| آخرین ارسال ها |
| نوار پیام ها |
|
مدیریت پیام ها |
| امکان افزودن پاسخ به این موضوع وجود ندارد امکان افزودن موضوع در این بخش وجود ندارد |
| اطلاعات نویسنده |
سه شنبه ۴ آذر ۱۳۹۳ ۱۰:۰۸ بعد از ظهر
|
||||||||||
|
بانو
شماره عضویت :
325
حالت :
ارسال ها :
420
محل سکونت : :
ایران/رشت
جنسیت :
تعداد بازدیدکنندگان :
238
دعوت شدگان :
1
اعتبار کاربر :
6882
پسند ها :
395
تشکر شده : 694
|
 ترجمه دعای چهل و هفتم صحیفه سجادیه دعای آن حضرت است در روز عرفه به نام خداوند بخشنده ی مهربان (1) خدا را سپاس، که مالک و مدبّر جهانیان است. (2) خدایا.. سپاس ویژه توست؛ ای پدید آورندۀ آسمان ها و زمین.. ای صاحب جلال و اکرام.. ای مالک همۀ اربابان و ای معبود هر معبود و خالق هر مخلوق و وارث هر چیز.. چیزی شبیه او نیست و علم چیزی از او پنهان نمی ماند، و او به هر چیز احاطه دارد، و او بر هر چیز نگهبان است. (3) تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، یکتا و یگانه ای، فرد و تنهایی. (4) و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، بزرگوار و ارجمندی، بزرگ و با عظمتی، کبیر و متکبّری، (5) و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، بلندمرتبه و بلندپایه ای، در انتقام گیری سخت و شدیدی، (6) و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، بخشنده و مهربانی، دانا و درست کاری، (7) و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، شنوا و بینایی، ازلی و آگاهی، (8) و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، بزرگوار و بزرگوارتری، همیشگی و جاودانه تری، (9) و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، اوّلی پیش از هرکس، و آخری پس از هر عدد، (10) و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، نزدیک در عین بلندی مقامش، و بلند مقام در عین نزدیکی اش، (11) و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، صاحب زیبایی و بزرگواری، و کبریایی و حمدی، (12) و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست که همه چیز را بدون مایه واصل پدید آوردی، و آنچه را صورت و شکل دادی، بدون نمونه برداری از چیزی شکل دادی، و آفریده ها را بدون اقتباس از نقشه ای آفریدی. (13) تویی که هر چیز را در نیکوترین وضع، اندازه گیری کردی، و هر چیز را از نظر تمام خصوصیات رو به راه فرمودی، و امور ماسوای خود را سامان دادی، (14) تویی که در ایجاد موجودات شریکی یاریت نداد، و در کارت وزیری به پشتیبانیت برنخاست، و برایت در امور آفرینش شاهد و نظیری نبود، (15) تویی که اراده کردی، پس هر چه را اراده کردی حتمی و قطعی شد، و قضاوت فرمودی، و آنچه را قضاوت کردی بر اساس عدالت بود، و حکم کردی، و آنچه را حکم کردی بر پایه انصاف بود. (16) تویی که مکانی تو را فرا نمی گیرد، و سلطنتی در برابر سلطنتت به پا نخاست، و برهان و بیانی عاجزت نساخت. (17) تویی که هر چیز را به شمار آوردی، و برای هر چیز مدّت قرار دادی، و هر چیز را به خوبی اندازه گرفتی. (18) تویی که دست اندیشه ها از رسیدن به ژرفای ذاتت کوتاه است، و فهم ها از درک چگونگی ات ناتوان است، و دیده ها جای کجاییت را در نیابند. (19) تویی که ابتدا و انتهای نداری تا محدود شوی، و مانند موجودات نیستی که پس از عدم موجود شده باشی، و فرزندی نیاوردی، تا زاییده شده باشی. (20) تویی که برایت همتایی نیست تا با تو به ستیز برخیزد، و همانندی برایت نیست تا در قدرت و سطوت و توانایی، با تو پهلو به پهلو زند، و نظیری برایت نیست، تا با تو در مخالفت