روزگاری بدون مادر گذشت، محمد اکنون هشت ساله بود، او بسیار راستگو بود. روزی یکی ازمسافران حج به نزد عبدالمطلّب آمد و گفت: من برای زیارت خانه ی کعبه آمده بودم اما کیسه ی پولم را گم کرده ام،تمام خرج سفرم در آن بود. عبدالمطلّب به او گفت نگران چیزی نباش تو مهمان من هستی، اما بگو بدانم کیسه ی پولت چگونه بود؟ مرد گفت: کیسه ی زرد رنگی که در آن را با نخ سیاهی بسته بودم و هفت سکه ی طلا و چند سکه ی نقره در آن بود. ناگهان محمد با شنیدن این حرفها به نظرش رسید کیسه ی پول آن مردرا دیده است.

صبح وقتی در بازار به همراه بچه ها بود، پسر بچه ای را دید به نام معاذ که کیسه ی پولی را در زیر لباسش پنهان کرده است. محمّد به پیش معاذ رفت و به او گفت مردی کیسه ی پولش را گم کرده است و من به او چیزی نگفتم،اما بهتر است کیسه ی پول او را پس بدهی. معاذ باشنیدن این حرف به محمد گفت:با بچه ها تصمیم گرفتیم پول را بین خودمان تقسیم کنیم، بیا تو هم سهمی بگیر و چیزی نگو. اما محمد گفت: من این کار را نمی کنم، مال مردم را باید پس داد، من دروغ نمی گویم.

بگو و مگو بین محمد و معاذ بالا گرفت تا اینکه حمزه عموی پیامبر سر رسید. مادر معاذ با دیدن حمزه کیسه را به حمزه داد و گفت معاذ اشتباه کرده است او را ببخشید. حمزه کیسه را به مرد مسافر برگرداند. مرد مسافر بچه ها را دور خود جمع کرد و از آنها تشکر کرد که کیسه ی پولش را به او برگرداندند و به همه ی آنها یک سکه داد .

محمد و حمزه به خانه برگشتند، حمزه ماجرا را برای عبدالمطلّب تعریف کرد، پدربزرگ بسیارخوشحال شد وگفت:محمّد با این سن کمش سرمشق همه‌ی ماست. محمدهمیشه باعث شادی پدربزرگ می شد، او هیچ وقت دروغ نمی گفت، کسی را اذیت نمی کرد، خیلی مهربان بود و امانتدار بسیار خوبی بود. اما درست در همان هنگام که محمد هشت ساله بود عبدالمطلّب بیمارشد و به پسرش ابو طالب وصیت کرد که محمد را به تو می سپارم، مواظب او باش. ابو طالب نیز به پدر گفت: پدر جان مانند جانم او را دوست خواهم داشت و او را به مانند فرزندم خواهم دانست .