جایی که
 اسمم را همنام تو گذاشتم
تا شاید
لیاقت این که تو را الگو خود قرار دهم
 دلم خیلی برات تنگ شده
 دلم می خواد بیام پیشت تا کمی باهم حرف بزنیم
 وقتی اونجام یه آرامشه خاصی دارم
   وقتی اونجام عکست با من گویی حرف می زنم و من را به خوب بودن
 به آدم بودن
فرامی خواند
 باشه من بد کردم وبد بود ولی تو کمکم کن تا با اومدن پیشت تجدید عهد کنم با خدای خودم
   خوش به حالت
 می دانم بهای سنگین  
 مبارزه با نفس مبارزه با شیطان
و......
 داده ای تا که به این مقام رسیدی
 ولی به خد کم آورده ام
تو میدوارم کن به خوب بودن به ان که یه روزی آدم
می شم وشاید
شهید
 به من یاد آوری کن که اگر  شهید نشوم می میریم
 به من بگو مردن ننگ است
 وزندگی در این دنیای دنی
بدون آرزو برای شهادت و  تلاش برای  رسیدن به شخصیت یک شهید ه ی واقع داشتن
ننگ است
یک ننگ ابدی

ممنون که گذتشتی بیام
با این که من بی لیاقتم