مهديا! دلها به ياد تو مي تپد و روشني نگاه منتظران به افق خورشيد ظهور توست ...
اي برترين افق براي پرواز پرندگان آرزو، اي تجلي آبي ترين آسمان اميد، اي منتهاي برترين خيال هستي...
اي آرمان همه چشم انتظاران، دنيا نيازمند ظهور تو و قلبهاي عاشقانت به شوق ديدار روي تو مي تپد.
اي قلب عالم امكان، بيا و گـَرد قدمهايت را توتياي چشمانمان قرار ده. بيا كه نواي دل انگيز توحيد را با گوش جان شنواييم.
آغاز امامت حضرت ولي عصر(عج) در حقيقت امتداد غدير، بلكه خود غديري ديگري است، آنها كه آرزو داشتند در سال دهم هجري، در سايه سار تك درخت وادي جحفه بودند تا با صاحب غدير بيعت كنند، امروز بايد با حجت معبود، مهدي موعود بيعت كرده و هر چه در توان دارند، از ياري امام زمان خويش دريغ ندارند؛ چنان كه امام علي(ع) مي فرمايد:"خوشا به حال كسي كه زمان او (حضرت مهدي (ع) ) را درك كند، به دوره او بپيوندد و دوره او را شاهد باشد." همچنين آن حضرت در جاي ديگر مي فرمايد: "هيچ مرده اي باقي نمي ماند، مگر اينكه شادي ظهور مهدي(عج) در قبرش به او مي رسد و آنها در قبرهايشان با هم ديدار مي كنند و يكديگر را به قيام قائم(ع) بشارت مي دهند."

زندگينامه حضرت امام مهدي(عج)

امام مهدي در نيمه شعبان سال 255 ه. ق در شهر سامرا ديده به جهان گشود. از القاب ايشان: حجت، قائم، خلف صالح، صاحب الزمان، بقيه اللّه ، و مشهورترين آن مهدي است. پدرش امام حسن عسگري (ع) و مادرش بانوي گرامي نرجس است كه به نام ريحانه و سوسن نيز از او ياد شده است.

احمد بن اسحاق مي گويد: روزي نزد امام حسن عسكري(ع) رفتم و پرسيدم: اي پسر رسول خدا! امام و جانشين پس از شما كيست؟ پس آن حضرت به درون خانه رفت و بازگشت در حالي كه پسري سه ساله كه صورتش همچون ماه تمام مي درخشيد بر دوش خويش داشت و فرمود: "اي احمد بن اسحاق! اگر نزد خداي متعالي و حجت هاي او گرامي نبودي، پسرم را به تو نشان نمي دادم. همانا او هم نام و هم كنيه رسول خدا و كسي است كه زمين را از عدل و داد پر مي كند". گفتم: سرور من! آيا نشانه اي است كه قلبم به آن آرام گردد؟ در اين هنگام، كودك لب به سخن گشود و به زبان عربي روان گفت: " من بقية اللّه در زمين هستم كه از دشمنان خدا انتقام خواهم گرفت. اي احمد بن اسحاق! پس از اين كه با چشم خود مي بيني در پي نشانه مباش."

امام حسن عسگري(ع) پنج سال بعد از ولادت حضرت مهدي(عج) درسال 260 ه. ق توسط معتمد يكي از خلفاي بني عباس مسموم و به شهادت رسيد و امامت به جانشين بعدي آن حضرت يعني امام مهدي(عج) منتقل شد و حضرتش رهبري جامعه اسلامي را به عهده گرفت. پس از شهادت امام حسن عسگري عليه السلام عده اي از دوستان آن حضرت به تصور اين كه جعفر بن علي برادر امام عسگري عليه السلام امام و پيشواي مسلمانان است شهادت آن حضرت را به وي تسليت و پيشوايي اش را تبريك گفتند؛ اما وقتي جعفر بن علي خواست به جنازه امام نماز بخواند ناگاه كودكي گندمگون و سياه موي بيرون آمد و لباس جعفر را گرفت و او را كنار كشيد و گفت: عمو كنار برو من بايد بر پدرم نماز بخوانم، جعفر در حالي كه قيافه اش دگرگون شده بود كنار رفت و حضرت مهدي در سن 5 سالگي بر پدرش نماز خواند. آن حضرت را در كنار قبر پدرش امام هادي دفن كردند.

