قرار بود با لشکر هفتاد و هفت خراسان و یک لشکر دیگر، عملیات ادغامی داشته باشیم. آن موقع فرمانده لشکر هفتاد و هفت، جناب سرهنگ صدیقی بود. یک روز جلسه مشترکی باهاشان گذاشتیم. رفتیم اتاق توجیه لشکر هفتاد و هفت و نشستیم به صحبت درباره عملیات.
اول رده های بالای فرماندهی شروع کردند؛ روی نقشه ای که دیوار زده بودند، مانور می کردند و حرف می زدند. نوبت رسید به فرمانده تیپها. هم بچه های ارتش صحبت کردند، هم بچه های سپاه. زمینه حرفها، بیشتر روی جنبه های کلاسیک و تاکتیکی بود؛ این که مثلا: ما چند تا تانک داریم، دشمن چند تا دارد؛ ما چقدر نیرو داریم، دشمن چقدر؛ آتش تهیه باید باشد، یا چطور باید مانور کنیم و.....
حاجی برونسی آن وقتها فرمانده تیپ شده بود، تیپ هجده جوادالائمه(سلام الله علیه) مسوولیت رکن دوم تیپ هم با من بود. درست نشسته بودم کنارش. بالاخره نوبت رسید به تیپ ما. حاجی بلند شد و رفت جلو. با آن ظاهر ساده و روستایی اش، گیرایی خاصی داشت. همه نگاش می کردندمخصوصا من که قلبم تندتر از قبل می زد. از تسلط بیان و معلومات بالای حاجی خبر داشتم. ولی تا حالا توی همچنین جلسه ای سابقه صحبت ازش نداشتم. با خودم گفتم: حالا حاجی چی می خواد بگه توی این جمع؟
بعد از گفتن بسم الله و خواندن آیه و حدیث، مکثی کرد و گفت وگفت: درباره قضایای تاکتیکی به اندازه کافی صحبت شد، البته لازم هم بود، ولی دیگه بس باشه. من می خوام با اجازه شما، بزنم توی کانال دیگه. می خوام بگم باید مواظب باشیم که خیلی غرور ما را نگیره!
این را گفت و زد به جنگهای صدر اسلام؛ جنگ احد. از غروری که باعث شکست نیروهای اسلام شد، حرف زد. ادامه داد: حالا هم تاکتیک و این حرفها خیلی نباید ما را مغرور کنه. نگین عراق تانک داره، ما هم داریم. نگین عراق توپ داره، ما هم داریم؛ اول جنگ رو یادتون میاد؟ ما چی داشتیم، عراق چی داشت؟ یادتون هست چطوری پدرش رو در آوردیم. متاسفانه ما ترکش این جور چیزها رو بعضی وقتها خوردیم، ولی عبرت نگرفتیم. من نمی خوام بگم بحثهای تاکتیکی به درد نمی خوره، اتفاقا خیلی هم لازمه، ولی از عقیده و معنویات هم نباید غافل بشیم، از این که اصلا پایه و اساس و زیر بنای جنگ ما به خاطر چی هست.
همه میخ او شده بودند. او هم هر لحظه گرمتر می شد. خیلی جالب شروع کرد به مقایسه سپاه امام حسین (سلام الله علیه)ت و سپاه یزید. زد به صحرای کربلا و بعد هم به گودی قتلگاه.
جو جلسه یکدفعه از این رو به آن رو شد. تو ظرف چند ثانیه، صدای گریه از هر طرف بلند شد. همه بدون استثنا گریه می کردند، آن هم چه گریه ای! حاجی هنوز داشت حرف می زد. صداش بلند شده بود و لرزان. با همان شور و حال غیر قابل وصفش، ادامه داد: ما هر چه داریم اینهاست، اسلحه و وسیله درسته که باید باشه، ولی اون کسی که می خواد بچکاند ماشه آر پی جی رو اول باید قلبش از عشق امام حسین (سلام الله علیه)پر شده باشه، اگر این طوری نباشه، نمی تونه جلو تانک T - 27 عراق بند بیاره.....