برآید. (21) تویی که آغاز کرد و اختراع نمود، و پدید آورد و بدون نمونه آفرید و محکم و نیکو قرار داد ساختن آنچه را ساخت. (22) منزّه و پاکی؛ چه بزرگ است شأنت و چه بلند است در میان جایگاه ها، جایگاهت، و چه آشکار کننده به حق است قرآنت، و موازینی که برای جدا کردن حق از باطل قرار داده ای. منزّه و پاک و مهربانی که چه بسیار است مهربانیت، و رئوفی که چه بسیار است رأفتت، و حکیمی که چه بسیار است شناسایی ات. (24) منزّه و پاکی؛ پادشاهی که دست معارضی به مرز پادشاهیت نرسد و بخشنده ای که سفرۀ بخشندگیت چه پهناور است؛ و بلندمرتبه ای، چه بلندمرتبه ای است رفعتت. تو صاحب زیبایی و بزرگواری، و کبریایی و حمدی. (25) منزه پاکی، دست قدرتت را به عطا کردن خوبی ها گشودی، و هدایت از نزد تو شناخته شد، پس هر که تو را برای دین، یا دنیا بخواهد می یابدت. (26) منزّه و پاکی، هرکس در عرصۀ علم تو قرار گرفته، برایت فروتنی کرد و جمیع آفریده هایت، در برابر بزرگیت تواضع کردند، وهمۀ مخلوقاتت در پیشگاه تو گردن بند تسلیم به گردن انداختند. (27) منزّه و پاکی، به حواس ظاهر درک نشوی و به حواس درون در نیایی، و به اعضا و جوارح لمس نگردی. مورد نیرنگ و کید واقع نگردی، از بزرگی و عظمتت کنار زده نشوی، در معرض نزاع و مغلوبیت و جدال و فریب مکر قرار نگیری. (28) منزّه و پاکی، راهت روشن و هموار، دستورت هدایت است، و تو زنده و آقا و بی نیازی. (29) منزّه و پاکی، گفتارت درست و استوار، و قضایت قطعی، و اراده ات جزمی و مسلّم است. (30) منزّه و پاکی، در برابر مشیّتت رد کننده ای نیست و در مقابل کلماتت، تبدیل کننده ای وجود ندارد. (31) منزّه و پاکی ای صاحب آیات روشن.. ای به وجود آورنده آسمان ها.. ای آفرینندۀ موجودات.. (32) تو را سپاس؛ سپاسی که جاودانگیش به جاودانگیت ادامه پیدا کند (33) و تو را سپاس؛ سپاسی که همراه نعمتت پاینده باشد. (34) و تو را سپاس؛ سپاسی که با شمارۀ آفریده هایت برابری کند، (35) و تو را سپاس؛ سپاسی که بر خشنودیت بیفزاید، (36) و تو را سپاس؛ سپاسی که با سپاس هر سپاسگزاری توأم باشد، و شکری که شکر هر شاکری از آن کوتاه آید؛ (37) سپاسی که سزاوار غیر تو نباشد، و به وسیلۀ آن جز به تو تقرّب جسته نشود؛ (38) سپاسی که باعث دوام سپاس اول، و علّت درخواست دوام سپاس آخر شود؛ (39) سپاسی که بر اساس گردش زمان ها چند برابر گردد، و به افزایش های پی در پی فزونی یابد؛ (40) سپاسی که حافظان اعمال از شمردنش ناتوان شوند، و بر آنچه کاتبان اعمال در کتاب تو می نویسند، افزون گردد؛ (41) سپاسی که با عرش مجیدت برابر، و با کرسی بلندت معادل شود؛ (42) سپاسی که پاداشش از جانب تو کامل گردد، و مزدش همۀ مزدها را فراگیرد؛ (43) سپاسی که ظاهرش موافق باطنش، و باطنش موافق صدق نیّت باشد؛ (44) سپاسی که هیچ آفریده ای مانند آن را به جا نیاورده، و کسی جز تو ارزشش را نشناسد؛ (45) سپاسی که هر کس در فراوان آوردنش بکوشد یاری شود، و هر کس در کامل آوردنش نهایت جدیّت را به کار برد، تأیید گردد؛ (46) سپاسی که هر چه سپاس آفریده ای دارا باشد، و هرچه را پس از این به وجود آوری، در برگیرد؛ (47) سپاسی که هیچ سپاس به کلامت از آن نزدیک تر، و هیچ کس از آن کسی که این گونه سپاس می گوید، سپاسگزار نباشد، (48) سپاسی که به سبب کرمت و محض کثرتش، باعث فزونی نعمت شود، و از باب احسان، پس از هر فزونی آن را به فزونی دیگر رسانی؛ (49) سپاسی که شایستۀ ذات کریمت باشد، و با عزّ جلالت برابری کند. (50) پروردگارا.. بر محمّد و آل محمّد درود فرست؛ آن انسان پسندیده؛ برگزیده؛ گرامی و مقرّب، برترین درودهایت را، و بر او