نخستین سجده ی مسلمانان نخستین٬ بر خدایان قریش بود!
و نخستین سجده ی علی٬ بر خدای محمد بود.
این اسلام٬ به راستی اسلام مردی است که فرصت و امکان یافته که بر پایه ی دوستی
و نیکی و در سایه ی پرورش پیامبر٬ رشد و تکامل یابد٬ تا بعد از پیامبر٬
پیشوای درستکاران و عدالت پروران و ناخدای کشتی طوفان زده ی انسان ها گردد.

( صفحه ۱۱۶ )

علی مردم را به تقوا و پرهیزکاری می خواند تا شاید از این راه به عدالت بپردازند
و حق مظلوم را از ظالم بستانند و می گفت: « بر شما باد تقوا و پرهیزکاری ... و عدالت بر دوست و دشمن.
و از نظر امام٬ تقوا سودی ندارد مگر آن که تو را وادارد که حق را پیش از آنکه به چشم ببینی٬ بپذیری٬
و بر آن کس که دشمن داری٬ ستم روا نداری و در راه آن کس که دوست داری٬ به گناه آلوده نشوی٬
و بر کسی نیرنگ و حیله نورزی و از آن که بر تو بدی کرده٬ در گذری!

( صفحه ۱۳۵ )

حتی در ساده ترین و کوچک ترین کارها نیز عدالت در روح علی جریان داشت.
او اگر با یکی دیگر از مردم در انتخاب کالایی از کالاهای دنیا٬ حق مساوی داشت٬ ترجیح می داد
این انتخاب را به عهده ی رفیق خود بگذارد تا او خیال نکند که بهره ی بهتر از آن بزرگان بوده و کوچک تر ها
در آن حقی ندارند. به همین جهت روزی که به همراهی غلامش نزد «ابونوار» رفت٬ ا
ز ابو نوار دو پیراهن خرید٬ به غلام خود گفت: هر کدام را که می پسندی انتخاب کن. نخست غلام یکی برداشت
و سپس علی آن دیگری را اختیار کرد.

(صفحه ۱۵۳)

از اصول اخلاقی امام٬ تکیه او به سادگی در هر موردی بود. او از تکلف بیزار و منزجر بود
و بلکه گاهی این امر ملاک قضاوت از نظر وی بود و می گفت:« بدترین برادران کسی است
که باید به خاطر او به تکلف پرداخت » و باز می گفت: « اگر مؤمنی برادر خود را به خجلت
اندازد٬ از او جدا شده است »! و مراد از خجلت٬ احترام دوست تا حد تکلف و تشریفات بی جاست.

(صفحه ۱۵۶)

آیا شما در بین مردم کسی را دیده اید که روش ساده و زیبایی چون علی داشته باشد؟
علی را دیدند که مقداری خرما خریده٬ و در چادر شبی پیچیده است و خود آن را می برد.
بعضی از آن هایی که او را دیدند٬ گفتند: اجازه دهید برای شما بیاوریم. علی با کمال سادگی گفت:« عیال وار٬ خود به بردن آن سزاوار است »!

(صفحه ۱۵۷)

چنان که در روایات صحیح آمده است٬ او با دست خود نخل های گروهی از یهودیان را در مدینه سیراب می کند٬
تا آن جا که دست او تاول می زند و زخم می شود و آن گاه مزدی را که می گیرد به بیچارگان و درماندگان می بخشد
و یا با آن بردگانی را می خرد و بلافاصله آزاد می سازد.
«شعبی» از زبان کسانی که علی را خوب می شناختند روایت می کند: او بخشنده ترین مردم بود که از مال خود٬
برای مردم می بخشید و اگر گواهی دشمن در بعضی موارد صحیح ترین شهادت ها باشد٬ باید فهمید که بخشش و کرم
علی تا چه پایه بوده که معاویة بن ابی سفیان هم به آن شهادت داده٬ در حالی که او همیشه می کوشید که از علی عیب جویی کرده و از او انتقاد نماید.
معاویه می گوید: اگر علی خانه ای پر از طلای ناب و خانه ای پر از علوفه داشته باشد٬ طلا را بیش از علوفه می بخشد!»

( صفحه ۱۶۰ )