بسم الله الرحمن الرحیم
به دنبال شوهر اینترنتی:
با خود گفتم که عصر ارتباطات است و جهان به کوچکی دهکده ای ؛ پس دیگر دغدغه " فرهنگ بسته" را ندارم که صبر کنم تا خواستگاری از در وارد شود. کامپیوتر را روشن می کنم ، به اینترنت وصل می شوم و از میان هزاران جوان برومند ، با سواد ، های کلاس و با فرهنگ که آنها هم، چون خودم به اینترنت وصل هستند ، دست به گزینش می زنم و بهترین شوهر عالم را ( اگر وجود داشته باشد) برای خودم انتخاب می کنم. با آی دی خودم وارد چت رومهای مختلف با مضامین عاشقانه می شوم . پی ام های مختلف، مرا بمباران می کنند. پسرهای برومند ، با سواد و با فرهنگ، گویی در انتخاب من رقابت می نمایند. A s l؟ نمی دانم جواب کدام را بدهم . همه مستقیم سر اصل مطلب می روند. و سن و جنس و محل مرا می خواهند. بعد هم ادعاها و مطالبی را اظهار می کنند که برایم صحت و سقم آن ها همیشه در پرده ابهام می ماند!!!  به دنبال خانم اینترنتی: من هم با خود گفتم که عصر ارتباطات است و جهان به کوچکی دهکده ای ؛ پس دیگر دغدغه " فرهنگ بسته " را ندارم که در ارتباط یا شناسایی دختر دلخواهم جهت ازدواج مشکل داشته باشم. دیگر دامنه گزینشم به چند دختر آشنای همسایه، محل کار و تحصیل و فامیل محدود نیست.می توانم از طریق کامپیوتر از میان این همه دختر برومند، باسواد و های کلاس ؛ دختر مناسب و مطلوبم را بیابم و با او ازدواج کنم. کامپیوتر را روشن می کنم ، به اینترنت وصل می شوم تا از میان هزاران دختر برومند ، با سواد و با فرهنگ و های کلاس ؛ که آنها هم چون خودم به اینترنت متصل هستند ؛ دست به گزینش بزنم و فهیم ترین همسر عالم را ( که حتما وجود دارد) برای خودم انتخاب کنم. با آی دی خودم وارد چت رومهای مختلف با مضامین عاشقانه می شوم. با پی ام های مختلف هر آی دی را که نام دخترانه دارد بمباران می کنم. ولی به ندرت جوابی می دهند و یا اینکه با سئوالات کوتاه و پی در پی ، بی اعتمادی و شک خود را نسبت به من ابراز می کنند. و بیشتر اوقات نمی توانم صحت مطالب و ادعای خود را برای آنها اثبات کنم. از جدیدترین و متنوع ترین روش های ازدواج که امروزه در جامعه ما دیده می شود، خواستگاری چتی یا ازدواج اینترنتی است. دختر و پسر در یک محیط مجازی، از طریق چت کردن یا از طریق سایت های مختلفی که در زمینه همسر یابی اینترنتی پدید آمده، به ارتباط دوستانه پرداخته و از هم خواستگاری می کنند. اگر ما به عقب برگردیم، می بینیم که زمانی در بین عده ای از جوانان، ازدواج تلفنی و خیابانی باب شده بود، اما امروزه با پیشرفت تکنولوژی و فناوری، چنین دوستی ها و ازدواج هایی، به آن ها اضافه شده است. به شکلی که بسیاری از دختران و پسران، ساعت ها پشت کامپیوتر می نشینند و در اینترنت به چت کردن می پردازند. مدت ها به همین طریق می گذرد تا دیری نمی پاید که این ارتباط و دوستی به ازدواج ختم می شود. البته ناگفته نماند، با آینده و سرانجام نا معلوم ....! وقتی شبکه ارتباطی و اطلاعاتی ما به گستردگی یک کشور و یا جهان می شود، عمق شناسایی ما در این وسعت عظیم به شدت کاهش می یابد. در این نوع ازدواج، حتی یک نفر را نمی توانی پیدا کنی که بداخلاق، خسیس، زشت، تنبل، بی سواد و بی ادب باشد. همه خوب اند، با ادب، وفادار و روشن فکرند!؟ حال سوالاتی مطرح می شود: 1ـ چگونه ممکن است در این پهنه گسترده، به شناسایی عمیق مسئله ای و یا به لایه های پنهانی موضوعی فکر کنیم!؟ 2ـ چگونه ممکن است اسیر سطحی نگری و ساده لوحی نشویم!؟ 3ـ چگونه دختر و پسر از طریق اینترنت می توانند یکدیگر را بشناسند، در صورتی که به راحتی فرد می تواند در این فضای مجازی هویت واقعی خود را پنهان کند و هویت جعلی را در ذهن فرد مقابل نقاشی کند؟! 4ـ خلاصه این که، درمیان این همه افراد که فقط چند خطی از آن ها می خوانیم یا چند کلمه ای را می شنویم، چگونه می توان ابعاد شخصیتی، احساس و اندیشه و رفتارشان را بشناسیم و باور کنیم؟! آن هم در مهم ترین انتخاب زندگی یعنی همسرگزینی و ازدواج، انتخابی که در عالم واقعی هم با مشکل روبروست؛ پس در عالم مجازی چه باید کرد؟! 5ـ ما که در اکثر رفتار های زندگیمان سنتی عمل می کنیم، چه لزومی دارد که حتماً بخواهیم یک ازدواج به اصطلاح مدرن با آن همه آسیب داشته باشیم؟  |