خواهر نازنینممممم امال گلممممممممممممممم

	

	پیوند اسمانیتوووووو خواهری تبریک میگم

	

	ان شالله در سایه سار نگاه علی ابن موسی الرضا خوشبخت و عاقبت به خیر بشی عزیزم.

	

	بهترین ها رو در توی زندگی مشترک برات از خدای منان خواستارم.

	

	

	ان شالله لحظه لحظه ی زندگیت سرشار از عشق و یاد خدا باشه 

	

	

	

	

	

	

	

	

		اغاز كرديد زندگي دوباره خود را با نام خدا،
	

		زندگي متفاوت از جنس يار و با برگ گل ياس.
	

		اين تولد دوباره را بهتون تبريك ميگويم.

		

		

		

		

		

		

		

		 


	 

 

	  

	

	

	درختان صف به صف، شکوه جاودانه آمدنت را به تماشا ایستاده اند

	

	و آبشارها، قد کشیده اند زلالی و سرفرازی نگاهت را.

	

	

	 

	

	

	

	 

	جاده ها، شوق رسیدنت را، سراسیمه دویده اند. 

	بوی تو وزیدن گرفت و تمام گردنه ها به سمت مدینه چرخیدند.

	

	

	 

	

	

	

	 

	تمام دشت ها پیراهن گل به تن کردند. 

	یا غریب الغربا!

	 

	شور آمدنت، چه رستاخیزی بر انگیخته در چهار گوشه عالم !

	پلک که وا می کنی، تمام شادی ها متولد می شوند با تو

	خوشبختی و رستگاری همیشگی است.

	 

	

	

	

	

	

	 

	نزول جاودانه مهربانی ات، بر شوره زار غربت

	و تنهایی زمین، خجسته باد.

	

	

	

	 

	 

	

	 

	 

	 

 



شیخ عباس قمی در فوائدالرضوي میگوید : كاروانی از سرخس اومدند پابوس امام رضا (ع) ، یه مرد نابینایی تو اونها بود ، اسمش حیدر قلی بود.

اومدند امام رو زیارت كردند و از مشهد خارج شدند و در منزلیه مشهد اُطراق كردند ، و به اندازه یه روز راه از مشهد دور شده بودند



شب جوونها گفتند بریم یه ذره سر به سر این حیدر قلی بذاریم خسته ایم بخنیدیم و سر گرم بشیم



كاغذهای تمیز و نو گرفتند جلوشون هی تكون میدادند ، بعد به هم میگفتند ، تو از این برگه ها گرفتی؟ یكی میگفت : بله حضرت مرحمت كردند

فلانی تو هم گرفتی؟ گفت : آره منم یه دونه گرفتم ، حیدر قلی یه مرتبه گفت : چی گرفتید؟



گفتند مگه تو نداری ؟ گفت : نه من اصلاً روحم خبر نداره ! گفتند : امام رضا برگ سبز میداد دست مردم ، گفت : چیه این برگ سبزها ، گفتند : امان نامه از آتش جهنم ، ما این رو میذاریم تو كفن مون قیامت دیگه نمیسوزیم ، جهنم نمیریم چون از امام رضا گرفتیم ، تا این رو گفتند



دل كه بشكند عرش خدا میشود ، این پیرمرد یه دفعه دلش شكست با خودش گفت : امام رضا از تو توقع نداشتم ، بین كور و بینا فرق بذاری ، حتماً من فقیر بودم ، كور بودم از قلم افتادم ، به من اعتنایی نکردی



دیدن بلند شد راه افتاد طرف مشهد ، گفت : به خودش قسم تا امان نامه نگیرم سرخس نمیآم باید بگیرم ، گفتند : آقا ما شوخی كردیم ما هم نداریم ولی هرچه كردند آروم نمیگرفت خیال میكرد كه اونها الكی میگند كه این نره



شیخ عباس میگه : هنوز یه ساعت نشده بود دیدند حیدر قلی داره بر میگرده ، یه برگه سبزم دستشه ، نگاه كردند دیدند نوشته : اَمانٌ مِّنَ النار انا ابن رسول الله على بن موسى الرضا



گفتند : این همه راه رو تو چه جوری یه ساعته رفتی ؟ گفت : چند قدم رفتم ، یه آقایی اومد گفت : نمیخواد زحمت بكشی من برات برگه امان نامه آوردم بگیر و برگرد

 شیخ عباس قمی در فوائدالرضوي میگوید : كاروانی از سرخس اومدند پابوس امام رضا (ع) ، یه مرد نابینایی تو اونها بود ، اسمش حیدر قلی بود.

