 یـــک ، دووو ، ســـــــــــــه ، چهـــــــــــــار... آروم و کشیده : آنقدر آروم که اگر تا صبح هم بشمارم ؛ عدد کم نمی آرم ، آنقدر کشیده که گاهی فکر می کنم دیگه آخریشه . به من می گه :« اسراف نکن» ، «برق های اضافی رو خاموش کن» ، «ورقه های سفیدت رو الکی دور نریز» همش می گه اسراف نکن. آخه خودش اصلا اسراف نمی کنه. مثل همین الآن که خوابیده و من مثل همیشه بالای سرش نشستم و می شمرم. آروم ، کشیده و کم. شاید می ترسه اسراف بشه. خیلی کم ؛ آنقدر کم که بعضی وقت ها حس می کنم دیگه نیست. پـــــــــنج ، شیــــــــــش ، هــــــــــفت، هـــــــــــــشت.... هـــــــــشت... هشت - بابا! بابایی! - چیه نفسم؟المیرای من - آخی ! هیچی بخواب. نـــــــــــــــه ، ده... همیشه می گه :«تو نفس منی المیرا؛ اگه تو نبودی من هم نبودم». اما بعضی وقت ها حس می کنم دوستم نداره.آخه مثل باباهای دیگه من رو محکم نمی گیره تو بغلش تا استخونام درد بگیرن و از درد ،بلند بلند بخندم. یه درد شیرین. بعد ریشاشو بذاره رو صورتم و فشار بده تا تیغ تیغی شم و بسوزم . یه سوزش نرم ، یه سوزش... یـــــــــــــــــازده، دوازده ... یه بار بغلم کرد! وقتی کلاس اول بودم.خودش اومد دنبالم ، واسه اولین بار .آخه می گفت هوای بیرون خفه اش می کنه .نشسته بود رو دو تا زانوهاش و دستش رو باز کرده بود که یعنی بیا بپر تو بغل بابایی. من هم که حرف های مامان رو یادم رفته بود ؛ پریدم تو بغلش. من رو چسبوند به سینه اش و چرخوند و چرخوند و چرخوند.... اما یک دفعه ... شروع کرد به سرفه ، سرفه های سخت، مثل وقت هایی که یه عالمه پوست تخمه گلوی آدم رو تیغ تیغ کنن. صورتش کبود شد . من رو گذاشت روی زمین و روی زانو هاش نشست ؛ اما این بار دستش رو برد جلوی دهانش و بلند بلند سرفه کرد ؛ آنقدر که من ترسیدم و جیغ زدم تا از حال رفتم . بعد بردنش بیمارستانو یک ماسک سبز جلوی دهانش گذاشتن. از تو اتاقش یه صدا می اومد ؛ مثل وقت هایی که نفس می کشید : آروم، کشیده ، کم. نکنه وقتی می رم تو فکر ، یادش بره نفس بکشه ، نکنه فکر کنه اسرافه ، نکنه دوباره با خودش بگه من نفسشم و فکر کنه جاش دارم نفس می کشم. سیـــــــزده ، چهــــــــارده ، پـــــــونزده... یک دفعه بابای دوستم که هر وقت عصبانی می شه؛ به ما فحش می ده؛ به بابام گفت:« کِی می خوای بمیری؟ تا کِی باید صدای بوق اورژانس توی این ساختمون بپیچه و وقت و بی وقت ، مردم رو آزار بده که یه تیکه گوشت ، نفس کم آورده . بمیر و بذار هوا آلوده تر نشه. » خیلی بی ادبه. ازش بدم می آد . هیچ وقت بهش سلام نمی کنم . چند بود؟ آهان ... شــــــــــونزده ، هیــــــــــــــــفده ، هیـــــــــــجده... بابا یه آلبوم داره که مامان قایمش کرده. بعضی وقت ها من رو می فرسته تا دنبالش بگردم. یه آلبوم صد برگ که اول هاش عکس بچگی های باباست ؛ بعد هم جوونیاش و عروسیش. من اگه جای مامان بودم ؛ زن بابا نمی شدم ؛ چون از صدای سرفه هاش می ترسم . مامان می گه :« وقتی بابات اومد خواستگاریم ؛ همینجور سرفه می کرد .» نــــــــــــــــوزده ،بیـــــــــــــست ، بیـــــــــــست و یک یه عکس داره که توش یه دختر کوچولو یه چیز سیاه گُنده ؛ رو صورتشه. بابا می گه :« ماسک شیمیایی» تو مدرسه هم به من می گن :« دختر جانباز شیمیایی» اما هروقت از بابا پرسیدم یعنی چی ؟ یه چیزایی گفت که من نمی فهمم ؛ اما فکر کنم به نفس کشیدنش ربط داره. بابا هم تو اون عکسه ایستاده . خیلی بچه است . خودش می گه فقط 18 سالش بوده ؛ یعنی دو برابر الآن من. ماسک نداره ولی داره به اون دختره می خنده . هر وقت این عکس رو می بینه می خنده و بعدش هم سرفه می کنه ، سرفه های وحشتناک. فکر کنم بابا هروقت خوشحال می شه ؛ سرفه می کنه. مامان هم از همین سرفه ها حرصش در می آد و آلبوم رو جمع می کنه دیگه. البته من هم بابت پیدا کردنش دعوا می شم؛ اما بابا همونجور که سرفه می کنه بهم چشمک می زنه و می خنده . بیســــــــت و دو ، بیســــــــــت و سه ، بیســــــــــت و چهار ، بیســـــــــت و پنج آفرین بابا! این دفعه بیشتر شد. یه وقت اسراف نشه! بیســـــــــــــت و شیش ، بیســــــــــت و هفت ،بیســـــــــــت و هشت یه ورقه کنار تخت باباست.نمی دونم چرا مثل کاغذ های دیگه اش رو میزش نیست.مامان ازش بدش می آد ؛ اما نمی دونه که توش چی نوشته ؛ آخه بابا گفته نخونیمش تا وقتش.اما من نمی دونم کِی وقتش می رسه. بیســـــــــــت و نه ، ســـــــــی ، ســــــــــی و یک ، ســــــی و ..... سی و یکی بابا از خواب بیدار شد.فقط سی و یک نفس خوابید.سی
سی و یک نفس آروم ، کشیده و کم. |