تعلقّات خاطر دنیوی موجب سوءخاتمه بهنگام احتضار !
یكى از علماى ربّانى نقل مى كرد: در ایام طلبگى دوستى داشتم كه ساعتى داشت و بسیار آن را دوست مى داشت ،
همواره در یاد آن بود كه گم نشود و آسیبى به آن نرسد، او بیمار شد و بر اثر بیمارى آنچنان حالش بد شد كه حالت احتضار و جان دادن پیدا كرد، در این میان یكى از علماء قم در آنجا حاضر بود و او را تلقین مى داد و مى گفت : بگو لّا اله الّا اللّه ، او در جواب مى گفت: «نشكن! نمى گویم.»
ماتعجّب می كردیم كه چرا او بجاى ذكر خدا، مى گوید: نشكن نمى گویم ، همچنان این معمّا براى ما بدون حل ماند، با اینكه دوست بیمار در آن برهه از دنیا نرفته بلکه اندكى خوب شد و من از او پرسیدم : «این چه حالى بود كه پیدا كردى ، ما مى گفتیم بگو: لّا اله الّا اللّه، تو در جواب مى گفتى: نشكن نمى گویم.»
او گفت : اول آن ساعت را بیاورید تا بشكنم ، آن را آوردند و شكست ، سپس ‍ گفت : من دلبستگى خاصى به این ساعت داشتم ، هنگام احتضار شما مى گفتید بگو «لا اله الّا اللّه»، اما «شیطان» را ممّثل بخ شخصى می دیدم كه همان ساعت را در یك دست خود گرفته، و با دست دیگر بالاى آن ساعت نگه داشته و مى گوید: اگر بگوئى «لا اله الّا اللّه ، این ساعت را مى شكنم ، من هم به خاطر علاقه وافرى كه به ساعت داشتم مى گفتم : ساعت را نشكن ، من لا اله الّا اللّه نمى گویم !.»