نماز از آن دسته عبادت‌های رمزآلود اسلام است که همه از تازه مسلمان‌ها گرفته تا عرفای خدا، آن را به عنوان مهم‌ترین عبادت دینی انجام می‌دهند. بیشتر مسلمان‌ها با این عبادت از کودکی آشنا هستند و با توجه به فضای خانوادگی، تصویری از نماز در ذهنشان نقش بسته است؛ تصویری که تا بزرگ‌سالی با ماست. نکته مهم در این میان، تغییر و اصلاح این تصویر در اذهان عمومی است.

نماز، مثل چمدان پر از شمش طلایی است که به مسلمانان داده‌اند و اغلب، کسی از محتویات درونش خبر ندارد و فقط با توجه به توصیه‌های دینی که به آنان شده است، این چمدان را رها نمی‌کنند. بدیهی است، کسانی که نمی‌توانند در این چمدان را باز کنند و از محتویاتش بهره ببرند و فقط سنگینی آن را تحمل می‌کنند، از این وضع ناراضی هستند!

همه این‌ها در حالی است که این ثروت تمام نشدنی و این بابِ فیض برای بهره‌گیری و نیرو گرفتن بیشتر و مداوم انسان در طول مسیر زندگی به او عطا شده است و زمانی شیرینی بهره‌گیری از آن در کام ما خواهد نشست که به راستی در نماز بتوانیم با این معبود ازلی ارتباط بگیریم و سخن بگوییم، با او که از رگ گردن به ما نزدیک‌تر و از مادر به ما مهربان‌تر و البته بر همه چیز قادر است.

آری ما برای صحبت کردن و دوستی با او خلق شده‌ایم و کلید این دوستی بناست که در نماز بخورد، آن‌گاه که با سر و جان و سر وقت در وعده‌گاه حاضر می‌شویم. در آن روز که همه ما را در این دنیا ترک خواهند کرد، با عمق جان درک خواهیم کرد که چرا او ما را پیوسته به سوی خویش می‌خواند، پروردگاری که برخلاف همه انسان‌ها ما را برای خودمان و نه نفع خودش می‌خواهد، اویی که خدای بی‌نیاز و شکست‌ناپذیر است.

از این رو در حدیث قدسی خداوند متعال می‌فرماید: «ای بنده من! وقتی به نماز می‌ایستی، من آن‌چنان به تو توجه می‌کنم که انگار تنها تو یک بنده روی این کره خاک به عبادت من ایستاده‌ای و تو، آن گونه به من توجه می‌کنی که انگار صدها خدا مانند من داری؛ لا تدرکه الابصار و هو یدرک الابصار!»

بی‌شک اگر بنده بداند که چه کسی و چگونه به او در نماز رو کرده است، از شوق جان خواهد داد. خدایی که مالک آسمان و زمین است و هیچ تاثیر و تاثری و حرکت و تغییری در عالم بدون اذن او انجام نمی‌شود، با «حی علی الصلوه» تو را به سوی خود می‌خواند که بخوانی و اجابتت کند تا مشکلاتت تنها به دست او رفع شود؛ چراکه دیگران همه بندگان فقیری چون خودت هستند.

پس لازم است که افزون بر درست خواندن نماز با الفاظ آن هم انس گرفت، چنانکه در نماز، دیگر توجه انسان به همین الفاظ هم نباشد، بلکه به وجود حضرت دوست باشد. آنجا که می‌گویی «ایاک نعبد و ایاک نستعین» به حقیقت از عمق جان استعانت از او بجویی و آنجا که هدایت به صراط مستقیم را که راه علی(ع) و آل اوست، طلب می‌کنی، به حقیقت از او طلب کنی.

هر کدام از حرکات نماز رازی دارد که علمایی مانند حضرت امام خمینی(ره)، آیت‌ا... ملکی‌تبریزی و علامه جوادی‌آملی در کتاب‌های آداب و اسرار نماز خود به تفصیل درباره آن سخن گفته‌اند. کافی است برای فهمیدن راز اذکار و سوره‌هایی که در نماز می‌خوانیم، به کتاب این بزرگان و علما مراجعه کنیم؛ چراکه پسندیده نیست، مسلمانی که سال‌ها نماز می‌خواند، نفهمد چه چیزی را در نمازش به خدایش می‌گوید و نسبت می‌دهد.

ان‌شاء‌الله همه ما از اقامه‌ کنندگان راستین نماز باشیم.

اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم واحشرنا معهم واهلک اعدائهم اجمعین

الهی بحق عمۀ سادات «عجل لولیک الفرج»

یا زهــــــــــــــرا سلام الله علیها