خداوندا چرا باید اینچنین ساده و راحت به آنچه می توانستند وجود داشته باشند به دیده تردید بنگرم؟

- خدایا مرگم را برسان-

 نمی دانم چرا مردم میتوانند اینقدر راحت زندگی کنند؟

 میدانم که این نیز آزمونی از جانب توست ای معبود من

 نمی دانم چه بگویم. نمی دانم...

خداوندا می خواهم با دیار سختی و نا ملایمی خداحافظی کنم

 و به سوی تو به پرواز درآیم.

دیگر نمی خواهم زیر چتر دوری بمانم و لبانم همیشه تشنه باران باشند

 خداوندا مرا دریاب... تنهایم... تنهای تنها... دیگر حتی نمی توانم جرعه آبی بنوشم.

نمی توانم تلخی کامم را فرو دهم. کامی تلخ در خانه ابدی مرا همراهی می کند.

خداوندا! مرگ چگونه است ؟خدایا مرگ چه رنگ است؟

خدایا بر سر مزارم نیز همچو دنیا تنهایم؟

تنها گل های زنبق بر مزارم خواهند نشست؟

 خدایا چرا اینگونه بی تابم؟

 - خدایا مرگم را برسان-

 آنچنان دل شکسته ام که می دانم اگر نیست را بخواهم برایم هست می کنی..

مگر تو نگفتی کافیست به چیزی بگویم باش موجود می شود؟ من از تو می خواهم که امشب بگویی نباش من نیز نخواهم بود. خدایا بگوی... مگذار این جمله تمام شود...

بگوی نباش بنده تنهای من

بگوووووو...