از باغ می برند چراغانی ات کنند
تا کاج جشنهای زمستانی ات کنند
پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند
یوسف ! به این رها شدن از چاه دلمبند !
این بار می برند که زندانی ات کنند
ای گل گمان مبر به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانیت کنند
یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند !
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ایست که قربانی ات کنند
شعر. از ایت الله حسینی رشت ابادی
______________________________________________________________