·٠•♡

همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود

                                      هرکس میان صحن حرم راه می‌رود

˙·٠•♡

از هر چه غصه دارد و غم می‌شود رها

                                           هر سائلی به خدمت این شاه می‌رود

˙·٠•♡

وقتی فرشته‌های حرم بال می‌زنند

                                  از سینه‌های شعله‌زده، آه می‌رود

˙·٠•♡

اینجا بهشت روی زمین فرشته‌هاست

                              از کوی تو فرشته به اکراه می‌رود

˙·٠•♡

خورشید در طواف حرم؛ وه! چه دیدنی است

                              هرشب به پای بوسی آن ماه می‌رود

˙·٠•♡

باب الجواد راه ورودی به قلب توست

                                      حاجت رواست هرکه از این راه می‌رود     

˙·٠•♡

دلـم میسـوزد ؛ بـرای خـودم

بـرای تـمام لحظــ ه هایی کــ ه بی تـو گـذشت

بی تـو و حـتی بی یـاد تـو

بـرای لحظـاتی کــ ه غـرق بـودم در مهـربـانی تـو ؛ بی هیـچ منـتی

دلـتنـگم حضــــرت مهـربـانی

بـرای تـار دیـدنِ گـنبــــدت

بـرای خجـالـت حیـن خـوانـدن اذن دخـول ات

بـرای دل سپـردن بــ ه نـوای نـقارخـانــ ه ات

بـرای آرامـشِ گـوهـرشـادی ات

و بـرای سبـک شدن بـعد از زیـارتـت ...

قال علي بن موسي الرضاعليهماالسلام:

و هذه البقعة روضة من رياض الجنة و مختلف الملائكة لا يزال ‏فوج ينزل من

السماء و فوج يصعد الى ان ينفخ فى الصور..»

اين بارگاه بوستانى از بوستان‏هاى بهشت است، و محل آمد و شد فرشتگان

آسمان، و همواره گروهى از ملائكه فرودمى‏ آيند و گروهى ‏بالا مى‏روند تا

وقتى كه در صوردميده شود.

                                                                  مستدرک الوسا ئل.ج 1 صفحه 257

یا شمس الشموس

آنقدر در میزنم این خانه را ... تا ببینم لطف صاحب خانه را 

بهشت ، دری از درهای تبسم خداست ! دل ، که هوای بهشت را می کند ، سراغ تو را می  گیرد .
من ، خود ، بارها دیده ام که زائرانت ، وقتی که از در بیرون می آمدند ، تکه های بهشت  را ، در مشت های کوچک و بزرگ خویش ، قایم کرده بودند ... ! 
موج های سینه چاک - که سر بر سنگ های ساحل می کوبند - از تب و تاب دردمندانه ی دریا  حکایت دارند .
اما ، همین که نگاه اشک ، بر تو می افتد - فاصله ی دل به کنار می رود ، و لب  های وصل ، به تبسم می نشیند .
حرم تو ، کارگاه عاشقی است .
نگاه شیرین و غریبانه ات ،  دل آدم را ، آتش می زند .
ای عاشقانه ترین غربت !  عالم ، هیچ غریبی را خودمانی تر از تو نیافته است ...
نگو ، نگو ، نگو - می دانم ! آن تشری  که با نگاهت - هم - می زنی ، دل آدم را ، پاره می کند !
می دانم که از آن آهوی با معرفت ،  خیلی کمترم ، اما ، من که برای <معامله> نیامده ام ... ! 
هر جا که عشق نیست ، نام تو را نمی برند !
عاشقی ، یاد گرفتنی نیست : هیچ مادری را ندیده  اند ، که گریه کردن را ، به کودکش یاد داده باشد !
خادمان حرم ، جارو کردن را ، بهانه می  گیرند ، که با تو ، بیشتر باشند !
یا ضامن آهو ! این هم بهانه ای است ، وگرنه ، خودت که می  دانی : این نگاه نخ نما ، قابل تو را ندارد ...

فقط خدا می داند چرا حرم مطهرش این همه آرامش بخش است!