برکت نازل کن؛ کامل ترین برکاتت را، و بر او رحمت آر؛ پر بهره ترین رحمت هایت را. (51) پروردگارا.. بر محمّد و آلش درود فرست، درودی فزون ناپذیر، که درودی فزون پذیرتر از آن نباشد، و بر او درودی فراینده فرست، که درودی فزاینده تر از آن نباشد، و بر او درود فرست، درودی پسندیده، که درودی بالاتر از آن نباشد. (52) پروردگارا.. بر محمّد و آلش درود فرست؛ درودی که او را خشنود کند و بر خشنودیش بیفزاید، و بر او درود فرست؛ درودی که تو را خشنود کند و بر خشنودیت به خاطر او بیفزاید، و بر او درود فرست؛ درودی که برای او جز به آن خشنود نشوی، و غیر او کسی را شایستۀ آن ندانی. (53) پروردگارا.. بر محمّد و آلش درود فرست؛ درودی که از خشنودی تو فرا رود، و پیوندش به بقای تو وصل شود، و پایان نپذیرد؛ چنان که کلمات تو پایان نمی پذیرد. (54) پروردگارا.. بر محمّد و آلش درود فرست؛ درودی که درود فرشتگان و پیامبران و رسولان، و اهل طاعتت را به رشتۀ نظم درآورد، و شامل درود بندگانت، از جنّ و انس و پذیرندگان دعوتت گردد، و درود هر که را از انواع آفریده هایت به وجود آوردی و پدید کردی، گرد آورد. (55) پروردگارا.. بر او و آلش درود فرست؛ درودی که هر درود گذشته و جدید را در برگیرد، و بر او و آلش درود فرست؛ درودی که نزد تو و غیر تو پسندیده باشد، و علاوۀ بر آن درودهایی را ایجاد کنی که در کنارش درودهای گذشته را چند برابر کنی، و با گذشت روزگاران چندان بر آن بیفزایی، که کسی جز تو نتواند آن را به شماره آورد. (56) پروردگارا.. بر پاکیزه ترین از اهل بیت او درود فرست؛ اهل بیتی که برای اجرای فرمانت انتخاب کردی، و آنان را خزانه داران دانشت، و حافظان دینت، و جانشینان در زمینت، و حجّت هایت بر بندگانت قرار دادی، و آنان را به اراده ات، از پلیدی و آلودگی به طول کامل پاک کردی، و وجود مبارکشان را وسیله ای به سوی خود، و راه مستقیمت به جانب بهشتت قرار دادی. (57) پروردگارا.. بر محمّد و آلش درود فرست؛ درودی که به سبب آن، بخشش و بزرگواریت را در حقّ آنان بزرگ گردانی، و عطا و بخشش های افزونت را برای آنان کامل گردانی، و نصیب آنان را از نیکی ها و بهره هایت سرشار فرمایی. (58) پروردگارا.. بر پیامبر و آلش درود فرست؛ درودی که آغازش را مرزی، و مدتش را پایانی و آخرش را نهایتی نباشد. (59) پروردگارا.. بر آنان درود فرست؛ هم پایۀ عرش، و آنچه غیر عرش است به گنجایش آسمان ها و آنچه فوق آنهاست؛ و به اندازه زمینها و آنچه در زیر آنها و در بین آنهاست درودی که آنان را به قرب تو رساند، و مایۀ خشنودی تو و آنان شود، و برای همیشه به نظایر و امثال آن متصل گردد. (60) خدایا.. تو در هر زمان، دینت را به وجود امامی یاری دادی، زمانی که او را نشانه ای برای بندگیت جهت یافتن راه حق و مشعلی فروزان در سرزمین هایت برپا داشتی، پس از آن که رشتۀ ارتباطش را به رشتۀ ارتباط خود پیوند دادی، و او را سبب دست یابی به خشنودیت قرار دادی، و طاعتش را واجب و از نافرمانیش بیم دادی، و مردم را به فرمان بردن از دستوراتش و بازایستادن از نهیش، پیشی نجستن بر حضرتش، و پس نماندن از وجود مقدّسش دستور دادی. آری امام انتخاب شدۀ تو، پناه پناهندگان و ملجأ مؤمنان، و دستگیرۀ چنگ زنندگان، و زیبایی جهانیان استو (61) خدایا.. سپاس گزاردن نعمت هایی که به ولیّت عنایت کردی، به او الهام فرما و ما را نیز به سپاسگزاری نعمت وجود ولی الهام کن، و از جانب خویشبه حضرت او، قدرت و سلطنت یاری دهنده عنایت فرما، و در فتح و پیروزی آسانی را به رویش بگشا. و او را به نیرومندترین تکیه گاه خود یاری ده، پشتش را محکم و بازویش را قوی