چند دقيقه وقتتان را به آيت الله بهجت بدهيد!
آقا از حرم که مي خواست برگردد مشت هايش را مي بست و ديگر باز نمي کرد تا برسد خانه و  روي سر بچه ها دست بکشد. آيت الله بهجت را مي گويم. چند ساعت مانده بود به اذان صبح طبق معمول بلند شده بودند براي تجديد وضو هوا خيلي سرد بود از اتاق بيرون رفته بود آنجا خورده بود زمين و ديگر نتوانسته بود بلند شود. چند ساعت بعد که آقا را پيدا کرده بودند، ديده بودند در حالي که بدنش از سرما خشک شده، همان طور که روي زمين افتاده، دارد ذکرهايش را ميگويد. گفته بودند خب چرا صدا نکرديد گفته بود خب نخواستم اذيت بشويد . آيت الله بهجت را مي گويم
يکي از اطرافيان بچه شان از جايي پرتاب شده بود و توي کما بود. زنگ زده بودند براي التماس دعا آقا آن رقت قلب هميشگي را که وقتي کسي التماس دعا مي گفت پيدا نکرده بود.
يکي از اهل خانه پرسيده بود جريان چيست؟ گفته بود وقتي اجل کسي حتمي است کاري نمي شود کرد .اينها از ما شاکي باشند بهتر است تا اين که از خدا شاکي باشند. در عوض دعا مي کنيم خدا به بهترين نحو برايشان جبران کند . کارهاي شخصي اش را به هيچ وجه به کسي نمي گفت.  مثلأ دنبال عصايش که مي خواست بگردد به هيچ کس نمي گفت. مشهد که مي رفتند خيلي مقيد بود توي نگهداري از بچه ها کمک کند تا عروسشان هم به زيارت برسد. مي گفت بچه ها را بگذاريد پيش من. وسايل و خوراکي هايشان را هم بگذاريد و خودتان برويد زيارت. از حرم که برمي گشتند مي ديدند آقا بچه را بغل کرده تا آرام باشد. يا خوابانده و همين طوري توي بغلش راه مي برد که بيدار نشود و در حال ذکر و عبادت خودش است… مقيد بود تولد افراد را بهشان تبريک مي گفت. بعضأ به بچه ها هم هديه مي داد. به عروسشان هم همين طور. روز تولدش که مي شد مي گفت غذاي کافي درست کنيد و فقرا و همسايه ها را اطعام کنيد. آن وقت ها که بچه کوچک داشتند به خانمش گفته بود فقط مراقب بچه ها باش لازم نيست به خاطر من مطبخ بروي .
امان از آن روزي که براي گرفتاري يک کسي يا شفاي مريضي به آقا التماس دعا مي گفتند يک ريز آقا بايد حال آن شخص را مي پرسيد ببيند گرفتاري اش برطرف شده يا نه؟ تا خبر برطرف شدن گرفتاري را هم نمي شنيد دست بردار نبود. بايد مواظب بودند وقتي التماس دعا مي گويند يک جوري بگويند که آقا بو نبرد که آن گرفتاري چه بوده. آيت الله بهجت را مي گويم. يکي از مرغ ها مريض شده بود خيلي حالش بد بود اهل خانه چندان موافق نبودند که مرغ ها از قفس بيرون بيايند خب کثيف کاري مي شد .آقا هر روز مرغ مريض را يک ساعتي از قفس بيرون مي آورد و خودش بالاي سرش مي ماند و مراقب بود . مي گفت خب حيوان بايد قدم بزند که حال و هوايش عوض شود و "بهبود” پيدا کند يک ماهي بود که حيوان کاملا حالش خوب شده بود…فرداي عصري که آقا رحلت کرد ديده بودند که حيوان هم مرده… مقيد بود مرغ و خروس توي خانه داشته باشند و هم مقيد بود رسيدگي به مرغ و خروس ها را خودش تنهايي انجام دهد. صبح از مسجد که برمي گشت اول آب و دانه مرغ و خروس ها را مي داد و قفسشان را مرتب مي کرد خودش پوست خيارها و غذاهاي مانده را از توي خانه جمع مي کرد مي آورد براي حيوان ها بعد ظرفي را که با آن غذا آورده بود توي حوض مي شست مي آورد داخل خانه يک بار هم اول شب به مرغ و خروس ها سر مي زد يک بار هم بعد از عبادت يک ساعته سرشب هايش يک بار هم موقع خواب که روي قفس را با پتوي مخصوصشان مي پوشاند مي گفت سرما مي خورند . رفته بودند آقا برايشان خطبه عقد بخواند. آقا خطبه را که خوانده بود به عروس و داماد گفته بود حالا يک سفارش به عروس خانم دارم يک سفارش هم به آقا داماد .منتها وقتي سفارش عروس خانم را مي گويم، آقا داماد بايد گوشش را بگيرد و نشنود وقتي هم سفارش آقا داماد را مي گويم، عروس خانم بايد گوشش را بگيرد و نشنود. حالا کدامتان اول دست روي گوشش مي گذارد؟…بعد گفته بود شوخي کردم. نمي خواهد دست توي گوشتان فرو کنيد. اما هر کدامتان بدانيد که نبايد به سفارش آن يکي کاري داشته باشيد. منظور آقا اين بود که عروس و داماد نبايد يک سره توي روي هم در بيايند و بگويند چرا به سفارش آقا عمل نکردي… هر کس بايد به فکر سفارش خودش و وظيفه خودش باشد…
دختر بچه پرتقال دلش خواسته بود مادرش گفته بود توي اين فصل پرتقال از کجا پيدا کنيم؟ بعد از چند دقيقه دختر بچه با يک پرتقال وارد اتاق شده بود هيچ کس نمي دانست اين پرتقال را کي دست او داده آقا فرموده بود اين بچه توي حرم دلش پرتقال خواسته بود. حالا با قاعده به او پرتقال داده اند. منظور آقا اين بود که توي حرم هر چيزي که واقعا دلت بخواهد با قاعده ميآورند بهت مي دهند . "با قاعده” يکي از آن تکيه کلام هاي شيرين آقا بود . مي گفت بچه ها را که حرم مي بريد حتما خوراکي دستشان بدهيد که توي حرم بخورند…اگر ناراحتي يا غم و غصه اي توي صورت کسي مي ديد حتي پيش آمده بود که نمازش را نمي بست تا يک جوري آن ناراحتي را برطرف کند و صورت آن شخص را خوشحال ببيند آن وقت نمازش را مي بست . مي گفت آدم اگر يک نفر را خوشحال کند همان موقع خدا يک ملک خلق مي کند که او را از بلاها مصون نگه دارد. آيت الله بهجت را مي گويم .