بالاخره صحبش تمام شد. حال همه، حال دیگری شده بود جناب سرهنگ صدیقی از آن طرف اتاق بلند شد آمد پیش حاجی. گرفتش توی بغل صورتش را بوسید. چشمهاش از شدت گریه سرخ شده بود. با صدای بغض آلودش گفت: حاج آقا هر چه شما بگی درباره تیپ خودت، من همون کارو می کنم.
کمی بعد رفت دست سرهنگ ایرانی را گرفت، فرمانده تیپ یکش بود، آمد دستش را گذاشت توی دست حاجی. به اش گفت: شما با تیپ یک، از این لحظه در اختیار آقای برونسی هستی، هر چی ایشون گفت مو به مو انجام می دی.
بعد دستش را ول کرد وادامه داد: این رو به عنوان یک دستور نظامی به همه رده های پایین تر هم بگین.
از آن به بعد، هر وقت توی لشکر هفتاد و هفت کاری داشتیم، خیلی تحویلمان می گرفتند. اول از همه هم می گفتند: حاجی چطوره؟
وقتی هم می خواستیم بیاییم، می گفتند: حاجی برونسی رو حتما سلام برسونین.

حاجی توی بیمارستان هفده شهریور بستری بود. یک روز پدرم رفت ملاقاتش. وقتی برگشت، گفت: بابا این فرماندت عجب مردیه!
گفتم: چطور!
گفت: اصلا اهل این دنیا نیست، این جا موقتی مونده، مطمئنم که جاش جای دیگه ایه.
ظاهرا خیلی خوشش آمده بود از حرفهای حاجی. ادامه داد: همین جور که صحبت می کردیم، حرف شد از حوریه. تو گوشش گفتم: خلاصه حاج آقا رفتی اون دنیا، یکی ام برای ما بگیر.
اونم خندید و گفت: چشم.
بعدش، حرفی زد که خیلی معنی داشت. به ام گفت: ما صد حوریه اون دنیا رو به همین زن خودمون نمی دیم.
گفتم: حاجی همسرش رو خوب شناخته، قدر همچنین زن فداکار و صبوری رو، کسی مثل خود حاجی باید بدونه.

به نام خدا

 
خاطره تپه ۱۲۴


سید کاظم حسینی


قبل از عملیات والفجر مقدماتی بود. گردانها را می بردیم رزم شبانه و عملیات مشابه. عقبه والفجر مقدماتی، منطقه ای بود که توی عملیات فتح المبین آزاد شد.
یک روز عبدالحسین با موتور آمد دنبالم. گفت: بیابریم یک شناسایی بکنیم و برگردیم.
منطقه فکه، رمل شدیدی داشت. نیرو باید حداقل سی، چهل کیلومتر پیاده روی می کرد تا بعد بتواند توی رمل، هفت، هشت کلیومتر با تهجیزات برود.
اینها را انگار ندیده گرفتم. گفتم: خب ما که هر شب داریم کار می کنیم.
گفت: نه باید یک برنامه ریزی دقیق بکنیم که آمادگی بچه ها بیشتر بشه.
لبخند زد. ادامه داد: ضمنا خاطرات فتح المبین هم دوباره برامون زنده می شه.
نشستم ترک موتور. گازش را گرفت و راه افتاد.
دور و بر پانزده کیلومتر راه رفتیم. پای یک تپه نگه داشت، صد و بیست و چهار. پیاده شدیم و رفتیم روی تپه نشستیم. توی راه به ام گفته بود می خوام برات خاطره اون تپه رو تعریف کنم
فتح المبین، اولین عملیاتی بود که فرمانده گردان شده بود. توی همان عملیات هم، من و او از هم جدا شدیم؛ او از یک محور عمل کرد، و من از محور دیگر.
هوا هنوز بوی صبح را داشت. روی تپه جا خوش کردیم و او شروع کرد به گفتن خاطره، خاطره صد و بیست و چهار:
آن طور فرمانده عملیات می گفت، ماموریت ما خیلی مهم بود. باید دشمن را رد می کردیم، نزدیک چهار کیلو متر می رفتیم توی عمق نیروهاش تا برسیم به این تپه.
تازه وقتی پای تپه رسیدیم، باید منتظر دستور می ماندیم. گفته بودند: به مجرد این شروع عملیات اعلام شد، شما هم می زنید به این منطقه.
