هستی و حرف نمی زنم،در کنارم هستی و دم نمی زنم .

هر شب خسته از پله های طولانی، جاده های خاک خورده و خود پر از دهنیت امروز و فردا و فرداها، خسته از گذشت روز، خسته از شنیدن ها و دیدن های نابجا، خسته از خمیدگی و خمودگی ها، خسته از تمام بی تابی هایم و رنج هایم دور از چشمان مردمان غریبه غریبه می نشینم.

کسی نیست جز خودت که بداند در دلــــــــم چه می گذرد. سخت است زندگی بی زندگی. نوشتن هایم تنها از آن سوست که می پندارم می خوانی اشان.

خدایا تو هستی . . .

تو می شنوی . . .

می بینی . . .

یادش بخیر، دلدارم خاطرتان هست ؟ نوازش های دستانت بر سرم؟ غرقینه های محبت و نعمتت بر سرادل وجودم؟ من که با یادش هم شاد می شوم. . .

مهربانا، جانــــــــــــــــــا دلتنگ حتی یک لبخند توام . مرا چه شده که تو را این چنین شده؟ مرا چه شده که  حتی خداگریز هم شده ام ؟

نه دیگر خواب عمیق تو، نه دیگر فکـــــــــــر بیدار تو، نه دیگر عشق و امید تو در دلم، نه دیگر کتاب تو باز کردن و اشک چشم من از جوابت، این نه منم ! این نه توئی !

دلتنگــــــــــــــــم . خدایا نمی شود فقط یک بار، فقط همین بار دیگر، همین يک بار آخر تو پیش قدم شوی و دلم را بستانی؟ تمنــــــــــــــــا دارم از جلالت.

اميــــــــــــــدم تو نباشی که تواند باشد؟