فرما، و به نظر عنایت و لطفت او را در سایۀ رعایتت قرار ده، و به حفظت او را حمایت کن، و به فرشتگانت او را یاری ده، و به نیرومندترین سپاهت مددش فرما، (62) و به وسیلۀ او قرآنت و حدودت و شرایعت، و روش های رسولت را - که درودت بر او و آلش- به پا دار. آنچه از نشانه های دینت را ستمکاران میرانده اند، به وجود امام زنده کن، و به وسیلۀ او زنگار ستم را از راهت پاک کن، و ناهمواری را از جادّه ات برطرف فرما، و منحرفین از راهت را از میان بردار، و آنان که قصد ایجاد کجی و اعوجاج در دینت را دارند هلاک کن، (63) و دلش را نسبت به دوستانت نرم، و دست قدرتش را علیه دشمنانت گشوده ساز، و مهربانی و رحمت و عطوفت و دل سوزیش را به ما ببخش، و ما را نسبت به او شنوا و فرمانبردار و در راه به دست آوردن خشنودیش کوشا، و در یاری و دفاع از او مددکار قرار ده، تا به وسیلۀ این امور، به تو و به رسولت که درودت بر او و آلش باد تقرّب جوییم. (64) خدایا.. بر دوستان محمّد و آل محمّد درود فرست؛ دوستانی که به مقامشان اقرار دارند؛ پیرو راهشان هستند؛ دنباله رو آثارشان می باشند، چنگ زنندۀ به دستگیرۀ محکم و استوارشان هستند؛ به ولایتشان تمسّک دارند؛ به امامتشان اقتدا می کنند؛ به امرشان تسلیم اند، در فرمانبرداری از آنان کوشایند؛ منتظر حکومت و قدرت پیروزی آنانند؛ چشم دوختۀ به ایشانند. درودهای مبارک، پاکیزه، فزایندۀ صبحگاهان و شامگاهان بر آنان باد (65) و بر آنها و بر ارواحشان درود فرست، و کارشان را بر اساس تقوا فراهم آور، و شئون زندگی و احوالشان را اصلاح کن و توبۀ آنان را بپذیر، همانا تو بسیار توبه پذیر و مهربانی، و بهترین آمرزندگانی، و ما را به رحمتت همراه آنان در جایگاه امن و امان قرار ده ای مهربان ترین مهربانان.. (66) خدایا.. این روز، روز عرفه است؛ روزی که آن را شرافت و کرامت و عظمت دادی؛ سفرۀ رحمتت را در آن گستردی و در آن به عفوت بر بندگان منّت نهادی، و عطایت را در آن بزرگ کردی، و به وسیلۀ آن بر بندگانت تفضّل و احسان فرمودی. (67) خدایا.. من بندۀ تو هستم که پیش از آفریدنش، و پس از به وجود آمدنش، بر او انعام کردی؛ پس او را از جملۀ کسانی قرار دادی، که به آیینت هدایت کردی، و برای ادای حقّت توفیقش دادی، و با ریسمان رحمت و لطفت حفظش کردی، و در حزب خود واردش فرمودی، و به دوستی دوستانت، و به دشمنی دشمنانت ارشادش کردی. (68) سپس او را دستور دادی، ولی فرمان نبرد. از زشتی ها بازش داشتی، ولی بازنایستاد. از معصیت نهیش فرمودی، ولی امرت را مخالفت کرد و به جانب نهیت شتافت، نه از باب دشمنی با تو و گردنشکنی در برابر تو؛ بلکه هوای نفسش او را به چیزی دعوت کرد که تواش از او دور کردی و بر حذر داشتی، و دشمنت و دشمنش او را در این زمینه کمک داد، تا در عین معرفت به تهدیدت بر گناه اقدام کند، در حالی که به عفوت امیدوار، و به گذشتت اطمینان داشت. در صورتی که او با این همه محبّتی که در حقّش مبذول داشتی، و این همه نعمتی که به او بخشیدی، سزاوارترین بندگانت بود که مرتکب معصیت نشود، و قدم در عرصۀ گناه نگذارد. (69) اینک منم که در برابرت قرار دارم، خوار، ذلیل، فروتن، متواضع، ترسان، و معترف به گناهان بزرگی که بر دوش برداشته ام، و خطاهای سنگینی که مرتکب شده ام، در حالی که به چشم پوشیت پناهنده، و به رحمتت متمسّکم. یقین دارم که امان دهنده ای مرا از عذابت امان نمی دهد، و بازدارنده ای مرا از کیفرت باز نمی دارد؛ (70) بنابراین ای که به خاطر بد کرداریم از من رو گردانده ای، به من بازگرد؛ همان گونه که با پوششت نسبت به کسی که مرتکب گناه شده بازمی گردی، و از عفوت به من