«اين عباس علي است. خسته، گرسنه، تشنه، داغديده و مصيبت زده. داغ هايي كه هر كدام به تنهايي براي از پا درآوردن مردي كافي است؛ داغ سه برادر، داغ يك فرزند، داغ چندين برادرزاده و خواهرزاده و داغ چند ده عزيز و همدل و همراه. نه خستگي، نه تشنگي، نه گرسنگي، نه اين همه داغ، هيچكدام تاب از كف عباس نربوده و توان عباس را نفرسوده، اما ديدن تشنگي حسين(ع) و بچه هاي حسين، طاقتش را سوزانده و او را راهي شريعه كرده است.

و اكنون اين اوست و آبي كه تا زانوان او و شكم اسب، بالا آمده. اكنون اين اوست و آب و مشك خالي و بچه هاي حسين(ع). اكنون اين اوست و لب هايي كه از تشنگي ترك خورده. اكنون اين اوست و تني كه از تشنگي ناتوان شده.اكنون ديگر او تشنه آب نيست. تشنه ديدار كسي است كه تصويرش را در آب ديده است و انگار او نه مشك كه آب حيات عالم را با خود حمل مي كند.

هيچكس پيش رو نيست سكوتي مرموز و سرشار از التهاب بر فضاي نخلستان سايه افكنده است.
چندهزار چشم از پشت نخل ها سوار را مي پايد اما هيچكس جلو نمي آيد.
سكوت آنقدر سنگين است كه حتي صداي نفس اسب ها به گوش مي رسد و گاهي صداي پابه پا شدن ناخواسته اسب ها بر صفحه اين سكوت خراش مي اندازد.
پيداست كه از جنين اين سكوت، طفل طوفاني در شرف تولد است.
همين يك مشك آب، تمام حيثيت دشمن را لگدمال كرده است. دشمن گمان مي كند كه جبهه حسين(ع) اكنون بسان محتضري است كه با نوشيدن آب، حيات تازه مي گيرد، از جا برمي خيزد و دمار از روزگارشان درمي آورد.
به همين دليل، همه لشكر خود را حلقه حلقه دور شريعه متمركز كرده است.
اكنون تير از همه سو باريدن گرفته است. اما عباس با حايل كردن جوارح خود، از كتف و بازو و پا و پهلو و پشت، تيرها را به جان مي خرد و مشك را همچنان در امان نگه مي دارد و بر بال هاي قلب خويش آن را پيش مي برد.

ده ها تير بر بدن عباس نشسته است و خون چون زرهي سرخ تمام بدنش را پوشانده است. اما عباس انگار هيچ زخمي را بر بدن خويش احساس نمي كند چرا كه مشك همچنان ... اما نه ... ناگهان تيري بر قلب مشك مي نشيند و جگر عباس را به آتش مي كشد.تير بر مشك نه كه بر قلب اميد عباس مي نشيند و عباس در خود فرو مي شكند و مچاله مي شود...
زينب، زينب، زينب...
زينب(س) اكنون با دل خودش چه مي كند؟ با دل سكينه چه مي كند؟
اين حكيم بن طفيل است كه نخلستان را دور زده و از مقابل با عمود آهنين پيش مي آيد.
بگيريد اين تتمه جان عباس را كه از آبرويش گرانبهاتر نيست.
حسين جان! جانم به فدات! تو از اين پس چه مي كني؟
مي دانم كه با رفتنم پشت تو خواهد شكست از اين پس تو با پشت خميده چه مي كني؟!
حسين جان! يك عمر در آرزوي رسيدن به كربلا زيستم، يك عمر به عشق نينوا تمرين سقايت كردم، يك عمر به شوق عاشورا شمشير زدم... يك عمر همه حواسم به اين بود كه نقش عاشقي را درست ايفا كنم و به آداب عاشقي مودب باشم. اما درست در اوج حادثه ... شاخسار دستانم از درخت بدن فرو ريخت.

مشك اميدم دريده شد و آب آرزوهايم هدر رفت درست در لحظه اي كه مي بايست هستي ام را در دستهايم بريزم و از معشوق خودم دفاع كنم، دست هايم از كار افتاد. من شعله متراكمي بودم كه مي توانستم تمام جبهه دشمن را به آتش بكشم و خاكستر كنم اما در نطفه اتفاق شكستم و در عنفوان اشتعال فرو نشستم.

حسين جان! مرا ببخشا كه نشد برايت بجنگم و از حريم آسماني ات دفاع كنم.
اين آخرين ضربه دشمن است كه پيش مي آيد و مرا از شرمساري كودكانت مي رهاند. اي خدا! اين فاطمه(س) است، اين زهراي مرضيه است كه آغوش گشوده است تا سر مرا به دامن بگيرد.
اين فاطمه است كه فرياد مي زند: پسرم! عباسم!
من كي ام؟! جان هستي فداي لحظه ديدارت فاطمه جان!
برادرم! حسين جان! مادرمان فاطمه مرا به فرزندي قبول كرده است.
اكنون برادرت را درياب، برادرم!»

