من هم چادری شدم، همین هفته‌ی اخیر. یک دختر مانتویی محجبه بودم. هیچ وقت هم به چادر به صورت جدی فکر نکرده بودم. احساس می‌کردم حجابم رو دارم و البته راحت‌ترم! میدونستم نگه داشتن چادر خیلی سخته و دردسر داره. ناگفته نمونه خانواده هم کلا مانتویی هستند.

تا اینکه وارد دانشگاه شدم، از اولین راهیان نور دانشگاه اسفند 89 شروع شد، فقط جرقه اش ... ولی وقتی برگشتم به شهرم، باز هم دیدم چادر خیلی سخته. در واقع می‌شد گذاشت به پای جوگیری! عید نوروز 90 رفتم به اردوی جهادی. تفکراتم کم کم داشت تغییر می‌کرد. دوستان فوق العاده ای پیدا کرده بودم، اما باز هم من چادری نشدم! به خیلی از دلایل! که همه اون دلالیل شاید بهونه بود... به خاطر سختی‏هاش! تیپ زدن هاش! که دونه دونه، خدا جواب‏هاش رو گذاشت توی کف دستم!

اردوی جهادی بعدی‌ام تابستونش بود، یعنی تابستون سال 90؛ این اردو فوق العاده بود. خیلی اتفاقات عجیبی برای من افتاد. عالی بود. تفکراتم داشت شکل می‌گرفت. روز آخر، طرز کفن کردن رو بهمون یاد دادن. شب بود. باعث شد به بزرگ‌ترین حقیقت، یعنی مرگ، به صورت عمیق فکر کنیم و اعمالمون و ... اون شب من تصمیم قطعی گرفتم که بعد از برگشتن به شهر، چادری بشم. این بار بر اساس جو و محیط نبود که به چادر رسیده بودم... اما ... اما ... باز هم نتونستم! گفتم حجابم خوبه... کامله!

من چادر رو فقط به خاطر حجابش نمی‌خواستم! احساس می‌کردم با چادر میتونم خیلی از رفتارهای دیگه خودم رو اصلاح کنم. راحت بودنم با دیگران، سنگین بودن، متانت، حجب و حیا و خیلی چیزهای دیگه. چادر فقط حجاب ظاهری نیست. در واقع اگر احترام چادر رو بتونیم نگه داریم، خیلی آثار و برکات دیگه ای داره.

کم کم پیام‌هایی از این طرف و آن طرف به من می‌رسید؛ جمله‌هایی که بچه‌ها همینجوری میگفتن، ولی خیلی کمکم می‌کرد. یکی از دوستانم که او هم چند روز چادری شده بود و من بهش غبطه می‌خوردم، از دست کشیدن از تیپش گفت، اینکه چه پالتوهای قشنگی رو مجبوره زیر چادر بپوشه که کسی نمیبینه! و از عشقی که باعث شد دست بکشه، واسه رضایت خدا، با خودم مقایسه می‌کردم!

یه جمله ای که یکی همینجوری پشت اینترنت بهم گفت این بود که: مگه میشه کسی عشق خانم فاطمه زهرا (س) توی قلبش باشه، اما چادر رو دوست نداشته باشه؟! توسل کن به خانم فاطمه زهرا (س).