دانلود محتوای موضوع
پرینت موضوع
ارسال این موضوع به یک دوست
در دبیرستان حکیم نظامی که در آن وقت مسئولیت آن را برعهده داشتم، در ساعت تنفس در اتاق مخصوص دبیران نشسته بودم که دیدم جوانی با قامت بلند و شخصیتی که احترام همگان را برمی انگیخت، وارد دبیرستان شد.
به نام خدا
مدیریت و درایت شهید بهشتی را دوست و دشمن تایید و تاکید می کنند. در طی مدتی که شهید بهشتی در قم سکونت داشتند به تدریس مشغول بودند. این مطالب گوشه ای از خاطرات آقای «علی اصغر فقیهی» پیرامون آن شهید بزرگوار است:
در یکی از روزهای پائیز سال 1328 یا 1329 در دبیرستان حکیم نظامی که در آن وقت مسئولیت آن را برعهده داشتم، در ساعت تنفس در اتاق مخصوص دبیران نشسته بودم که دیدم جوانی با قامت بلند و شخصیتی که احترام همگان را برمی انگیخت، وارد دبیرستان شد. جلو رفتم و از ایشان خواستم به جمع دبیران بیایند. بعد از تعارفات، معلوم شد ایشان برای تدریس زبان انگلیسی به آن دبیرستان آمده اند. این مسئله باعث تعجب حاضران شد، زیرا تا آن وقت دبیران معمم فقط عربی و شرعیات تدریس می کردند و شگفت آور بود که فردی روحانی، تدریس زبان انگلیسی کلاس های آخر دبیرستان را برعهده بگیرد.
البته این موضوع تا آنجا که من می دانم یک استثنا داشت و آن دوست دیگر ما مرحوم آقا شیخ محمد محققی بود که چند سال قبل از آمدن مرحوم بهشتی در مدارس ملی قم، فیزیک و ریاضیات درس می داد، تا اینکه از طرف آیت الله بروجردی برای نظارت در بنای مسجد هامبورگ به آلمان رفت. در هر حال از لحظه ورود دکتر بهشتی به آن دبیرستان تا زمانی که از قم رفتند و بهتر بگویم تبعید شدند که حدود 13 سال طول کشید، من افتخار دوستی و همنشینی با ایشان را داشتم.
آمدن ایشان به دبیرستان حکیم نظامی و تدریس زبان انگلیسی به نظر من بیشتر برای آشنایی ایشان با روحیه دانش آموزان بود، برای زمینه سازی تأسیس دبیرستانی که در نظر داشتند، چون در آن زمان در مدارس به مسائل دینی اهمیتی داده نمی شد؛ لذا بعد از یکی دو سال در نظر گرفتند دبیرستانی تأسیس کنند که علاوه بر مواد درسی متعارف، معارف دینی با روش صحیح، تاریخ اسلام و جغرافیای کشورهای اسلامی جزو مواد درسی آن قرار گیرد.
از برخی از دبیران دعوت کردند تا در این باره جلسه ای تشکیل دهند. آیت الله حاج شیخ مرتضی حائری هم بودند و در آنجا اساس مدرسه را پایه گذاری کردیم. خود ایشان مدیریت آن را برعهده گرفتند و قرار شد تاریخ اسلام و جغرافیای کشورهای اسلامی را که برای نخستین بار در دبیرستان تدریس می شد، من به عهده بگیرم.
ابتدا خانه ای را در کوچه آیت آلله نجفی مرعشی که دو سه اتاق داشت و بعد هم این امکان فعلی را یکی از افراد خیّر بنا کرد، برای مدرسه اجاره کردند. آیت الله مفتح، آقای حائری تهرانی و چند تن دیگر از دبیران معروف قم از قبیل مرحوم رضا جزی و آقای مرتضی جوادی در تأسیس این مدرسه به آیت الله بهشتی کمک کردند.
در جلسه ای که برای مشورت درباره تأسیس دبیرستان تشکیل شده بود، برخی گفتند که در این دبیرستان از همان ابتدا برای هر شش پایه، ثبت نام کنیم.
شهید بهشتی مخالفت کردند و فرمودند که ما می خواهیم شاگردان را از پایه با خوی و روش اسلامی تربیت کنیم و برای این منظور، شاگردانی که چند سال در محیط های دیگر و بر خلاف روش ما بار آمده اند، مناسب نیستند؛ بنابراین بهتر است از کلاس اول یا دوم دبیرستان شروع کنیم و این از لحاظ فرهنگی بسیار منطقی و درست بود، از جنبه علمی هم، محصلان این دبیرستان موفق بودند، مثلاً دانش آموزانی که در اولین دوره به گرفتن دیپلم ریاضی و طبیعی نائل شدند، همه شان در کنکور قبول شدند و امروز عده ای از بهترین اطبا و مهندسان و استادان کشور، شاگردان قدیم مدرسه دین و دانش هستند.
