تقصیر کار من بود.نباید پیچاپیچ همان یک تار موی بیرون زده از زیر روسری گل گلی زیر چادر سیاه ات را نگاه می کردم.نگاه هم که نمی کردم چنان در پیچ و تاب بودم که علاج دردم همان یک نخ بود.بود یا نبود.هر چی بود چیزی با خودت داشتی که نه می توانستی پنهانش کنی نه می توانستی زل زل خیره بشوی تو چشم هام - که مثلا من از نگاه ت بخوانمش،نخوانمش-

صدای قصه های عشق و عاشقی زود توی عالم طنین می اندازد به هیبت صدای سهره توی خنکای تابستان خلوت زیر سایه ی درخت های بید بالا دست آسیاب...

عشق بهانه می خواهد مریم خانم! من بهانه بودم و - شرمم می آید که این را بگویم- تو هم بهانه بودی توی دست های عشق که دوباره برای بار هزارم-که هر بارش بار عالمی به دوشش بود- جلوه کند،بسوزاند،خاکستر کند.

باز هم می گویم که غلط به کار من شد که ندیده ی ِ عشق را به جلوه ی روسری ات، به ظهور چشمانت در شب تار چنان خیره نگریستم که عشقت به تمامی و یک باره نازل شد بر قلبم.بعد جرعه جرعه،آیه آیه نوشیدمش به طول این همه روز که هر کدام بیست و سه سال طول کشید...

برای عشق پیامبری شده ام که هرکجا دیدمش سرودمش و اگر من ِ بهانه همچنان بهانه بمانم قول می دهم تا طلوع آفتاب مرگ تا آغاز هستی سرود خوان خطه ی عشق بمانم...

پانوشت: کی می گوید که مریم خیال است؟ مریم واقعیتی است که توی خیال من بهانه شده است. و من خیالی که توی عالم واقع بهانه شده ام.

                                                                                                  اللهم عجل لولیک الفرج