گمشده ای در اغوش خدا

چشمانم را باز می کنم و با تعجب به اطرافم نگاه می کنم.سرتا پایم را براندازمی

کنم.حتی خودم را هم نمیشناسم.

 من کیستم؟ ا ز کجا امده ام؟  از که بپرسم درباره ی خودم. حتما مردم مرا

مسخره خواهند کرد!! کیست که خود را نشناسد؟! اما من هستم منی که نمی دانم

کیستم؟

فریاد می زنم:کسی اینجا نیست؟.اینجا تاریک است... جوابی نمی اید ؟ انقدر

فریاد میزنم که دیگرصدایم در نمی اید! نه صدا دارم نه توان !!!

تنهایی، تاریکی مرا می ترساند.چشمانم را می بندم بغض هم راه گلویم را می

بندد، قطره های اشک بر گونه ام جاری می شود و ارام گریه می کنم.

ندایی می اید...ندایی درونی که فقط دل می شنود و بس!

ندای رب!