سوالاتی درم مورد مسائل اعتقادی و پاسخ از زبان استاد شهید مطهری

پسرآفتاب

سه شنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۵ ۱۱:۰۹ قبل از ظهر

سوالاتی درم مورد مسائل اعتقادی و پاسخ از زبان استاد شهید مطهری

1- معنای تقوی چیست و در فارسی به چه مفهومی به کار رفته است؟

این کلمه به معننای حفظ و صیانت و نگهداری است ، ولی تا کنون دیده نشده که در ترجمه های فارسی این کلمه را به صورت حفظ و نگهداری ترجمه کنند.
در ترجمه فارسی اگر این کلمه بصورت اسمی استعمال میشود، مثل خود کلمه تقوا و یا کلمه متقین،به پرهیزکاری ترجمه می شود ، مثلا در کلمه "هدی للمتقین" گفته می شود: هدایت است برای پرهیزکاران.
و اگر بصورت فعل استعمال شود، خصوصا اگر فعل امر باشد و متعلقش ذکر شود ، به معنای خوف و ترس ترجمه می شود .
مثلا "اتقو الله" گفته می شود : از خدا بترسید.
البته کسی مدعی نشده که معنای تقوا، ترس یا پرهیز یا اجتناب است ، بلکه چون دیده شده لازمه صیانت خود از چیزی ، ترک و پرهیز است و همچنین غالبا صیانت و حفظ نفس از اموری ،ملازم است با ترس از ان امور ،چنین تصور شده که این ماده مجازاً در بعضی موارد به معنای پرهیز و در بعضی موارد دیگر به معنای خوف و ترس استعمال شده است.

2- ترس از خدا یعنی چه ؟آیا خدا ترس آور است؟

شاید این سوال پیش اید که ترس از خدا یعنی چه؟ مگر خداوند یک چیز موحش و ترس اور است؟
خداوند کمال مطلق و شایسته ترین موضوعی است که انسان به او محبت بورزد و او را دوست داشته باشد ، پس چرا انسان از خدا بترسد؟
در جواب می گوییم: مطلب همین طور است ، ذات خداوند موجب ترس و وحشت نیست اما اینکه می گویند از خدا باید ترسید یعنی از قانون عدل الهی باید ترسید .
در دعا وارد است "یا من یرجی الا فضله ، و لا یخاف الا عدله" ای کسی که امیدواری به او ،امیدواری به فضل و احسان اوست ، و ترس از او،ترس از عدالت اوست .
عدالت هم به نوبه خودامر موحش و ترس اوری نیست .انکه از عدالت می ترسد در حقیقت از خودش می ترسد.

3-خوف و رجاء به چه معناست ؟

مومن باید همیشه م امیدوار باشد هم خائف ، هم خوش بین باشد و هم نگران .
مقصود این است که مومن همواره باید نسبت به طغیان نفس اماره و تمایلات سرکش خود خائف باشد که زمام را از کف عقل و ایمان نگیرد ، و نسبت به ذات خداوند اعتماد و اطمینان و امیدواری داشته باشد که همواره به او مدد خواهد کرد.
علی ابن حسین علیه السلام در دعای معروف ابوحمزه می فرماید :
"مولای اذا رایت ذنوبی فزعت ، و اذا رایت کرمک طمعت "
یعنی هرگاه به خطاهای خود متوجه میشوم ، ترس و هراس مرا میگیرد، و چون به کرم وجود تو نظر می افکنم ، امیدواری پیدا میکنم.