آن حضرت دو غيبت داشتند يكي كوتاه مدت(صغري) و ديگري بلند مدت (كبري) اولي از هنگام تولد تا پايان دوران نيابت خاصه و دومي از پايان دوره نخست آغاز و تا هنگام ظهور و قيام آن حضرت به طول مي انجامد.
در دوران غيبت صغري، ارتباط امام با ياران خويش به كلي قطع نبود و آنان به گونه اي خاص و محدود با امام در ارتباط بودند. در اين مدت، افراد مشخصي به عنوان نائب خاص، به حضور ايشان مي رسيدند و مردمان مي توانستند به وسيله آنان، مسائل و مشكلات خويش را به حضور امام برسانند و حتي گاه به ديدار امام نائل شوند؛ از اين رو مي توان اين دوره را دوره آماده سازي مردمان براي غيبت كبري دانست.

انتخاب نواب خاص از سوي امام دوازدهم، در واقع ادامه و توسعه فعاليت شبكه ارتباطي وكالت بود كه در زمان امام هادي(ع) و امام عسگري(ع) گسترش چشم گيري يافته و اينك در زمان امام قائم به اوج رسيده بود. وظايف و فعاليت هاي اساسي نواب خاص را مي توان اين چنين خلاصه كرد: پنهان داشتن نام و مكان امام؛ سازماندهي وكلا؛ گرفتن و توزيع اموال متعلق به امام؛ پاسخ گويي به سوالات فقهي و مشكلات عقيدتي مردم؛ و مبارزه با مدعيان نيابت.

پس از غيبت صغري، و با مرگ آخرين نائب خاص حضرت ولي عصر(عج)، غيبت كبري آغاز شد و مسلمانان موظف شدند در مسائل خود، به نائبان عام آن حضرت، يعني فقهاي واجد شرايط و آشنا به احكام اسلام مراجعه كنند. اگر غيبت كبري يكباره رخ داد ممكن بود موجب انحراف افكار مردم شود و ذهن ها آماده پذيرش آن نباشد ؛ اما با زمينه سازي هاي مدبرانه امامان پيشين، و تدابير نواب خاص در طول غيبت صغري، ذهن ها آماده پذيرش غيبت كبري شد.

درباره علت وجود امام در دوران غيبت، فوايد بسيار گفته اند، از آن جمله رسول خدا (ص) مي فرمايد:"سوگند به پروردگاري كه مرا به پيامبري برانگيخت. در دوران غيبتش مردم از او نفع مي برند و از نور ولايتش بهره مي برند، همان گونه كه از خورشيد پشت ابرها بهره مي گيرند."
هم چنين يكي ديگر از فوايد وجود امام در غيبت، پاسداري از آيين خداوند است، براي آن كه اصالت آيين الهي حفظ شده و جلوي بسياري از تحريفات گرفته شود. هم چنين با وجود امام، مردمان خود را تنها نمي دانند و تأثير رواني اين عقيده در روش نگهداشتن چراغ اميد در دل ها و وادارساختن افراد به خودسازي و آمادگي براي آن قيام بزرگ جهاني، كاملاً قابل درك است.

 احاديثي گرانقدر از امام عصر(عج) :
- اگر خواستار رشد و كمال‌ معنوى‌ باشى‌ هدايت‌ مى‌ شوى‌ و اگر طلب‌ كنى‌ مى‌ يابى‌. (بحار الأنوار، ج‌ 51، ص‌ 339)
- و اما در پيشامدها و مسايل‌ جديد به‌ راويان‌ حديث‌ ما مراجعه‌ كنيد، زيرا كه‌ آنان‌ حجت‌ ما‌ بر شما هستند و ما حجت‌ خدا بر آنان‌ هستم‌ . (بحار الأنوار، ج‌ 53، ص‌ 181)
- هركس‌ در اجراى‌ اوامر خداوند كوشا باشد، خدا نيز وى‌ را در دستيابى‌ به‌ حاجتش‌ يارى‌ مى‌ كند.(بحار انوار،ج‌51،ص331)
- همانا خداي تعالى‌ مردم‌ را بيهوده‌ نيافريده‌ و بدون‌ تكليف‌ و جزا رهايشان‌ نكرده‌ است‌.(الغيبة‌ للشيخ‌ الطوسي‌، ص‌ 174)