همه میبینند با دو چشم دنیای ولی کوراست چشمانشان تو دیندی نیستی
همه می گویند با زبانشان خدایا ولی تو در زبان باطنشان نیسیتی تو هستی با تمام نشانه هایت ولی گویی از اول نبوده ایی خدایا به کفر رسیده این جسم خاکی که دروغ میگوییم بی آنکه تو را ببینیم تهمت میزنیم بی آنکه تو را دریایبم خدایا تو هستی ولی این بودن برای آنهایست که تو را با تمام سلولهایشان شناخته اند نه انان که میگویند ما بر پیشانی حک کردیم تو را اما در دل نشانی از تو ندارند خدایا مرا به آنجا برسان که مهرت بر دلم حک شود نه بر زبانم و چهره ام چون  می دانم ویاد گرفته ام این کلبه ی کوچک تنهای من که نامش را قلب گذاشته ام لایق کسی جز تو ویاران مخلصت نیست خدایا کفراست تو باشی وجهان خدای نداشته باشد

ديرگاهيست

بالهايمان را آويخته ايم به جالباسي

عادت کرده ايم به زمين

زمين جاي گرم و نرميست

چه خيال اگر چشمهايمان را خواب

چه خيال اگر دلهايمان را آب برده است!