رمضان در مکتب پيامبر خدا صلي الله عليه وآله وسلم ماه ضيافت خداست، در اين مهماني بزرگ الهي ميزبان خداوند است و بندگان مومن او مهمان اين دعوت الهي و رياضت و زهد و مجاهده نفساني و تقوا، وسائل پذيرايي آن. 

و اين سخن از پيام آور مکتب الهي است: «دعيتم الي ضيافة الله» رمضان ماهي است که شما را در آن به سوي ضيافت خدا خوانده اند. 

يکي از تفاوتهاي عمده ضيافت الهي با ضيافت مردمي در اين است که در ضيافتي که از جانب مردم صورت مي گيرد محور؛ دعوت بسوي طعام است و بهره بردن از آنچه هست. اما در ضيافت الهي محور، تقوي و رياضت و مبارزه نفساني با شهوات و اميال شيطاني است که از جمله ويژگيهاي ان، بودن و نخوردن و قدرت داشتن و گناه نکردن و بر خواهشاي دل «نه» گفتن است که تسلط بر نفس را تقويت مي کند و بدون اين هم نمي توان به وارستگي از خود و رسيدن به قرب الي الله رسيد.

آري رمضان، ماه قرب است ماه گريز از خويشتن خويش و التجاء به پروردگار.

اين مقام قرب حق تعالي است که تمامي انبياء الهي و هم بندگان مخلص خداوند آرزوي رسيدن به آن را داشتند:

«وَ اَنِر اَبْصارَ قُلُوبِنا بِضياء نَظَرِها اِليکَ حتي تَخْرَقَ اَبْصارُ القلوب حُجُبَ النّورِ فَتَصِلَ الي مَعْدِنِ الَظَمَة...»

«و چشمان دلمان را جلوه اي از عنايت خود روشن فرماي تا پرده هاي نور را بدرد و به سرچشمه عظمت برسد»

اين فرازي از مناجات تمامي ائمه معصومين سلام الله عليهم اجمعين است که با آن پروردگار خود را مي خواندند و در مقام معرفة الله فاني مي گشتند لذا وارد شدن در وادي فيض الهي لياقت و شايستگي مي خواهد.

رمضان، هجرت دروني است براي سير در دنياي باطن. براي مرور نفسانيات و اخلاقيات.

اگر دل را در اختيار صالحات گذاشتي اگر مشوق به خير و تقوا و عشق به الله را، در دل مشعل ساختي، ديگر حسنات و صالحات جريان زلالي مي شود که خود به خود از ان چشمه مي جوشد و از درون به بيرون سرايت مي کند و از قلب به اندام مي رسد و از دل بر ديده تاثير مي گذارد اگر به ديدار رمضان مي روي که لقاء خداوند نيز مي باشد بايد چهره جان را هم بيارايي و جمال باطن را هم داشته باشي.

رمضان، دوره تزکيه و تهذيب و تربيت و ساختن و مقاومت کردن و تحمل نمودن و چشيدن است ايام عفاف و کنترل و امساک و توجه به خدا و تقرب به پروردگار است.

دريغ... که اين فرصت بگذرد و کاري نکني که خدا را از خويش راضي کني.

بنابراين محور ضيافت خداي تبارک و تعالي دعوت و لذات معنوي و روحاني و وارستگي کامل از بتهاي دروني مي باشد که رسيدن به اين مقامات عاليه مقدمه ورود به معدن عظمت الهي است.

لذا بايد تمامي حجابهاي ظلماني به حجابهاي نوراني تبديل گردد تا لياقت ورود به بهشت الهي نصيب سالک الي الله شود اما کسي که هنوز نتوانسته است زنجيرهاي وابستگي دروني و اين حجابهاي تاريک نفساني را کنار بزند و توجهش را از عالم طبيعت به عالم روحانيت منعطف گرداند و حتي هيچ گاه توان خود را در جهت تهذيب نفس بکار نينداخته است در اسفل السافلين که اخرين درجه حجب ظلمانيست قرار مي گيرد؛ در حال که خداوند انسان را در عاليترين مقام آفريده است.«لقد خلقنا الانسان في احسن تقويم»