این چه شمعی است که جان ها همه پروانه اوست

دوش دیدم که مرا گریه کنان می بردند   فارغ از خویش به آنسوی زمان می بردند   کس و کارم همه بودند و به افغان بودند   زیر تابوت ، رفیقانِ پریشان بودند   خاک کردند و به صد ناله صدایم کردند   شب که شد گریه کنان رفته رهایم کردند   لرزه افتاد به جانم ، که رفیقان نروید   در شب تار من اینقدر شتابان نروید   اشک می ریختم و ذکر به لبهایم بود   آسمان بود که جولانگه پاهایم بود   در و دیوار به یکباره زبان وا کردند   من پر سوخته را یکسره رسوا کردند   بدنم سوخت، دلم سوخت ، جوابم کردند   از خجالت زدگی
hdk ]i alud hsj ;i [hk ih ili \v,hki h,sj