اومدند امام رو زیارت كردند و از مشهد خارج شدند و در منزلیه مشهد اُطراق كردند ، و به اندازه یه روز راه از مشهد دور شده بودند



شب جوونها گفتند بریم یه ذره سر به سر این حیدر قلی بذاریم خسته ایم بخنیدیم و سر گرم بشیم



كاغذهای تمیز و نو گرفتند جلوشون هی تكون میدادند ، بعد به هم میگفتند ، تو از این برگه ها گرفتی؟ یكی میگفت : بله حضرت مرحمت كردند

فلانی تو هم گرفتی؟ گفت : آره منم یه دونه گرفتم ، حیدر قلی یه مرتبه گفت : چی گرفتید؟



گفتند مگه تو نداری ؟ گفت : نه من اصلاً روحم خبر نداره ! گفتند : امام رضا برگ سبز میداد دست مردم ، گفت : چیه این برگ سبزها ، گفتند : امان نامه از آتش جهنم ، ما این رو میذاریم تو كفن مون قیامت دیگه نمیسوزیم ، جهنم نمیریم چون از امام رضا گرفتیم ، تا این رو گفتند



دل كه بشكند عرش خدا میشود ، این پیرمرد یه دفعه دلش شكست با خودش گفت : امام رضا از تو توقع نداشتم ، بین كور و بینا فرق بذاری ، حتماً من فقیر بودم ، كور بودم از قلم افتادم ، به من اعتنایی نکردی



دیدن بلند شد راه افتاد طرف مشهد ، گفت : به خودش قسم تا امان نامه نگیرم سرخس نمیآم باید بگیرم ، گفتند : آقا ما شوخی كردیم ما هم نداریم ولی هرچه كردند آروم نمیگرفت خیال میكرد كه اونها الكی میگند كه این نره



شیخ عباس میگه : هنوز یه ساعت نشده بود دیدند حیدر قلی داره بر میگرده ، یه برگه سبزم دستشه ، نگاه كردند دیدند نوشته : اَمانٌ مِّنَ النار انا ابن رسول الله على بن موسى الرضا



گفتند : این همه راه رو تو چه جوری یه ساعته رفتی ؟ گفت : چند قدم رفتم ، یه آقایی اومد گفت : نمیخواد زحمت بكشی من برات برگه امان نامه آوردم بگیر و برگرد

 

 

	

	

	قطعه ای از بهشت، باید هم این گونه باشد.

	و مگر می شود قطعه ای از بهشت روی زمین باشد و شلوغ نباشد؟!

	آنجا همیشه شلوغ است و چه زیباست که این حالت توفانی همیشه در سیطره ای عرفانی است. وقتی که می رسی و روبه روی ضریح می ایستی؛

	وقتی که می بینی دست های قد کشیده را که به طرف ضریح می روند؛

	وقتی می بینی ضریح نقطه ای شده است شبیه به مرکز یک پرگار و گویی تمام اشیا در اطراف را به طرف خود می کشد؛

	وقتی می بینی حتی انگار آینه کاری ها و نقش و نگارها دوست دارند کنده شوند و به طرف ضریح بروند و حتی تمام حروف و واژه های متبرک در اطراف دوست دارند به حرکت درآیند؛

	وقتی حس می کنی این مرکز ثقل منتظر آمدنت بوده است و وقتی حس می کنی، غریب طوس همچنان غریب است و تمام این آشنایان، تمام روشنایی ها، مثل وطن او نیست؛

	اینجاست که چشم هایت خود به خود می جوشند و دست هایت به طرف ضریح قد می کشند؛ گویی این غریب، تمام غربا را در آغوش مهربان خود کشیده است.

	حاجتت را بگویی یا نگویی مهم نیست؛

	سلام که بدهی، حس می کنی آنجا وطن توست.

	تنها کافی است بگویی 

	

	«اَلسَّلٰامُ عَلَیک یٰا عَلِی ابْنَ مُوسَی الرِّضٰا الْمُرْتَضٰی».

	

	

	

	

	

 

	

	

		

		

		آزادگان ما، وارثان شهیدان اند و ماندند تا نامشان را گرامی و راهشان را ادامه دهند.

		 
	

		این از معراج برگشتگان، اینک با حضور خود در جامعه، آمده اند تا در صحنه های سازندگی حماسه ای دیگر بیافرینند و هم دوش هم سنگران دیروزشان، روح بزرگی و صلابت را در جامعه بدمند.

		

		اینک رسالت ما، به ویژه نسل جوان این است که با دنباله روی از سیره این سرافرازان، کشور خود را در برابر دشمنان به کمین نشسته بیمه کنیم. باید قدر این گنجینه های ارزشمند انقلاب را دانست؛ آزادمردانی که در اوج عزّت و پایداری به وطن بازگشتند و با صلابت و ایستادگی، برای خدمت در سنگر سازندگی ایران آزاد و آباد در صحنه های مختلف اجتماعی، فرهنگی و سیاسی آماده و مقاوم اند.

		 
	

		این یادگاران دفاع مقدس و روزهای آتش و خون، با گام های مطمئن و دل های سرشار از عشق و ایمان به خدا و وطن، برای رسیدن به قلّه های فتح و ظفر ایستاده اند؛ پس ما نیز باید صبوری شان را ارج نهیم و پای غفلت بر آن نگذاریم.
	

