عاشقان امام حسین (ع) از داخل و خارج کشور عراق با پیاده روی میلیونی به سمت کربلا ، بزرگترین حرکت معنوی جهانی را به نمایش گذاشته اند .
                                                                     

زیارت مرقد امام حسین (ع) مورد سفارش بسیاری قرار گرفته و همواره مورد توجه علاقمندان مکتب حسینی قرار داشته و روایات و پاداش های فراوانی برای آن وارد شده است.

درکامل الزیارات آمده است که زائر آن حضرت (ع) از آتش دوزخ درامان است و زیارت ایشان، برابر با هزار حج و هزار عمره و آزاد کردن هزار بنده است.

همچنین اجر هزار شهید از شهدای بدر و هزار روزه دار و هزار صدقه مقبوله به زائر امام حسین (ع) عطا شده و آمرزش گناهان گذشته و آینده‏، کمترین ثوابی است که به او کرامت می شود.

شیخ صدوق در کتاب ' من لا یحضره الفقیه ' برای زیارت ، علاوه بر پاداش های اخروی، فوائد و ثمرات مختلفی از جمله تزکیه نفس و خداشناسی، بیداری دل و یاد آخرت برشمرده و آورده است : زیارت، بیان گر اعلام وفاداری و ابراز ادب و ارادت به مراد است.

شاخص ترین ثمره زیارت را می توان تعظیم و بزرگداشت جایگاه خداوند و ائمه اطهار (ع) دانست و این نکوداشت زمانی که با پای پیاده صورت گیرد، علاوه بر تعظیم فراوانی که در این حرکت وجود دارد، سبب ایجاد ارتباط معنوی عمیقی شده و جلوه ای عاشقانه از بندگی را به رخ می کشد.

زیارت با پای پیاده، حرکتی است که از گذشته بوده و اختصاص به زمان خاصی ندارد.

حر عاملی در وسایل الشیعه آورده است : حضرت آدم هزار بار به زیارت خانه خدا رفت، در حالی که این مسیر را به وسیله قدم هایش پیمود .

در دین مبین اسلام ، زیارت با پای پیاده، سنتی حسنه شمرده شده و سفارش بسیاری بر آن شده است.

تشرف با پای پیاده به بارگاه ائمه اطهار (ع) مورد تأکید بسیاری قرار گرفته و امام صادق (ع) می فرمایند: هر که پیاده به زیارت امام حسین (ع) برود، هر گامی که بردارد و بگذارد، ثواب آزاد کردن بنده ای از اولاد اسماعیل را دارد .

و در روایت دیگری نیز از همین امام همام که در کامل الزیارات نقل شده ، آمده است ، هر که پیاده به زیارت قبر امام حسین (ع) برود، خداوند متعال به عدد هر گام برای او هزار حسنه نوشته و هزار گناه را از او محو می کند.

اهل بیت عصمت و طهارت نیز به این سنت نیکو اقدام کرده اند و نقل شده است که امام حسن (ع) بیست و پنج مرتبه از مدینه با پای پیاده به زیارت خانه خدا رفته اند .

ولی تشرف به بارگاه ائمه اطهار (ع) با پای پیاده در قرن های گوناگون اسلامی و به مقتضای حکومت های مختلف، مشکلات بسیاری به خود دیده و همان گونه که زیارت ائمه اطهار (ع) در زمان ها و مکان های مختلف دچار سختی های فراوان بوده، این سنت نیز دارای فراز و نشیب بوده است.

موقعیت مناسبی که مرقد امام حسین (ع) در روزگار نخست حکومت عباسیان به دست آورده بود، پس از تثبیت حاکمیت آنان تغییر کرد و شیوه آنان در برخورد با علویان دگرگون شد.

در کتاب تاریخ طبری آمده است: هارون در دوران حکومتش (170 ـ 193ق) گاهی خادمان حرم امام حسین(ع) را فرا می خواند و از آنان بازجویی می کرد.

شیخ طوسی در کتاب دارالثقافه آورده است : زائران مرقد امام حسین(ع)، به دستور هارون در تنگنا قرار می گرفتند. به دستور او درخت سدری که بر مرقد سایه افکنده بود، از ریشه کنده شد، بنای قبر تخریب و زمین آن شخم زده شد.

