سلام
نمی دانستم چگونه و با چه کسی درد و دل کنم؟
دیگر بالشم از مهمانی اشک های شبانه ام خیس خیس است.
دیگر گلبرگ های رز های یادگاری از غم پر شده اند.با خود گفتم چه کسی بهتر از ابوالفضل عباس...؟
نمیدانم نامه ام را چگونه بدستت رسانم.
نه...خدایا ببخشید...عباس جان ببخشید..در یادم نبود دستانت برای آوردن مشک آب بریده شده اند.در یادم نبود زمانیکه به فکر کودکان تشنه لب بودی،دستان پر مهرت را به خاک هدیه کردی...در یادم نبود هنگامی که دستانت را داشتی از دست می دادی مشک را به لبانت دادی...آن نگاه پاکت را برای یک آن از یاد بردم.میخواهم بدن غرقه در خونت را نیز از یاد ببرم اما سخت است.به خدا سخت است...خدایا چگونه توانستی و چگونه میتوانی این همه درد و ناراحتی را ببینی و دم نزنی؟؟؟؟
عمو جان چه کنم؟چه کنم که تنهایم،نامه ام را با خون رگ هایم مینویسم و به دستان باد میسپارم،شاید دل کوچک و طوفانی باد به حالم سوخت و نامه ام را برایت آورد و شاید باز هم این باد بود که برایت نامه را خواند.
عمو عباس دلم گرفته است.مگر تو پشتیبان کودکان نبودی؟مگر تو محرم اسرار نبودی؟
به که گویم سر درونم را؟به که گویم که جز تو و خدایم محرمی ندارم.من هم تشنه ام.تشنه ی دیدارت.
کاش خدا هم به ما کمی دید داشت،شاید در صحرا ی کربلا من را نیز در نقشی میگذاشت.کاش کبوتری بودم که از آسمان آبی،زیر خورشید سنگدل،در آفتاب سوزان تورا میدیدم.کاش به جای تومرا تیر میزدند.کاش بال های من میشکستند،و کاش این ای کاش ها به حقیقت میپیوست...
عمو جان عباس حرف های زیادی دارم.دیگر دلنوشته ای نمینویسم.چون کسی برای خواندن نیست.
میبینی مرا؟ یا آنقدرکوچک و پر گناهم که به چشمان پاکت نمی آیم؟
خدایا تو که توابی بپذیر توبه هایم را شاید کمی خاکستری شوم و از این سیاهی در آیم تا عباس مرا هم ببیند.دلم دیدارش را طالب است.
چه کنم خدایا؟عباس جان برای دیدارت چه کنم؟