ببخش؛ همان گونه که از عفوت به تسلیم شدۀ به حضرتت می بخشی، و با آمرزشت بر من منّت گذار؛ همان گونه که از آمرزشت بر کسی که نسبت به تو امیدوار است منّت می گذاری. (71) این کار در نظرت بزرگ نمی آید، و در این روز نصیبی برایم قرار ده، که به سبب آن به بهره ای از خشنودیت دست یابم، و مرا از آنچه کوشش کنندگان در عبادتت به آن بازمی گردند، «که پاداش و ثواب عظیم توست.» تهی دست بازمگردان. (72) من گرچه اعمال شایسته ای که آنان پیش فرستادند، پیش نفرستادم، ولی توحیدت و نفی همانند و همتاها و شبیه ها را از وجود مبارکت پیش فرستادم، و از همان درهایی که فرمان دادی از آنها وارد بر تو شوند، وارد شدم، و با وسیله ای به تو تقرب جستم که کسی جز با تقرب به آن، به مقام قرب تو نرسد. (73) سپس با توبه و زاری به پیشگاهت و اظهار ذلّت و مسکنت برایت، و حسن ظنّ به حضرتت، و اعتماد به آنچه که نزد توست، تقرب جویی را دنبال کردم، و امید به تو را که کمتر امیدواری با داشتن آن نومید می شود، ضمیمه آن کردم (74) و از تو درخواست کردم؛ درخواست شخص کوچک، خوار، نیازمند، تهی دست، ترسان و پناه خواه. با این حال، درخواستم از روی بیم و زاری و پناه خواهی و ملجأطلبی بود؛ نه از روی گردن کشی به مانند کبر متکبران، و نه از روی خاطرجمعی؛ به مانند خاطرجمعی مطیعان، و نه از روی بلندپروازی؛ مانند بلندپروازی کسی که به شفاعت شفیعان مطمئن است. (75) و من گذشته از این، کمترین کمتران و خوارترین خواران و همانند ذرّه یا کوچک تر از آنم. ای که در کیفر بدکاران شتاب نکردی و نعمت ناز پروردگار غرق در عیش و نوش را منع ننموده ای.. ای که به گذشت از لغزش بر لغزش داران منّت می نهی، و به مهلت دادن به خاطاکاران، تفضّل می ورزی.. (76) منم بدکار، منحرف به گناه، خطاکار، لغزش دار. (77) منم که از روی جرأت بر تو اقدام به گناه کردم. (78) منم که از روی عمد تو را معصیت کردم. (79) منم که خود را به وقت گناه از بندگانت مخفی کردم؛ ولی آشکارا به مخالفت با تو برخاستم. (80) منم که از بندگانت ترسیدم؛ ولی خود را از تو ایمن و آسوده دیدم. (81) منم که از عذابت نهراسیدم و از عقاب و خشمت نترسیدم. (82) منم که بر خود جنایت کردم. (83) منم که در گرو بلاهای خود هستم، (84) منم که حیایم اندک است، (85) و گرفتاری و رنجم طولانی است. (86) به حقّ آن که او را از میان آفریده هایت اختیار کردی، و به کسی که برای خود برگزیدی، و به حقّ کسی که از میان مخلوقات انتخاب کردی، و برای شأن خود پسندیدی، به حقّ کسی که طاعتش را به طاعت خود وصل کردی و نافرمانیش را هم چون نافرمانی خود قرار دادی، به حقّ کسی که دوستیش را به دوستیت مقرون ساختی و دشمنیش را به دشمنیت ارتباط دادی. مرا امروز به جامۀ عفو و رحمتت بپوشان؛ چون پوشاندن بر کسی که به پیشگاهت زاری و ناله کرد، و از گناهش بیزاری جست، و در حال توبه و درخواست آمرزشت به تو پناه آورد، (87) و مرا همان گونه که اهل طاعتت و اهل قرب در درگاهت و منزلت و مقام در پیشگاهت را سرپرستی می کنی، سرپرستی کن، (88) و مرا مخصوص گردان به آنچه مخصوص می گردانی کسی را که به پیمانت وفا کرده و خود را برای تو، به زحمت انداخته و در بدست آوردن خشنودیت خود را خسته کرده، (89) و مرا به خاطر کوتاهی در حقّت، و تجاوز از اندازه و قدرم نسبت به حدودت، و پا فرا گذاشتن از عرصه گاه احکامت مؤاخذه مکن، (90) و مرا به مهلت دادنت به بلای استدراج مبتلا مکن. «عبارت است از واگذاشتن عبد به خودش تا قدم به قدم و کم کم به گناهش ادامه دهد، و در عذابش شتاب نشود تا خداوند ناگهان و غافلگیرانه او را فرا گیرد.» مانند