در تسلیه المجالس محمد بن ابی طالب حسینی حائری هم آمده است : با روی کار آمدن مأمون سیاست تغییر کرد و در دوره حاکمیتش (198 ـ 218) به جهت ابراز علاقه ظاهری وی به علویان، دوستداران اهل بیت(ع) بر مرقد امام بنایی را احداث کردند.

اما بر اساس آنچه درکتاب ' الکامل فی تاریخ ' ابن الاثیر آمده است : متوکل که از سال 236 تا 247ق حکومت را در دست گرفت ، به دلیل کینه ای که با حضرت امیر(ع) و خاندانش داشت مرقد مطهر امام حسین (ع) را مورد تجاوز و خشم مکرر خویش قرار داد.

وی گروهی از مأموران خود را گرداگرد مرقد و راه های منتهی به آن گماشت و زائران را از زیارت قبر مطهر بازداشت و آنان را مورد پیگرد قرار داد و اعلام کرد: هر که را پس از سه روز در کربلا بیابیم به مسلخ خواهیم برد.

در تاریخ طبری هم آمده است : به دستور متوکل، قبر و خانه های اطراف آن را ویران کردند و زمین آن را شخم زدند و آب بر آن جاری کردند که آب در اطراف مرقد شریف به گردش درآمد و قبر را فرا نگرفت.

اما دوران آل بویه (322 ـ 448 ق) به دلیل قدرت فراگیر و گرایش شیعی آنان، دوران حرمت گذاری به اماکن مقدسه بود.

در سال 1048 ق سلطان مراد عثمانی، مرقد شریف را مرمت و بازسازی کرد و در سال 1135 همسر نادرشاه مبلغ زیادی برای نوسازی مرقد هزینه کرد و در سال 1232 فتحعلی شاه قاجار، قبه شریف را طلاکاری کرد.

درکتاب نگاهی نو به جریان عاشورا هم آمده است: در سال 1216 ق سعد بن عبدالعزیز وهابی به کربلا حمله کرد و در روز 18 ذیحجه که بیشتر مردم کربلا به نجف رفته بودند وارد شهر شد و عده زیادی از مردم (حدود پنج هزار نفر) را کشت و شهر و حرم مطهر امام حسین را مورد حمله و غارت قرار داد.

وی به مرقد مطهر صدمات زیادی وارد کرد و ذخائر موجود در آن جا را به غارت برد، که بعدها توسط شیعیان و علاقه مندان به اهل بیت (ع) بازسازی شد و توسعه یافت.

به هر حال حرکت پیاده به سمت کربلا به خصوص پیاده روی مسیر 80 کیلومتری نجف تا کربلا از گذشته مرسوم بوده است.

سفر پیاده تا کربلا، به مرور زمان در عراق گسترش بسیاری پیدا کرد و در مناسبت های مختلف، زائران امام حسین (ع) از سراسر این کشور، به سمت کربلا حرکت کرده و با پای پیاده مسیر شهرشان تا کربلای معلی را می پیمودند و در بین مناسبت ها، پیاده روی اربعین از جایگاه ویژه ای برخوردار بود.

شیعیان و عاشقان سالار شهیدان (ع)، در مناسبت های مختلف، به ویژه در اربعین حسینی، بسیار پرشورتر از قبل، از شهرها و کشورهای مختلف، به سمت کربلا روانه شده، قدم در مکان گام های اسیران کربلا قرار داده و مسیرهای منتهی به شهر کربلا را با پای پیاده می پیمایند.

امسال نیز در آستانه اربعین ، میلیون ها عزادار حسینی، چنان نمادی برای شیعه معرفی کرده اند که همانند آن در هیچ آیین و مذهبی پیدا نمی شود و چنان تعظیم شعائری برپا کرده اند که جهانیان در عظمت آن مبهوت مانده اند.

حرکت اربعین امسال رخدادی منحصر به فرد است، چرا که با وجود همه هرج و مرج ها و شرایط خطرناک عراق اتفاق میافتد.