	

	

	

	

	

	

 

	

	

	مولاجان كاش كبوتر حرمت بودم…

	دل تنهامو آوردم

	 

	تنها با یه دنیا دلخوشی كمتر از آهو كه نیستم

	میشه ضامنم بشی ضامن آهو صدایم كنی…

	 

	از شما دورم اما …

	 

	از بزرگترها شنیده ام هر جا که باشی دست به سینه که بگذاری و رو به بارگاهتان خالصانه که بخوانمتان انگار در جوار حرمتان ،شما را زیارت کرده ام .

	 

	پس در میان آسمان ها حرمتان را دوباره می بویم و اذن دخول می خوانم،

	

	

	 

	اللهم انی وقفت علی باب من ابواب بیوت نبیک ….

	

	

	

	

	

	

 

	

	 

	جيز جيز دل...

	 

	 

	وقتي غذا ميخواد رو گاز سر بره اول يه مدتي آروم جيز جيز ميکنه و بعد سر ميره. وقتي با بعضيها صحبت ميکني هم، يه صداي جيز جيزي ميشنوني، اين آدمها کينه به دل گرفتن اما بروز نميدن. از رفتارشون و حرکاتشون ميشه فهميد که کينه دارن، اين همون جيز جيزه. اگه از دلشون خبر بگيري، کينه غوغا ميکنه و هر لحظه ممکنه سرريز بشه. قرآن براي اين آدمها ميگه:

	

	

	 

	 

	وَ ما تُخْفي صُدُورُهُمْ أَکْبَرُ 

	کينه اي که در دل پنهان ميکنند خيلي بزرگتر است

	(بخشي از آيه 118 آل عمران)

	 

	 

 

	

	

	ارزش يک دختر را خدايي ميداند که او را در سنين کودکي براي عبادت برميگزيند.

	 

	پيامبري ميداند که فرمود: دختر باقيات الصالحات است.

	 

	 امام صادق ع ميداند که فرمود:پسران، نعمت‏ اند و دختران خوبى. خداوند، از نعمت ‏ها سؤال مى ‏کند و به خوبى‏ ها پاداش مى‏ دهد .

	 

	ارزش دختر را خدايي ميداند که به بهترين مخلوقش حضرت محمد ص دختري عطا کرد که هدايت يک جهان به عهده ي فرزندان اوست.

	 

	" انا اعطيناک الکوثر "

	 

	و اين هديه ي الهي، يک دختر بود.

	 

	پيشاپيش روز دختراي گل مبارک 

	

	

	

	

	

	 

	

	 

 

	 

	

	دخترم با تو سخن می گویم ‏ 

	زندگی درنگهم گلزاریست ‏ 

	و تو با قامت چون نیلوفر،شاخه ی پر گل این گلزاری ‏ 

	من به چشمان تو یک خرمن گل می بینم ‏ 

	گل عفت ، گل صدرنگ امید ‏ 

	گل فردای بزرگ 

	گل فردای سپید 

	چشم تو اینه ی روشن فردای من است ‏ 

	گل چو پژمرده شود جای ندارد در باغ ‏ 

	کس نگیرد زگل مرده سراغ 

	دخترم با تو سخن می گویم ‏ 

	دیده بگشای و در اندیشه گل چینان باش 

	همه گل چین گل امروزند ‏ 

	همه هستی سوزند ‏ 

	کس به فردای گل باغ نمی اندیشد ‏ 

	انکه گرد همه گل ها به هوس می چرخد ‏ 

	بلبل عاشق نیست ‏ 

	بلکه گلچین سیه کرداریست ‏ 

	که سراسیمه دود در پی گل های لطیف ‏ 

	تا یکی لحظه به چنگ ارد و ریزد بر خا ک 

	دست او دشمن باغ است و نگاهش ناپاک ‏ 

	تو گل شادای ‏ 

	به ره باد مرو ‏ 

	غافل از باد مشو 

	ای گل صد پر من ‏ 

	همه گوهر شکنند ‏ 

	دیو کی ارزش گوهر داند ‏ 

	دخترم گوهر من ، گوهرم دختر من 

	تو که تک گوهر دنیای منی ‏ 

	دل به لبخند حرامی مسپار دزد را دوست مخوان ‏ 

	چشم امید به ابلیس مدار ‏ 

	ای گوهر تابنده بی مانند ‏ 

	خویش را خار مبین ‏ 

	اری ای دخترکم ‏ 

	ای سراپا الماس از حرامی بهراس ‏ 

	قیمت خود مشکن ‏ 

	قدر خود را بشناس ‏ 

	قدر خود را بشناس

	

	

	

	

	***روز تمامی دختران بزرگوار انجمن یاران منتظر مبارک***

	

	

	

	

	

	

	

	

	 

 

	

	

	

	شبی ساکت و دلگیر خودم بودم و قلبی که ز غم بسته به زنجیر و هنگام اذان بود که پیچید در آفاق یکی نغمه تکبیر نوشتند، که هنگام اذان دست به دامان خدا باش و مشغول دعا باش و گفتم به خدا بین دعایم که دلتنگ اذان حرم کرببلایم.

	

	

	

	اللهم الرزقنا کربلا....