استدراج کسی که خیر و نیکی نزدش را از من بازداشته، و برای تو در رسیدن نعمتش به من حسابی باز نکرده. (91) مرا از خواب بی خبران، و خواب آلودگی اسراف کنندگان، و چرت به خود واگذاشتگان بیدار کن، (92) و دلم را به مسیری بر، که اطاعت کنندگان را به آن گماشته ای، و عبادت گنندگان را بر آن داشته ای، و مسامحه کنندگان را به آن نجات داده ای، (93) و مرا از آنچه موجب دوری از تو می شود، و میان من و بهره ام حایل می گردد، و از آنچه نزد تو می جویم باز می دارد، پناه ده، (94) و پوییدن راه خیرات به سویت، و پیشی گرفتن به آنها را به صورتی که دستور دادی، و رقابت در آنها را به نحوی که خواستی برایم هموار کن، (95) و مرا در زمرۀ کسانی که تهدیدت را سبک می شمارند، و به این خاطر نابودشان می کنی نابود مکن، (96) و همراه کسانی که متعرّض خشمت می شوند، و به این علّت هلاکشان می کنی، هلاک مکن، (97) و در جمع کسانی که از راه هایت منحرف می شوند، و به این جهت درهمشان می کوبی، درهم مکوب، (98) و مرا از گرداب های فتنه نجات ده، و از گلوگاه های بلا خلاص کن، و از غافلگیر شدن در عرصۀ مهلت پناه ده، (99) و بین من و دشمنی که گمراهم می کند، و هوای نفسی که نابودم می نماید، و نقصی که در تنگنایم قرار می دهد، فاصله انداز. (100) از من روی مگردان؛ همچون روی گرداندن از کسی که پس از خشمت از او خشنود نمی شوی، (101) و از امید به حضرتت ناامیدم مکن، تا یأس از رحمتت بر من چیره شود، (102) و بیرون از تحمل و طاقتم نعمت به من عطا مکن، که از فزونی محبتی که بر دوش جانم می گذاری، گرانبارم کنی، (103) و مرا از دست لطف و رحمتت رها مکن؛ همچون رها کردن کسی که خیری در او نیست، و نیازی به او نداری، و راه بازگشتی برایش وجود ندارد؛ (104) و مرا مانند کسی که از نظر التفاتت افتاده، و همچون کسی که رسوایی از سوی تو تمام وجودش را فرا گرفته دور مینداز، بلکه مرا از سقوط درافتادگان و هول و هراس گمراهان، و لغزش فریب خوردگان، و پرتگاه تباه شدگان حفظ فرما، (105) و از آنچه اصناف مردان و زنان را به آن دچار کرده ای، عافیتم ده و به مقامات و درجات کسی برسان، که به او عنایت داشتی، و نعمتش بخشیدی، و از وی خشنود شدی، و برایش زندگی ستوده و خوبی تدارک دیدی، و او را سعادتمند از دنیا بردی، (106) و گردن بند قطع شدن از آنچه خوبی ها را تباه می کند، و برکات را از بین می برد، به گردنم انداز، (107) و پردۀ بازایستادن از زشتی ها، و رسوایی های گناهان را بر قلبم بپوشان، و مرا به کاری همچون طلب رزق و روزی، (108) و پی گیری امور دنیا و مانند آن، که جز با کمک تو به آن نمی رسم، چنان سرگرم و مشغول مکن تا از عبادت و طاعتی که غیر آن، تو را ازمن خشنود نمی کند بازمانم، (109) و از سودای قلبم، عشق دنیای پست را که مرا از آنچه نزد توست باز می دارد، و از طلب وسیله برای رسیدن به پیشگاهت مانع می شود، و از به دست آوردن مقام قرب به تو بی خبر می کند ریشه کن فرما، (110) و تنها شدن برای راز و نیاز با خودت را، شب و روز در نظرم بیارای. (111) و به من مقام عصمت و خود نگاهداری و پرهیزی که وجودم را به خشیتت نزدیک می کند، واز ارتکاب محرّمات جدایم می سازد، و از اسارت گناهان کبیره آزادم می کند و عنایت فرما، (112) و پاک شدن از آلودگی گناه را به من ببخش، و چرک خطاها را از وجودم بزدای، و مرا به جامۀ عافیتت بپوشان، و ردای آسایشت را در برم کن، و به نعمت های کامل و فراگیرت فراگیر، و احسان و نعمتت را پی در پی به من برسان، (113) و به توفیق و راهنماییت یاریم فرما، و بر نیّت شایسته و گفتار پسندیده و عمل نیک نصرتم ده، و مرا