شب عملیات زودتر از بقیه راه رفتیم. مسیرمان از توی یک شیار بود. با زحمت زیاد، خط دشمن را رد کردیم. از آن جا به بعد کار سخت تر شد. ولی تا برسیم پای تپه، مشکل حادی پیش نیامد، صدای نفس کسی را نمی شنیدی. شش دنگ حواسم به اطراف بود. لحظه ها انگار سخت می گذشتند و کند. هر آن منتظر بلند شدن صدای بیسیم بودیم و منتظر دستور حمله.
چند دقیقه گذشت خبری نشد. بیشتر از همه من حرص و جوش می زدم. کنترل نیرو توی آن شرایط، کار سختی بود. درست بالای سر بچه ها، تیربارهای دشمن منتظر کوچکترین صدا بودند. دور تا دور مقر فرماندهی لشکر را سیم خاردار حلقوی کشیده بودند، و کیسه گونی های پر از خاک و شن، موانع دیگر هم سر راه.
دشمن آنجا را مستقل از خطوط درست کرده بود، جوری که اگر خطش شکست، دفتر فرماندهی بتواند مقاومت کند. قدم به قدم مرکز را دژبان گذاشته بودند. یکبار که بلند شدم و سر و گوشی آب بدهم، هفت، هشت تا جیپ فرماندهی را خودم شمردم.
چند دقیقه بعد گذشت باز خبری نشد. ناراحتی ام هر لحظه بیشتر می شد. کافی بود کوچیکترین صدایی از یکی در بیاید. آن وقت هم از روبه رو می زدنمان، هم از پشت سر.
زیاد غصه این را نمی خوردم. گردان ما فدایی بود و بچه ها اصلا آماده بودند که برنگردند. حرص و جوشم، لو رفتن عملیات بود. اگر ما لو می رفتیم، ممکن بود کلک عملیات کنده شود.
چند دقیقه دیگر هم گذشت. وقتی دیدم خبری نشد، ذکر و توسل را شروع کردم. متوسل شدم به معصومین (علهیم السلام) از همان اول صورتم خیس اشک شد. ازشان می خواستم کمک کنند که بچه ها همین طور ساکت بمانند؛ سرفه ای اگر می خواهند بکنند توی دلشان خفه بشود، خدای نکرده اسلحه ای چیزی به هم نخورد، تیری شلیک نشود. بیشتر از همه می خواستم هر چی زودتر دستور عملیات را بدهند.
دعای توسل را داشتم می خواندم، همین طوری از حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله )شروع کردم تا خود حضرت صاحب الامر (سلام الله علیه). را دیدم گشایشی نشد. حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها)را خطاب کردم و گفتم: ما همه شما بزرگوارها رو یاد کردیم، خبری نشد. دیگه کسی نموند، حالا چه کار کنیم؟!
انگار بی بی عنایت کرد و راه دیگری را نشانم داد. یکدفعه یاد حضرت رقیه (سلام الله علیها)افتادم. توسل کردم و گفتم: اومدم در خونه شما که با اون دستهای کوچیکتون بالاخره دست به کار بشین و کمکمون کنین.
مشغول حرف زدن با حضرت رقیه(سلام الله علیها) شدم. اشکهام دوباره شروع کرد به ریختن. زیاد نگذشت، یکدفعه سنگینی دستی را روی شانه ام احساس کردم. بیسیم چی بود. گوشی را دراز کرد طرفم. نفهمیدم چطور گوشی را از دستش قاپیدم. فرمانده بود خیلی آهسته حرف می زد. گفت: با توکل بر خدا، شروع کن.
عبدالحسین، حرفهاش که به اینجا رسید، ساکت شد، صورتش سرخ شده بود و داشت گریه می کرد. خیره دور دستها بود. انگار همان صحنه را داشت می دید. کمی بعد دنبال حرفش را گرفت و گفت: حضرت رقیه(سلام الله علیها) عجب عنایتی به ما کردند! من اصلا نفهمیدم چه شد. وقتی به خودم آمدم، دیدم با بیسیم چی تنها هستیم همه رفته بودند! نمی دانم سیم خاردارها و موانع را چطور رد کردند، فقط می دانم توی مدت کمی، سنگرها و همه چی را منهدم کردند و مقر را گرفتند. همین، دشمن، را فلج کرد. وقتی فرمانده بالای سرش بود، شکست می خورند، چه برسد به حالا که بدون فرمانده شده بودند.
