بسم الله الرحمن الرحیم

داستان غربت امام زمان از زبان دکتر علی هراتیان:

آقای من! می خواهم غربتت را حکایت کنم، غربتی که دوازده قرن است ریشه دوانیده، غربتی که اشک آسمان و زمین را جاری ساخته، غربتی که حتی برای برخی از محبانت غریب و ناشناخته است، غربتی که اجداد طاهرینت پیش از تولد تو بر آن گریسته اند. من از تصور این غربت و غم ناتوانم. از کجا آغاز کنم؟ از خود بگویم یا از دیگران؟ از نسل های گذشته بگویم یا از نسل های امروز؟ از دوستان شکوه کنم یا از دشمنان؟ از عوام گلایه کنم یا از خواص؟ از آنانی بگویم که دستان پدرانه و مهربانت را خونریز معرفی می کنند؟ یا از آنها که چنان برق شمشیرت را به رخ می کشند که حتی دوستانت را از ظهورت می ترسانند؟ از آنها که تو را به دوردست ها تبعید می کنند و تو را دست نیافتنی جلوه می دهند؟ از آنها که به نام تو مردم را به دکه های خویش فرا می خوانند؟ از آنها که تو را آنگونه که خود می پسندند و نه آنگونه که هستی و می خواهی، نشان می دهند؟ آنها که غیبتت را به منزله نبودنت تلقی می کنند؟ خدایا عجب حجاب ضخیمی، چه غربت عجیبی؟!!!