بدون قدرت و تواناییت به قدرت و تواناییم وامگذار، (114) و روزی که مرا برای دیدارت برانگیزی خوار مکن، و پیش روی دوستانت رسوا مساز، و یادت را از خاطرم به دست فراموشی مسپار، و نیروی ادای شکرت را از من سلب مکن؛ بلکه در حالات فراموشی، هنگام فراموشی های نادانان نسبت به نعمت هایت، مرا ملازم شکر و سپاسگزاریت قرار ده، و به من الهام کن که به ستایش بر آنچه عطایم کرده ای برخیزم، و نسبت به احسانی که به من فرموده ای اعتراف کنم. (115) رغبتم را به سویت بالاتر از رغبت راغبان، و سپاسم را نسبت به حضرتت، برتر از سپاس سپاسگزاران قرار ده، (116) و مرا هنگام نیاز به سویت وامگذار، و به خاطر گناهانی که به پیشگاهت ریخته ام هلاکم مکن، و آن گونه که با دشمنانت برخورد بد کردی، با من مکن؛ چرا که من تسلیم و سرسپرده توام. می دانم که تو را بر من از هر جهت حجّت است. تو از همه کس به بخشش سزاوارتری، و به احسان خو کرده تری، و اهل تقوا و آمرزشی، و به عفو کردن شایسته تر از عذاب کردنی، و به پرده پوشی، از پرده دری نزدیک تری. (117) بر این اساس مرا زنده دار؛ به زندگی پاکیزه ای که بر آنچه از خیر دنیا و آخرت می خواهم بپیوندد، و به آنچه دوست دارم برساند؛ آن گونه که هیچ عملی که آن را ناپسند می داری، انجام ندهم و آنچه را نهی کرده ای مرتکب نشوم، و مرا بمیران مانند میراندن کسی که نورش از پیش رویش، و از جانب راستش حرکت می کند، (118) و مرا پیش رویت ذلیل و نزد بندگانت عزیز فرما. هنگامی که با تو خلوت می کنم، حقیر و پستم کن؛ ولی در میان بندگانت بلندمرتبه ام فرما. از آن که از من بی نیاز است بی نیازم کن، و بر نداری و تهی دستیم در پیشگاه خود بیفزا، (119) و از سرزنش دشمنان، و نزول بلا و خواری و رنج پناهم ده. گناهانی را که از من خبر داری، بر من بپوشان؛ آن گونه که توانای بر انتقام می پوشاند؛ توانایی که اگر بردباریش نبود، انتقام می گرفت، و مؤاخذه کنندۀ بر گناه بود، اگر مدارایش نبود، (120) و زمانی که در حقّ قومی، فتنه یا بدی بخواهی، مرا از باب این که به تو پناه آورده ام، از آن فتنه و بدی نجات ده، و چون مرا در دنیایت، در موقف رسوایی به پا نداشتی، به همان صورت در جهان آخرت در چنان موقفی به پا مدار. (121) برای من اوایل نعمت هایت را به اواخر آن، و سودهای دیرینه ات را با تازه های آن توأم ساز. آن قدر مهلتم مده که در کنار آن سنگ دل شوم، و مرا دچار بلای کوبنده ای مکن مه محض آن آبرویم از بین برود، و بر من داغ پستی و حقارت مزن که به خاطر آن ارزشم ناچیز شود، و نقصی در من قرار مده، که به سبب آن قدر و منزلتم مجهول ماند، (122) و آن چنانم مترسان که به وسیلۀ آن ناامید شوم، و آن گونه بیمم مده که در برابرش هراسناک گردم. ترسم را در تهدیدت و پرهیزم را از اتمام حجّت و هشدارت، و بیمم را هنگام تلاوت آیاتت قرار ده. (123) شبم را به بیدار کردنم برای بندگیت، تنهاییم را برای شب زنده داری به خاطر حضرتت، و مجرّد بودنم را برای انس گرفتن به وجود مقدست، و فرود آوردن حاجاتم به درگاهت، و رو به رو شدنم را با ذات مبارکت برای آزاد شدنم از آتشت، و پناه دادنم را از عذابت که اهل جهنّم درآنند، آبادی زندگیم قرار ده. (124) و مرا تا زمان مرگم در سرکشیم سرگردان و در گرداب نادانیم بی خبر وامگذار، و بر اثر خلاف کاری ها، مایۀ پند برای کسی که پند پذیرد، و عبرت برای کسی که عبرت گیرد، و سبب فتنه و آزمایش برای کسی که نظر کند قرار مده، و با من در زمره کسانی که با آنان مکر می کنی، مکر مکن، و در ایمان و عمل دیگری را به جای من انتخاب مکن، و نامم را از دفتر سعادتمندان تغییر مده، و