توی منطقه ما، بچه ها از محورهای دیگر عملیات را شروع کرده بودند. بیچارگی و یاس دشمن هر لحظه بیشتر می شد. همان شب تمام این منطقه افتاد دست ما.
توی مقر فرماندهی دشمن چند تا زن بودند که به زبان فارسی تسلط داشتند کارشان شنود بیسیمهای ما بود. بچه ها اسیرشان کردند، آنها می گفتند: ما فقط یکهو دیدیم نیروهای شما سر رسیدن و سنگرها، یکی بعد دیگری تصرف شد.
صبح عملیات، یکی از فرماندهان آمد سراغم مرا بغل کرد و همین طور پشت سر هم می بوسید. می گفت: تو چه کار کردی که تونستی تو کمترین فرصت، این مقر رو از بین ببری؟! اصلا نمی دونی چی شد، خط دشمن از هم پاشید، گیج و سر در گم شد، آخه خیلی حرفه، فرمانده اش، پشت سرش نابود شده بود.
بنده خدا انتظار نداشت که ما در عرض چند دقیقه آن جا را بگیریم. می گفت: از وقتی که دستور عملیات رو دادیم، هنوز داشتیم حساب می کردیم که تا از معبر رد بشین، بعدش برسین به مقر و اون جا رو بزنین، خیلی طول می کشه؛ ولی یکدفعه دیدم سنگر فرماندهی، بیسیم هاش قاطی شد و همه چی شون ریخت بهم.

آن شب شستن ظرفها به عهده حاجی بود. هر چند شب یکبار، نوبتش می شد.
یکسره، این طرف و آن طرف می دوید؛ شناسایی، تحویل گرفتن نیروها، ترخیص شان؛ دایم توی خط می رفت و هزار کار و گرفتاری داشت، ولی یکدفعه نشد شهرداری اش (1) را بدهد به دیگری.
غذا که می خوردیم، ظرفها را جمع می کردیم. حاجی شروع کرد به تمیز کردن سفره. ظرفها هم کنارش بود. یکی از بچه ها به حساب خودش تیر اندازی در بیاورد. آهسته بلند شد. روی سر پنجه پاهاش آمد پشت حاجی. با احتیاط خم شد ظرفها را برداشت و بی سر و صدا رفت بیرون.
فکر کرد حاجی ندیدش. دیدش ولی خودش را زد به آن راه. می دانستم جلوش را نمی گیرد. بزرگوارتر از این حرفها بود که مابین جمع بزند توی ذوق کسی. زود سفره را جمع کرد و سریع رفت بیرون.
کسی که ظرف ها را برده بود نشسته بود پای شیر آب، و خواست شروع کند به شستن، حاجی از پشت سر، شانه ها اش را گرفت. بلندش کرد صورتش را بوسید و گفت: تا همین جا که کمک کردی و ظرفها را آوردی، دستت درد نکنه، بقیه اش با خودم.
گفت: حاج آقا دیگه تو حالمون نزن، حالا که آستینها رو زدیم بالا.
حاجی آستینهای او را کشید. گفت: نه اقا جون شما برو، برو دنبال کارهای خودت.
او با اصرار گفت: حالا این دفعه رو نزن توی پرمون.
اصرارش فایده ای نداشت کوتاه هم نمی آمد . از او پیله تر حاجی بود. آخرش گفت: شما می خوای اجر این کارو از من بگیری؟ این کار اجرش از اون شناسایی من بیشتره، درسته که من فرمانده گردان هستم، ولی اگر هم برم دنبال کارها، اون وقت ظرفم را یکی بشوره و لباسم رو یکی دیگه این که نشد فرماندهی که!
بالاخره برگشت. وقتی آمد، گفت: بیخود نیست که این حاجی اگه شب عملیات به نیروها بگه بمیر، می میردن.