مرحوم حاج قدرت اللّه لطیفی نقل می فرمودند که چند ماه پس از مراسم کلنگ زنی مسجد مقدس جمکران محض احتیاج به آب تصمیم به حفر چاه عمیق گرفتیم. به شرکتی که واقع در خیابان سعدی تهران بود رفتیم و با مدیر شرکت صحبت کردیم و قرار شد که در ازای پرداخت مبلغی حفر چاه صورت بگیرد. ما چک بیعانه را به مدت دو هفته بعد به ایشان دادیم و همچنین قرار شد بقیه مبلغ که آن زمان چشم گیر بود را موقع تکمیل و تحویل چاه به ایشان بدهیم. شب جمعه بود من در داخل مسجد مشغول عبادت بودم که کسی کنار من آمد و به شانه من زد و برخاستم. دیدم مرحوم آیت اللّه حاج سید حسین قاضی است. پس از احوالپرسی به من گفتند دو نفر از طرف آقا صاحب الزّمان بیرون منتظر شما هستند و فرمانی از حضرت برای شما آورده اند. با ایشان بیرون آمدم و با آن بزرگواران ملاقات کردم و فرمودند: آقا فرمودند این محل که برای حفر چاه انتخاب شده مناسب نیست و در ضمن در آینده به داخل مسجد می افتد . عرض کردم: پس کجا؟ مکان و محل جدیدی را نشان داده و رفتند.
 وقتی مهندسین حفاری روز شنبه آمدند تا مشغول به کار شوند به ایشان گفتم که در فلان محل چاه احداث کنید. با مخالفت آن ها مواجه شدیم. چرا که گفتند آن مکان مناسب نیست. لاجرم تعهد دادیم که اگر به آب نرسیدید همه هزینه ها به عهده ما می باشد و بدین ترتیب حفر چاه آغاز شد.
زمانی که برای تحویل چاه (حدود پنج هفته بعد) آمدیم، آماده بهره برداری بود و موعد رسیدن چک و تحویل باقی مانده پول بود که هیچ پولی هم موجود نبود و من به حضرت متوسل شدم که خودتان عنایت بفرمائید. در همین أثنا صاحب شرکت وارد مسجد شد و بعد از من پرسید: چه کسی به شما گفته در این مکان چاه بزنید؟ گفتم: صاحب این مسجد مولایم حجة ابن الحسن(علیه السلام). سپس تأملی کرد و به پسرش گفت: چک آقا را به ایشان برگردان و بعد گفت: این چاه هم هدیه ای از ما به مسجد باشد و این چاه از آن زمان تا کنون بدون کوچکترین خللی آب مسجد را تأمین کرده است