زیر باران لطف خدا برویم

به نام خدا
کسانی که در مسیر بندگی و عبودیت حق تعالی قدم برمی‌دارند و مراقبه کامل نسبت به اعمال و رفتار خویش دارند و تمام همتشان رعایت اوامر و نواهی الهی است، از قید و بند اسارت‌ها و بردگی‌های درونی و برونی، نفس اماره و شیطان رهایی یافته، به قله های رفیع عظمت روحی و آزادی حقیقی می رسند.
این دسته افراد با تکیه به قدرت نامحدود حضرت حق به درجاتی از عظمت و شکوه دست می یابند که هرگز در مقابل مظاهر مادی و رهبران زر و زور و تزویر، ذره ای احساس شکست، تحقیر و ترس به خود راه نمی‌دهند و ماسوی الله در نظرشان خرد و حقیر می باشد و اینجاست که به ابدیت پیوسته و مشمول این حدیث قدسی می‌گردند:
«عَبدِی اَطِعنِی اَجعَلَک مَثَلَی، اَنَا حَیُّ لَّا َامُوت اَجعَلَکَ حَیَّا لَا تَمُوت، اَنَا غَنِیُّ لَا اَفتَقِر اَجعَلَکَ غَنِیَّا لَا تَفتَقِر، اَنَا مَهمَا اَشَاءَ یَکُون اَجعَلُکَ مَهَمَا تَشَاء یَکُون [1] بنده من! مرا اطاعت کن تا تو را جلوه ای از خودم قرار دهم، من زنده و ابدی هستم تو را نیز زنده و ابدی گردانم، من غنی بی نیاز هستم تو را نیز غنی گردانم، که نیازمند نباشی، من هر چه بخواهم انجام می شود تو را نیز چنین قرار دهم که هر چه بخواهی انجام شود.» 
امام حسن عسکری (صلوات الله علیه) نمونه بارزی از چنین بندگان شایسته و ممتاز الهی بود که خداوند نیز همه چیز را در اختیار او نهاده و مطیعش گردانیده بود. به عنوان نمونه می‌توان به دو گزارش در این زمینه توجه نمود:
الف: جریان «برکة السباع» (باغ وحش)
هنگامی که آن حضرت را به یک زندانبان خشن و قسی القلب به نام نحریر سپردند، آن مرد ستم پیشه طبق دستور سرکردگان خود بر آن حضرت سخت می‌گرفت. همسرش با یادآوری مراتب عبادت، اطاعت و پرهیزگاری امام، شوهرش را از عاقبت شوم اذیت و شکنجه حضرت می‌ترسانید و پیوسته سعی می کرد که از فشارهای شوهرش بر امام بکاهد; اما سخنان وی نه تنها در آن زندانبان زشت سیرت هیچ گونه تاثیری نداشت، بلکه وی تصمیم گرفت حضرت امام حسن عسکری (علیه السلام) را به قتل برساند. او بعد از اجازه از اربابان ستمگر خود، امام را در «برکة السباع» و در میان حیوانات درنده و وحشی رها ساخت و هیچ گونه تردیدی نداشت که آن حضرت به دست حیوانات وحشی کشته خواهد شد، اما بعد از لحظاتی به همراه همکارانش مشاهده کرد که امام عسکری (علیه السلام) در گوشه ای به نماز ایستاده و حیوانات وحشی گرداگرد حضرت با کمال خضوع و احترام سر به زیر انداخته اند. در این جا بود که امام را فورا از آن محل بیرون آوردند و به منزلش بردند. [2]
در زیارت آن حضرت با اشاره به این واقعه مهم چنین می خوانیم: «وَ بِالْإِمَامِ الثِّقَةِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ عَلَيْهِ السَّلَامُ الَّذِي طُرِحَ‏ لِلسِّبَاعِ‏ فَخَلَّصْتَهُ‏ مِنْ مَرَابِضِهَا [3] [خدایا تو را] به حق امام مورد اعتمادت، حضرت حسن بن علی عسکری (علیه السلام) که در میان درندگان افکنده شد و تو او را از میان حیوانات وحشی نجات دادی.»