بسم الله النور

خدای مهربانم 28 سال گذشت از روزی که مرا از آغوش خود جدا کردی و از روح خودت در وجودم دمیدی و مرا به مکانی غریب فرستادی...

مکانی غریب با حوادثی غیر قابل پیش بینی...اما سر قولت ماندی و لحظه ای از کنارم دور نشدی...

چه جاها که دستانم را گرفتی...

چه جاها که خطاهایم را پوشاندی...

چه جاها که تنهایی هایم را پر کردی و سنگ صبورم شدی...

چه جاها که غفلتهایم را بخشیدی و بازهم ذره ای از عشقت به من کم نشد...

آموختی که عاشقانه زندگی کنم زیرا که قلب عاشق حضور تو را بیشتر حس خواهد کرد...

آموختی که ببخشم و رها کنم زیرا که رمز رسیدن به تو رها شدن بود...

و من امشب باز به همان میعادگاه همیشگیمان فراخوانده شدم ...به ضیافتی که تو برایم گرفتی و بار دگر در آغوشم کشیدی و به خاطرم آوردی هر لحظه هستی و تمام آرزوی توست که لبخند بر لبان من نقش ببندد...

خدای مهربانم مهرت را سپاس برای تمام ناملایماتی که از من دور ساختی تا روحم را به آرامش برسانی...برای تمام بهانه های قشنگی که سر راهم قرار دادی تا شادی از روزهایم رخت بر نبندد...سپاس برای تمام مشکلاتی که به واسطه ی آنها روحم را قدرتمندتر و محکمتر ساختی...

سپاس...

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند/اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی/آن شب قدر که این تازه براتم دادند