بدنم را دگرگون مساز، و مرا مضحکۀ بندگانت و مسخرۀ خود قرار مده، و مرا جز برای دنبال کردن خشنودیت و انتقام گرفتن از دشمنانت به خدمت مگیر، (125) و مرا از خنکی عفوت و شیرینی رحمتت، و روح و ریحانت، و بهشت دائمیت کامیاب کن، و به سبب گشایشی از توانگریت، مزۀ فراغت از دل مشغولی نسبت به دنیا و آنچه در آن است، و پرداختن به اموری که دوست داری، و نیز طعم کوشش نسبت به آنچه عامل تقرّب به پیشگاه تو و در نزد توست به من بچشان، و ارمغانی از ارمغان هایت را نصیب من فرما، (126) و تجارتم را سودمند و بازگشتم را به قیامت بی خسارت قرار ده، و مرا از مقامت بیمناک و به لقایت مشتاق فرما، و به من توفیق توبه عنایت کن؛ توبه ای خالص که با آن هیچ گناه بزرگ و کوچکی را باقی نگذار، و هیچ گناه آشکار و پنهانی را وامگذار، (127) و کینۀ مؤمنان را از دلم ریشه کن فرما، و دلم را نسبت به فروتنان مهربان کن و با من چنان باش که با شایستگانی، و به زیور پرهیزکارانم بیارای، و برایم یاد خوبی در باقی ماندگان، و آوازۀ روزافزونی در میان آیندگان قرار ده، و مرا از نظر مقام و منزلت، در عرصه گاه پیشتازان به ایمان و عمل درآور، (128) و گستردگی نعمتت را بر من کامل کن، و کرامت های نعمتت را نزد من پی در پی قرار ده. دستم را از عطاهایت پر کن، و موهبت های گرانقدرت را به سویم فرست، و مرا همسایۀ پاکیزه ترین دوستانت در بهشتی که برای برگزیدگانت آراسته ای قرار ده، و مرا به عطایای بزرگت، در مقاماتی که برای عاشقانت آماده کرده ای بپوشان، (129) و برایم نزد خود جایگاهی قرار ده که با دلی آرام در آن پناه گیرم، و منزلتی که در آن سکونت گزینم و دیده به آن روشن کنم، و مرا با گناهان بزرگ مقایسه مکن، و در آن روزی که اسرار برملا شود، هلاکم مگردان و هر شک و شبهه ای را از من پاک کن، و از هر رحمتی به سوی حق راهی برایم قرار ده، و نصیب مواهبم را از عطایایت سرشار فرما، و بهره های احسان از فضل و بخششت را بر من فراوان کن، (130) و دلم را نسبت به آنچه نزد توست مطمئن ساز، و آهنگ و قصدم را برای آنچه که برای توست، از هر چیز دیگر فارغ کن، و مرا به کاری که بندگان خالصت را محض آن به کار گرفتی، به کار گیر و قلبم را از طاعتت به هنگام غفلت عقل ها نسبت به حقایق سیراب کن، و توانگری و پاک دامنی، و آسایش و بهبودی و تندرستی، گشایش و آرامش و سلامت همه جانبه برایم گردآور، (131) و خوبی هایم را با گناهی که با آنها آمیخته می شود، و خلوت هایم را به وسوسه ها و مفاسدی که از طریق آزمایشت برایم پیش می آید تباه مساز، و آبرویم را از این که دست گدایی نزد کسی از جهانیان دراز کنم حفظ فرما، و از طلبیدن آنچه نزد فاسقان است برکنارم دار، (132) و مرا پشتیبان ستمکاران، و دست یار و یاور آنان برای نابود کردن قرآنت قرار مده، و از جایی که خود آگاه نیستم، چنان نگهبانم باش که به سبب آن از هر ناراحتی محفوظم بداری، و درهای توبه و رحمت و مهربانی و روزی فراخ را به رویم بگشا. من از رغبت کنندگان به سوی توام. نعمت دادنت را درباره ام کامل فرما، همانا تو بهترین نعمت دهندگانی، (133) و باقی ماندۀ عمرم را برای طلب کردن خشنودیت در حجّ و عمره قرار ده، ای پروردگار جهانیان.. و درود خدا بر محمّد و آل پاک و پاکیزه اش و سلام بر او و بر آنان؛ سلامی پیوسته و جاودانه... ترجمه: استاد حسین انصاریان می پسندم 2 0 2 
تعداد آنلایک ها ( 0 ) از این کاربر
|
||||||||||
|
|
||||||||||
| امکان افزودن پاسخ به این موضوع وجود ندارد امکان افزودن موضوع در این بخش وجود ندارد |
|
|
دانلود محتوای موضوع
پرینت موضوع
ارسال این موضوع به یک دوست
