آدم بزرگ ها دیگر وقت شناختن هیچ چیز را ندارند. همه چیزها را ساخته و آماده می خرند. ولی چون كسی نیست كه دوست بفروشد آدم ها دیگر دوستی ندارند.

	

	

	شازده کوچولو

 اتفاقا کار خوبیه

به نظرم بهتره این جمله تون رو بردارید

خدا شفاشون بده فکر کنم دفعه بعد بجای گل درخت بکارند و تا از میوه اش استفاده کنن

لااقل اونا دارن یه کاری می کنن ما که هیچ کاری هم نمی کنیم....

 

	سلام خوش اومدید

	امیدوارم از مطالبتون نهایت استفاده رو بکنیم

	

 پدر و پسری داشتند در کوه قدم میزدند که ناگهان پای پسر به سنگی گیر کرد.







به زمین افتاد و داد کشید: آآی ی ی ی!



صدایی از دور دست آمد: آآی ی ی ی!



پسرک با کنجکاوی فریاد زد: کی هستی؟



پاسخ شنید: کی هستی؟



پسرک خشمگین شد و فریاد زد: ترسو!



باز پاسخ شنید: ترسو!



پسرک با تعجب ازپدرش پرسید: چه خبر است؟



پدر لبخندی زد و گفت: پسرم خوب توجه کن....







و بعد با صدای بلند فریاد زد: تو یک قهرمان هستی!



صدا پاسخ داد: تو یک قهرمان هستی!



پسرک باز بیشتر تعجب کرد.پدرش توضیح داد: مردم میگویند که این انعکاس کوه است ولی این در حقیقت انعکاس زندگی است.





هر چیزی که بگویی یا انجام دهی،زندگی عینا" به تو جواب میدهد؛





اگر عشق را بخواهی، عشق بیشتری در قلب بوجود می آید واگر به دنبال موفقیت باشی، آن را حتما بدست خواهی آورد.





هر چیزی را که بخواهی، زندگی همان را به تو خواهد داد!

 شازده کوچولو پرسید:



پس آدمها کجا هستند؟



در صحرا آدم احساس تنهایی میکند!



مار گفت:

با آدمها هم احساس تنهایی میکنی...!



آنتوان دو سنت‌اگزوپری - شازده کوچولو

 می گویند:روزی مولانا ،شمس تبریزی را به خانه اش دعوت کرد.شمس به خانه ی مولانا رفت و پس از این که وسائل پذیرایی میزبانش را مشاهده کرد از او پرسید:آیا برای من شراب فراهم نموده ای؟



مولانا حیرت زده پرسید:مگر تو شراب خوارهستی؟!





شمس پاسخ داد:بلی.



مولانا:ولی من از این موضوع اطلاع نداشتم!!



ـ حال که فهمیدی برای من شراب مهیا کن.



ـ در این موقع شب ،شراب از کجا گیر بیاورم؟!



ـ به یکی از خدمتکارانت بگو برود و تهیه کند.



- با این کار آبرو و حیثیتم بین خدام از بین خواهد رفت.



- پس خودت برو و شراب خریداری کن.





- در این شهر همه مرا میشناسند،چگونه به محله نصاری نشین بروم و شراب بخرم؟!



ـ اگر به من ارادت داری باید وسیله راحتی مرا هم فراهم کنی چون من شب ها بدون شراب نه میتوانم غذا بخورم ،نه صحبت کنم و نه بخوابم.



مولوی به دلیل ارادتی که به شمس دارد خرقه ای به دوش می اندازد، شیشه ای بزرگ زیر آن پنهان میکند و به سمت محله نصاری نشین راه می افتد.





تا قبل از ورود او به محله مذکور کسی نسبت به مولوی کنجکاوی نمیکرد اما همین که وارد آنجا شد

مردم حیرت کردند و به تعقیب وی پرداختند.آنها دیدند که مولوی داخل میکده ای شد و شیشه ای شراب خریداری کرد و پس از پنهان نمودن آن از میکده خارج شد.





هنوز از محله مسیحیان خارج نشده بود که گروهی از مسلمانان ساکن آنجا، در قفایش به راه افتادند و لحظه به لحظه بر تعدادشان افزوده شد تا این که مولوی به جلوی مسجدی که خود امام جماعت آن بود و مردم همه روزه در آن به او اقتدا می کردند رسید.در این حال یکی از رقیبان مولوی که در جمعیت حضور داشت فریاد زد:"ای مردم!شیخ جلاالدین که هر روز هنگام نماز به او اقتدا میکنید به محله نصاری نشین رفته و شراب خریداری نموده است." آن مرد این را گفت و خرقه را از دوش مولوی کشید. چشم مردم به شیشه افتاد.



مرد ادامه داد:"این منافق که ادعای زهد میکند و به او اقتدا میکنید، اکنون شراب خریداری نموده و با خود به خانه میبرد!"





سپس بر صورت مولانا آب دهان انداخت و طوری بر سرش زد که دستار از سرش باز شد و بر گردنش افتاد. زمانی که مردم این صحنه را دیدند و به ویژه زمانی که مولوی را در حال انفعال و سکوت مشاهده نمودند یقین پیدا کردند که مولوی یک عمر آنها را با لباس زهد و تقوای دروغین فریب داده و درنتیجه خود را آماده کردند که به او حمله کنند و چه بسا به قتلش رسانند.در این هنگام شمس از راه رسید 



و فریاد زد:"ای مردم بی حیا!شرم نمیکنید که به مردی متدین و فقیه تهمت شرابخواری میزنید،این شیشه که میبینید حاوی سرکه است زیرا که هرروز با غذای خود تناول میکند."



رقیب مولوی فریاد زد:"این سرکه نیست بلکه شراب است."





شمس در شیشه را باز کرد و در کف دست همه ی مردم از جمله آن رقیب قدری از محتویات شیشه ریخت و بر همگان ثابت شد که درون شیشه چیزی جز سرکه نیست.





رقیب مولانا بر سر خود کوبید و خود را به پای مولانا انداخت ،دیگران هم دست های او را بوسیدند و متفرق شدند.آنگاه مولانا از شمس پرسید:برای چه امشب مرا دچار این فاجعه نمودی و مجبورم کردی تا به آبرو و حیثیتم چوب حراج بزنم؟





شمس گفت:برای این که بدانی آنچه که به آن مینازی جز یک سراب نیست،تو فکر میکردی که احترام یک مشت عوام برای تو سرمایه ایست ابدی، در حالی که خود دیدی،با تصور یک شیشه شراب همه ی آن از بین رفت و آب دهان به صورتت انداختند و بر فرقت کوبیدند و چه بسا تو را به قتل میرساندند.این سرمایه ی تو همین بود که امشب دیدی و در یک لحظه بر باد رفت.



پس به چیزی متکی باش که با مرور زمان و تغییر اوضاع از بین نرود