اگر فرزند شما یک ساعت دیرتر از دبستان و دبیرستان بیاید، چه حالی پیدا می کنید؟ چه طور منقلب می شوید؟ مادر، چه طور هراسناک از منزل بیرون می پرد؛ از این طرف و آن طرف می رود؛ تلفن می زند؛ دمِ مدرسه می رود از مدیر و ناظم و هر کسی که ببیند سراغ او را می گیرد. با یک ساعت دیر کردن فرزند چه طور منقلب و مضطرب و پریشان می شوید و در مقام تعقیب و تحقیق بر می آیید و آرام نمی گیرید تا فرزندتان را ببینید؟ آیا برای امام زمانتان همین طور هستید؟ این گمشده ی از دیده ها که نمی بینیدش و نمی توانید پیدایش کنید، آیا در جستجویش برآمده اید؟ در فِراقش اشک ریخته اید؟ در غیبتش مضطرب و پریشان شده اید؟ آیا برای سلامتی اش دعا کرده اید؟ شیطان آن چنان ما را گمراه کرده است که ما را به هر چیزی متوجه می کند امّا نمی گذارد به امام زمان علیه السّلام متوجه شویم. حتّی خوب های ساده دل ما را که در رشته ی معنویات هستند و معتقد به نذر و توسل ، از مقصد حقیقی دور می کند. متوسل به هر کسی یا هر چیزی می شوند؛ از سقّاخانه(!) و منار(!) گرفته تا نذرهای مختلف برای فلان مجهول الهویّه و این طرف و آن طرف می روند امّا از اصلِ محلِّ سلطنت الاهی- که تا رفتی و در زدی، جواب حاجت تو را می دهند – از آن جا دوری می کنند!
شما خیمه ی خود را کنار خانه ی امام زمان علیه السّلام برپا کنید؛ به مرتضی علی قسم که خودشان جوابتان را می دهند؛ نه به این شکل که شما را ببرند و به فلان دربان یا پاسبان بسپرند. پاسبان چه کار می تواند بکند؟ خیلی مایه بگذارد شما را با افسر کشیک آشنا می کند واو اگر بخواهد کاری کند با رییس کلانتری شما را مربوط می کند و اگر با او مربوط شدید او هم به رییس شهربانی می- گوید و اگر او خیلی شما را دوست بدارد ، از فلان وزیر تمنّا می کند. ده تا واسطه لازم است تا بتوانید به مقصود برسید. امّا درِ خانه ی فرمانفرمای عالم امکان، امام زمان علیه السّلام ، همیشه باز است. چرا سراغ آن دری که خدا امر نموده نمی روید؟!
( وَ أتُوا البُیُوتَ مِن أَبوابِها ؛ و از درهای خانه ها بدان ها درآیید.)1 امروز امام زمان علیه السّلام باب الله است.2 همین قدر که به این و آن التماس دعا می گویی و درخواست می کنی، همین قدر به خود امام زمان علیه السّلام بگو و عرض نوکری کن و بگو: نوکرت هستم و توآقای من هستی.همه ی خرج های غلام و نوکر به گردنِ آقا و ارباب است. اگر گرسنه باشد، برهنه باشد، بیمار باشد، خانه بخواهد، همسر نداشته باشد، تمام این ها به عهده ی ارباب است که او را سیر کند، بپوشاند، مداوا کند، منزل بدهد و همسر برایش بگیرد. به آقا بگو: من نوکر شما هستم و شما ارباب من هستید؛ آخر به شما برمی خورد که نوکرت گرفتار باشد!؟ برو درِ خانه ی امام زمان علیه السّلام ؛ بگو آمده ام و رها نمی کنم. نوکر کجا باید برود؟ پیش آقا. فرزند کجا باید برود؟ پیش بابا، رعیت باید کجا برود؟ پیش ارباب و شاگرد کجا باید برود؟ پیش معلّم. شما آقا و مولا و پدر و معلّم و ارباب من هستید؛ تا نگیرم نمی روم. اگر چه بچّه ی چموشی هستم و دل شما از دست من خون است و خودم هم معترفم امّا با تمام این ها کجا بروم؟ بچه- وقتی فضولی می کند و بابا او را از خانه بیرون می کند- به این طرف و آن طرف می رود امّا وقتی هوا تاریک شد جایی ندارد برود، باید بیاید به خانه ی خودش ؛ زیر سایه ی بابایش. می آید و در می زند. پدر- وقتی می فهمد اوست- می گوید: برو! دفعه ی دوم در می زند ؛ باز بابا می گوید: برو. اومی گوید: کجا بروم؟ جای دیگری ندارم. وقتی همین کلمه را بگوید ، دل بابا تکان می خورد؛ در را باز می کند و می گوید: بیا داخل شو.
جز تو کسی نیست هوادار ما       مونس ما، یاور ما، یار ما
راه توسل را پیش گیر و به خودش متوسل شو و دست به دامن خودش بزن. زیارت آل یاسین3 زیارتی است که از ناحیه ی خود حضرت صادر شده و زیارت عجیبی است. خیلی هم معارف در آن زیارت گنجانده شده است. این زیارت را بزرگان روزهای دوشنبه و پنج شنبه می خواندند؛ زیرا در این دو روز اعمال را رسماً به پیشگاه امام عصر علیه السّلام عرضه می دارند.4 لذا بزرگان در این دو وقت بسیار دعا می خوانند (مخصوصاً زیارت آل یاسین را).

پی نوشت ها:

1. سوره ی بقره (2): آیه 190. در تفسیر عیّاشی ، ج1، ص105 ذیل این آیه از حضرت باقر علیه السّلام نقل می کند که: « آلُ مُحَمَّدٍ علیه السّلام أبوابُ الله و سُبُلُه ...» « خاندان پیامبر درها و راه های (منسوب به) پروردگارند.» و در کتاب کافی ، ج1، ص193، از امام صادق علیه السّلام روایت شده که: «الأوصیاء هُم أبوابُ الله عَزَّوَجَلَّ الَّتی یُؤتی مِنها ...؛ جانشینان پیامبر، همان درهای الاهی هستند که از آن ها به خدا روی آورده شود.»
2. دعای ندبه: « أینَ بابُ الله الذَّی مِنه یؤتی؟»
3. این زیارت در مفاتیح الجنان آمده است.
4. یکی از معتقّدات قطعی همه ی مسلمین به استناد قرآن کریم، ثبت گفتار و کردار افراد به وسیله ی فرشتگان و گزارش آن ها به ساحت پروردگار است. شیعیان، به شهادت آیات و احادیث، معتقدند که این کارنامه به پیامبر صَلَی اللهُ عَلَیهِ و آلِه و سَلَم و جانشینان معصوم وی نیز عرضه می شود. به عنوان نمونه به روایت زیر بنگرید: «به راستی کارهای شما در روزهای دوشنبه و پنج شنبه بر من گزارش می شود. برای آن چه نیکو باشد خدای را سپاس گویم و برای آن چه نکوهیده باشد برایتان از خدا آمرزش می جویم.» الصّفار القمی ، بصائر الدّرجات، ص444.

منبع: کتاب بهار دل ها (مباحثی پیرامون وجود مقدس امام زمان علیه السّلام) ، عنایت مهدوی.