یکی از کارهای مهم ایشان برای نزدیک کردن حوزه به دانشگاه برگزاری جلسه هفتگی بود که در سال 40 یا 41 در صبح های جمعه، در مسجد رضوی در خیابان باجک برگزار می شد.
مسئولیت این جلسه را خود ایشان برعهده داشتند. صبح هر جمعه عده زیادی از دانشجویان همراه با استادانشان برای شرکت در این جلسه از تهران به قم می آمدند.
جمع کثیری از طلاب جوان و حتی گروه زیادی از مردم عادی در این جلسه حاضر می شدند، به طوری که تمام مسجد و بالکن ها و خیابان جلوی مسجد، مملو از جمعیت می شد.
در این جلسات ابتدا ایشان صحبت می کرد و بعد یک نفر از استادان درباره موضوعی مشخص در حدود دو ساعت سخن می گفت که جلسه پربار و برکتی بود و روزی که نوبت سخنرانی استاد شهید مطهری شد، سازمان امنیت جلسه را به هم زد و از آن به بعد آقای بهشتی به تهران رفت و تا جایی که من به یاد دارم تا پیش از انقلاب، دیگر به قم نیامد و به احتمال قوی رفتن ایشان از قم، تبعید بود نه اختیاری.
ایشان 13، 14 سالی که در قم بود و چند سال همسایه دیوار به دیوار بودیم و آمد و رفت داشتیم. در این مدت حتی یک خطا و سخنی برخلاف ادب دین و دنیا از ایشان ندیدم و نشنیدم. تقوا را به طور کامل رعایت می کرد. در سخن گفتن ایشان، منطق و انصاف حاکم بود، نه احساسات و نظر شخصی.
در سال هایی که دبیرستان دین و دانش را اداره می کرد، برای راهنمایی دانش آموزان منطق را به کار می گرفت و ذره ای خشونت به خرج نمی داد. با هرکسی به فرا خور حال او سخن می گفت و رعایت ادب، از ویژگی های اخلاقی و رفتاری این شهید بزرگوار بود.
آنچه من درباره ایشان می گویم درایت است نه روایت. مدت 13 سال با ایشان تماس و معاشرت داشتیم و مسلماً صفات ممتاز ایشان بیش از اینهاست که گفته می شود. در تمام مدتی که ایشان مدیریت دبیرستان دین و دانش را به عهده داشت و من در آنجا تدریس می کردم، از نزدیک طرز کار ایشان را می دیدم در یک کلام می گویم که در مدت 50 سال که در قم و تهران تدریس کرده ام، مدیریتی چنین قوی و منطقی و مؤثر ندیده ام.
ایشان در قم که بودند به زبان عربی و انگلیسی تسلط داشتند. پس از رفتن به هامبورگ و مراجعت به ایران هم آشنایی کامل پیدا کرده اند.
در زمان آیت الله بروجردی، تجار مقیم هامبورگ که یک شهر تجاری است، آمدند خدمت ایشان و اظهار داشتند که می خواهیم در آنجا مسجدی بسازیم و نیاز به یک راهنما و مبلغ داریم.
ایشان آقای شیخ محمد محققی را که مرد وارسته ای بود و در دبیرستان های ملی قم تدریسی می کرد، فرستادند، در هامبورگ مسجدی ساختند و ایشان به اقامه جماعت و تبلیغ پرداختند و تا سال 1324 آنجا بودند. وقتی به قم آمدند، چون با هم دوست بودیم به دیدنشان رفتم و پرسیدم: چرا برگشتید؟ گفتند: می خواستم در قم دفن شوم. طولی نکشید که فوت کرد و بعد از ایشان دکتر بهشتی از طرف آیت الله احمد خوانساری به آلمان رفت و به جای مرحوم محققی، به امامت جماعت و تبلیغ پرداخت و تا سال 1348 آنجا بود.
اتفاقاً در سال اولی که من به حج مشرف شدم، در فرودگاه مدینه ایشان را زیارت کردم که از آلمان به همراه همسرش برای زیارت به مکه مشرف شده بود و در آنجا هم صحبت های زیادی کردیم.
مطلبی درباره تربیت فرزند از ایشان برایتان بگویم. آقا سید محمدرضا، فرزند ایشان، از شاگردان من در مدرسه علوی تهران بود. روزی بعد از آنکه فارغ التحصیل شده بود، پیش من آمد و بسیار اظهار محبت کرد و از من حلالیت طلبید. تعجب کردم و گفتم: «شما از شاگردان خوب من بودید» اما او گفت: «یک روز در کلاس درس هنگامی که شما درس می دادید، بی دلیل خندیدم.»
http://www.hawzah.net