بعد از ریخته شدن آب هم... آنقــــدر نـــاراحـــت وناامــیـــــدبـــود که...
 فرصتـــی نکرد تـــاسراغی بگیـــــرد از بازوانش !
زمانیکه حضرت زهرا(س)باچـــــــــادرخاکی اش،بانوایِ"پسرم...پسرم..." به بالای سرش آمد ...
 تا می خواست به احتـرامِ مادر(س)بلند شود و دست به سینه سلام دهد...
 تازه فهمیــــد که دستـــــانش نیستنــــــد …

یکى از آقایان کربلایى روزى دو یا سه مرتبه به زیارت حضرت سیدالشهدا(ع) مى‌رفت و روزى یک مرتبه به زیارت حضرت عباس(ع) مى‌آمد، یک شب در عالم رؤیا حضرت فاطمه زهرا(س) را زیارت مى‌کند و محضر مقدس آن حضرت شرفیاب مى‌شود و سلام مى‌کند، حضرت به او اعتنایى نمى‌کند.
عرض مى‌کند: اى سیده من! تقصیر من چیست ؟ از من چه قصورى سر زده که مورد بى‌اعتنایى شما قرار گرفتم ؟!
حضرت زهرا(س) فرمود: به خاطر اینکه تو به زیارت فرزندم بى اعتنایى کردى.
مى‌گوید: اتفاقاً من روزى دو سه مرتبه به زیارت فرزند گرامى شما مى‌روم.
حضرت زهرا(س) فرموده بودند: بله! فرزندم حسین را زیارت مى‌کنى، ولى فرزندم ابوالفضل العباس(ع) را یک مرتبه به زیارتش مى‌روى، من مایلم این فرزندم را مانند فرزندم حسین زیارت کنى.

احسان محسنی فر:

تیری که از تجلّی تو پر درآوَرد

پس می‌رود ز پشت سرت سر درآوَرد

با تکه تکه کردن جسم تو؛ کوفه خواست

از پا مرا ز داغ برادر درآورد

او قصد آب داشت؛ وگرنه برادرم

با حمله‌ای دمار ز لشگر درآوَرد

تیری که خورده‌است به چشم تو عاقبت

سر از گلوی تشنه‌ی اصغر درآورد

این هلهله ز کشتنت اصلاً عجیب نیست

لشگر جلوتر آمده؛ معجر درآورد

زینب دوید قبل هجوم حرامیان

از پای بانوان؛ همه زیور درآورد

پاشیده‌تر شوی چو بخواهد حسین؛ گر

حتی همین که تیر ز پیکر درآورد

ناشناس :

ماه من تو کجا و خاک کجا؟

آسمان را سپرده ای به زمین

خوب شد زینبم نبود و ندید

با چه وضعی تو خورده ای به زمین

**

با زمین خوردنت من افتادم

خواهرم بین خیمه ها افتاد

یکی از دست های تو اینجاست

بگو آن دیگری کجا افتاد؟

**

این همه سال منتظر بودم

بشنوم یک برادر از آن لب

گفتی اما چگونه ؟شکر ،ولی

حسرتش ماند بر دل زینب

**

با چه رویی به خیمه برگردم

چه بگویم جواب طفلان را

تا برایت دعا کنند دیدم

جمع کرده رباب طفلان را

**

با چه رویی حرم روم وقتی

پیکرت را نمی برم عباس

بعد تو وای بر دل زینب

بعد تو وای بر حرم عباس

**

ترسم از غارت تو و خیمه ست

این جماعت ز حرص لبریز اند

نروم ، میروند سمت خیام

بروم بر سر تو میریزند

**

غارتش را شروع کرده عدو

آن که این مشک پاره را ببرد

با چه وضعی غروب از خیمه

معجر و گوشواره را ببرد

مجتبی خرسندی:

گذشته است دراين داغ آب از سر آب
که آب هم شده شرمنده در برابر آب

کسی ندیده که دریا به آب رو بزند
ولی به حکم ادب آمده به محضر آب

دوباره روی دل آب ماند داغ لبش
دوباره تشنه ی لبهاش ماند حنجر آب

هنوز مزّه ی آن جرعه مانده در دهنش
که ريخته ست به دست خودش به ساغر آب

همین که قطره ی اشکش به روی آب افتاد
نشاند لکّه ی ننگی به روی پيکر آب

گذاشته ست سر آب را سر زانوش
کنار علقمه با اضطراب مادر آب

چه پيش آمده درعلقمه مگرکه شده است
((خجل کننده ی عباس)) نام ديگر آب

اگر خجل شده عباس , آب نامرد است
اگر خجل شده عباس ,خاک بر سر آب...